Τα περισσότερα πράγματα στην Ελλάδα γίνονται για τις εντυπώσεις. Με σπάνια αναφορά στο ουσιαστικό περιεχόμενο. Το αν κάποιος είναι προοδευτικός ή αναχρονιστικός συνδέεται με τους χαρακτηρισμούς που ο ίδιος επιφυλάσσει για τον εαυτό του. Κι όχι με την ουσία των επιχειρημάτων του και την πραγματική πολιτική του συμπεριφορά. Εφόσον είναι ενταγμένος, τώρα ή κάποτε, σε κόμμα ή κάποια οργάνωση της Αριστεράς οριοθετείται σαν «προοδευτικός». Ανεξάρτητα των πολιτικών που πρεσβεύει και της συμπεριφοράς που δείχνει. Σκεφθείτε λ.χ. την ενσωμάτωση σε κάποιο συντηρητικότερο κόμμα πολιτικών όπως ο κ. Πολάκης ή ο κ. Ζουράρις. Θα θεωρηθεί, σύμφωνα με τα ισχύοντα, κάτι τέτοιο «προοδευτικό» άνοιγμα; Ή κίνηση προς τα Αριστερά;

Το πρόβλημα βρίσκεται στη λατρεία του φαίνεσθαι και στην αδιαφορία για την ουσία. Ελάχιστοι ασχολούνται με τις πολιτικές. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται περισσότερο στα επιφαινόμενα της ελληνικής πολιτικής ζωής. Μια ματιά σε πρόσφατα γεγονότα αποδεικνύει την ουσία των λεγομένων. Συντήρηση σημαίνει υπεράσπιση αυτού που υπάρχει. Αρνηση των όποιων αλλαγών και φοβία για το καινούργιο άγνωστο. Ενώ προοδευτική πολιτική είναι ο εναγκαλισμός καινούργιων επιλογών κι εμπειριών. Με στόχο το καλό της κοινωνίας και την πρόοδο. Οταν όμως αποδεδειγμένα κάποιες καθιερωμένες πολιτικές οδηγούν σε αδιέξοδα και δυστυχίες (λ.χ. ο μεγάλος δημόσιος τομέας που προκαλεί παντού χρεοκοπίες, η αναδιανομή εισοδήματος με κριτήρια καθαρά κοινωνικά κι όχι εργασιακής απόδοσης, έντασης κι αποτελεσματικότητας που οδηγεί σε οικονομική στασιμότητα και παρακμή) πώς είναι δυνατόν να θεωρείται προοδευτική πολιτική η εμμονή στην αδιατάρακτη εφαρμογή τους;

Στην Ελλάδα εξάλλου τα τελευταία χρόνια η διαφορά Δεξιάς κι Αριστεράς σε ουσιαστικές πολιτικές έχει έντονα θολώσει. Με την εξαίρεση της στάσης απέναντι στον Εμφύλιο, τη δικτατορία και τον θεσμό της βασιλείας, στα περισσότερα άλλα ζητήματα (κοινωνικές, οικονομικές κι εθνικές πολιτικές) οι διαφορές είναι δυσδιάκριτες. Φόρους βάζουν και δεξιές και αριστερές κυβερνήσεις. Κι αυξάνουν με την ίδια ευκολία τους δημόσιους φορείς. Καταγγελλόμενες, εν τούτοις, από αντιπάλους τους σαν «νεοφιλελεύθερες»!! Οργανώσεις του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής στήριζαν τους ίδιους απεργούς προ καιρού στην Ελευσίνα. Κινήσεις της Αριστεράς αλλά και η Εκκλησία πρωτοστατούν σε κινήσεις ανυπακοής κατά της νομικής τάξης σε θέματα απαγόρευσης εκδηλώσεων και κινητοποιήσεων για λόγους υγειονομικής προστασίας. Τέλειο πολιτικο-ιδεολογικό δηλαδή αλαλούμ…

Ουσιαστικά τα όποια «ανοίγματα» κάνει ή δεν κάνει μια κυβέρνηση δεν μπορεί να ανταποκρίνονται σε ξεπερασμένους φορμαλισμούς δεξιότερων ή αριστερότερων τάσεων. Θα πρέπει να κρίνονται στη βάση πολιτικών που θα ακολουθηθούν. Και που θα πρέπει να κοιτάζουν μπροστά. Κι όχι να αλληθωρίζουν προς τα πίσω. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως τα όποια πολιτικά «ανοίγματα» οφείλουν να συνοδεύονται από στρατηγικές αναδιάταξης κοινωνικών στόχων. Ωστε το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα να οδηγεί τη χώρα βήματα μπροστά. Σηματοδοτώντας το καινούργιο. Κι όχι περιχαρακώνοντας το παλιό.

Headlines