Μια πληγή που δεν κλείνει

Εφόσον στο επόμενο διάστημα η Τουρκία αποφύγει τις γνωστές προκλήσεις της στο Αιγαίο, δεν χωρεί αμφιβολία ότι η επανέναρξη των διερευνητικών συνομιλιών, έπειτα από 6 χρόνια, είναι ό,τι ακριβώς επεδίωκε τόσο καιρό η κυβέρνηση.

Ωστόσο, ήδη ξεκίνησαν οι αντιδράσεις από την πλευρά των μαξιμαλιστών που αποβλέπουν στην ακινησία στα ελληνοτουρκικά. Μιλώντας, λ.χ., σε κάποιον περιφερειακό σταθμό, ο τέως πρόεδρος Προκόπιος Παυλόπουλος είπε ότι «είναι αδιανόητο η χώρα να προσέλθει σε διερευνητικές επαφές και να παραδώσει εθνική κυριαρχία. Ο όποιος διάλογος πρέπει να αποσκοπεί στη διατήρηση, την υπεράσπιση, ακόμη και την επέκταση της εθνικής κυριαρχίας, όπως αυτή ορίζεται από το Διεθνές Δίκαιο, που δίνει το δικαίωμα στην Ελλάδα για επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης παντού».

Αυτά θα μπορούσε να τα λέει ο Καμμένος. Είναι απορίας άξιο πώς είναι δυνατόν να τα εκστομίζει ένας πρώην καθηγητής (ομότιμος πλέον) της Νομικής, όσο πικραμένος και αν είναι από τη ζωή. Πρώτον, οι διερευνητικές δεν είναι τίποτε παραπάνω αυτό που λέει η ίδια η λέξη: ούτε κερδίζουμε ούτε χάνουμε από αυτές, απλώς συζητούμε με σκοπό την επίλυση. Δεύτερον, το Διεθνές Δίκαιο δεν υπάρχει μόνο για την Ελλάδα – αλλιώς δεν θα το αποκαλούσαμε Διεθνές. Αναγνωρίζει και στην Τουρκία κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, γι’ αυτό και είμαστε υποχρεωμένοι να συζητούμε μαζί τους. Εκτός αν φανταζόμαστε ότι, με κάποιο τρόπο που κανείς δεν γνωρίζει, η Τουρκία θα εξαφανισθεί από τον χάρτη.

Μάλλον, όμως, ο τ. πρόεδρος δεν μιλά ως καθηγητής, αλλά ως πολιτευτής. Προφανώς ακόμη δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εξευτελισμό που υπέστη μέσα στο προεδρικό από τον Ερντογάν. Ας δοκιμάσει την ψυχανάλυση. Θα του κάνει καλό…

ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ

Ο Ανδρέας ο Loveρδος δεν αντέδρασε στην καθαίρεσή του από τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ. Αντιθέτως, δέχθηκε ψύχραιμα την απόφαση της προέδρου Φώφης (επάγγελμα: Γεννηματά). Η σχετική ανακοίνωσή του μόνον ευχαριστίες έχει προς την πρόεδρο, για τη δυνατότητα που του έδωσε. Ηταν μία επίδειξη αυτοσυγκράτησης και κομματικής νομιμοφροσύνης από την πλευρά του τέως κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, όπως δηλαδή αρμόζει σε κάποιον ο οποίος σκοπεύει την επαύριο να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος. Αν η Φώφη υπολόγιζε ότι με την απόφασή της θα τον μειώσει, εκείνος με την ευπρεπή στάση του έδειξε ότι μάλλον τον αδίκησε.

Η Φώφη, η οποία μόνη της και ουσιαστικά άνευ λόγου άνοιξε πέρυσι το θέμα της εκλογής ηγεσίας,  φοβάται περισσότερο ως αντίπαλο τον Loveρδο. Και είναι φυσικό, διότι από όλες τις σοβαρές υποψηφιότητες – όσες δηλαδή έχουν κάποια πιθανότητα επιτυχίας – εκείνη του Loveρδου είναι η μόνη που αντιπροσωπεύει πολιτικά κάτι το διαφορετικό. Οι θέσεις του πλησιάζουν περισσότερο το κέντρο του πολιτικού φάσματος, ενώ η καημένη Φώφη βρίσκεται κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και παλεύει να καταλάβει μια πραγματικότητα που την ξεπερνά. Λογικά, δηλαδή, αν η πρόεδρος συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό, θα χρειαστεί περίπου 35 χρόνια για να φθάσει στο σήμερα. Το ατυχές είναι ότι, εάν και εφόσον συμβεί αυτό, θα είμαστε στο έτος 2056 και, λογικά, οι περισσότεροι από εμάς που τα κουβεντιάζουμε αυτά σήμερα θα σπρώχνουμε τα ραδίκια προς τα πάνω.

Οσον αφορά τις άλλες υποψηφιότητες, ο Ν. Ανδρουλάκης είναι παλαιάς κοπής πασόκος, παρά το σχετικώς νεαρό της ηλικίας του και, επίσης, είναι ευρωβουλευτής. Ομως, όποιος και αν είναι αρχηγός ενός κοινοβουλευτικού κόμματος οφείλει να είναι εντός Βουλής και ο Ανδρουλάκης δεν μπορεί να είναι. Η υποψηφιότητα του βουλευτή Μιχάλη Κατρίνη (ποιος είναι αυτός;) ακούγεται μάλλον ως αστείο. Ευπρόσδεκτο αστείο, ασφαλώς, διότι, αφού ο Οδυσσέας Κωνστατινόπουλος (επίσης οδοντίατρος) τη φορά αυτή δεν σκοπεύει να εκτεθεί, κάποιος θα πρέπει να καλύψει το κενό – κάθε τραγωδία χρειάζεται τις λεγόμενες κωμικές ανάσες (comic relief). Ποιος μένει συνεπώς; Ο τέως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Γι’ αυτό και η Φώφη τον έκανε τέως.