Το… γόπινγκ στην εποχή της πανδημίας!

Είχα μόλις επιστρέψει σπίτι μου όταν από άγνωστο σε μένα νούμερο δέχθηκα μια κλήση στο κινητό μου. Ανταποκρίθηκα για να ακούσω μια ευγενική ανδρική φωνή. «Είμαι ο στρατιωτικός γιατρός που σας έκανα το τεστ νωρίτερα. Θα θέλατε να μου επαναλάβετε το ΑΜΚΑ σας. Μάλλον, λείπει ένα νούμερο». Για να είμαι ειλικρινής αιφνιδιαστικά ευχάριστα. Ζήτησα να με ξαναπάρει σε λίγα λεπτά για να τσεκάρω τον ΑΜΚΑ μου. Σε λίγα λεπτά, η κλήση επαναλήφθηκε. Έδωσα τον ΑΜΚΑ μου, τον επιβεβαίωσε και με ευχαρίστησε. Το ίδιο και εγώ.

Ήμουν ακόμη ξαφνιασμένος και ταυτόχρονα, ικανοποιημένος ως πολίτης από το υψηλό επίπεδο επαγγελματισμού του νέου σε ηλικία στρατιωτικού ιατρού. Όπως και από το στοιχείο της ευθύνης του, της προσωπικής του ευθύνης – αν και είχε τη δυνατότητα να «κρυφτεί» πίσω από τους κανονισμούς της υπηρεσίας δεν παράτησε στη μέση τη δουλειά αλλά δέχθηκε να επωμισθεί το κόστος (το τηλεφώνημα στο κινητό) προκειμένου να βεβαιωθεί ότι το τεστ Covid 19 ολοκληρώθηκε με επιτυχία.

Ήταν η τελική εικόνα και ήταν θετική. Όπως και η αρχική. Όλα έγιναν μέσω του κινητού. Το αίτημα μου πήγε στη πλατφόρμα testing.gov.gr και έγινε δεκτό. Με sms ενημερώθηκα για το σημείο εξέτασης, την ώρα και τη μέρα της δειγματοληψίας. Δύο μέρες πριν από την δειγματοληψία ήρθε στο κινητό μου ο μοναδικός κωδικός πρόσκλησης και η διεύθυνση μαζί με όλες τις λεπτομέρειες.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής υποδέχθηκα με έκπληξη τον τόπο της δειγματοληψίας: Ένα στρατόπεδο που φιλοξενεί τη Σχολή Πεζικού.  Κάπου γύρω στις 8 το πρωί πέρασα με το απαραίτητο τελετουργικό των ελέγχων την πύλη του Στρατοπέδου. Ενας εντεταλμένος φαντάρος μας οδήγησε – εμένα μαζί με άλλους- σε ένα υπόστεγο δίπλα από την καντίνα. Σε ένα τραπεζάκι, αφημένο ένα αντισηπτικό αγνώστου προελεύσεως και δύο -τρείς στυλογράφοι διαρκείας. Λίγα μέτρα από το υπόστεγο, η σκηνή εκστρατείας που λειτουργούσε ως χώρος δειγματοληψίας.

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι η διοίκηση του Στρατοπέδου δεν είχε πάρει στα σοβαρά την ευθύνη που είχε αναλαμβάνοντας να φιλοξενήσει ένα κέντρο δειγματοληψίας. Ούτε τα μέσα, ούτε το προσωπικό επαρκούσαν παρά τις γενναίες και φιλότιμες προσπάθειες του στρατιωτικού γιατρού και του φαντάρου βοηθού που χειριζόταν την θαυματουργή ταμπλέτα…

Την ίδια ώρα, που η ουρά στη σκηνή εκστρατείας είχε φθάσει κοντά στα 10 άτομα ένας αξιωματικός έκοβε βόλτες με μια ομάδα φαντάρων μαζεύοντας …σκουπίδια και πεσμένα νεράντζια. Στη συνέχεια, ο αξιωματικός πήγε για φραπέ!

Δεν ξέρω ποιος είχε την βασική ευθύνη της όλης διαδικασίας αλλά πιστεύω πως οι αρμόδιοι του ΕΟΔΥ θα έπρεπε να είχαν ελέγξει δίχως άλλο το κρίσιμο λειτουργικό κομμάτι. Για παράδειγμα, δεν μπορεί δέκα πολίτες – μεταξύ άλλων και άτομα μιας κάποιας ηλικίας- να περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους μέσα στο πρωϊνό αγιάζι που ερχόταν από την θάλασσα. Ακόμη περισσότερο, ο ΕΟΔΥ θα έπρεπε να έχει διασφαλίσει συνθήκες που θα ευνοούσαν την διακριτικότητα και την ιδιωτικότητα των στιγμών. Έζησα για παράδειγμα την  στιγμή της ανακοίνωσης ότι ένα από τα δείγματα βρέθηκε θετικό. Θυμάμαι ακόμη το πρόσωπο του συμπολίτη που έφυγε όπως έφυγε από τον χώρο…  Είπαμε, μια σκηνή εκστρατείας δεν εξασφαλίζει και πολλά πράγματα που έχουν τη σημασία τους και δεν πληγώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Κατά την γνώμη μου τα στρατόπεδα δεν εξασφαλίζουν όλα εκείνα τα στοιχεία για να φιλοξενούν κέντρα δειγματοληψίας εκτός και αν τα κέντρα εντός των στρατοπέδων λειτουργούν με ευθύνη των πολιτικών αρχών. Δεν φταίνε ούτε οι φαντάροι, ούτε οι στρατιωτικοί γιατροί και υγειονομικοί – σε καμία περίπτωση. Το πρόβλημα βρίσκεται στη νοοτροπία των κατώτερων στελεχών του Στρατεύματος που προτιμούν αντί της αυξημένης ευθύνης την ενασχόληση με τον φραπέ και το …γόπινγκ!