ΚΙΝΑΛ: Υφος, δηλαδή ουσία

Την 1η Ιουνίου του 2019 εκδόθηκε η εξής λιτή ανακοίνωση του ΚΙΝΑΛ: «Στις επικείμενες εθνικές εκλογές, με απόφαση της προέδρου του Κινήματος Αλλαγής Φώφης Γεννηματά, επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας τίθεται ο Γιώργος Καμίνης». Το όνομα του ανθρώπου τον οποίο στην πραγματικότητα αφορούσε αυτή η ανακοίνωση, δηλαδή του Ευάγγελου Βενιζέλου, δεν αναφερόταν.

Προχθές το μεσημέρι, μια επίσης λιτή ανακοίνωση του ίδιου κόμματος έλεγε: «Με απόφαση της προέδρου του Κινήματος Αλλαγής Φώφης Γεννηματά, ως κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κινήματος Αλλαγής, σύμφωνα με το άρθρο 17 του Κανονισμού της Βουλής, ορίζονται, κατά σειρά, οι βουλευτές Κώστας Σκανδαλίδης και Μιχάλης Κατρίνης». Το όνομα του ανθρώπου που απομακρυνόταν από τη θέση αυτή, δηλαδή του Ανδρέα Λοβέρδου, και πάλι απουσίαζε.

Για τους λόγους που η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ συγκρούστηκε με τον προκάτοχό της και τον οδήγησε στην έξοδο από τη Βουλή έχουν γραφτεί πολλά. Πλούσιο είναι το ρεπορτάζ και για τα αίτια της καθαίρεσης του Λοβέρδου. Πέρα από την πολιτική, όμως, υπάρχει και η αισθητική. Εκτός από την ουσία υπάρχει και το ύφος – που μπορεί στην πραγματικότητα να είναι η ουσία. Δεν σε καθορίζουν μόνο αυτά που κάνεις, αλλά και ο τρόπος που εκφράζεσαι.

Για να συμπεριφερθείς με αυτόν τον άκομψο τρόπο στον άνθρωπο που θυσίασε την πολιτική του καριέρα για να γλιτώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία και στον πολιτικό που εκπροσώπησε για πεντέμισι χρόνια το κόμμα σου στη Βουλή – και την περίοδο αυτή έχει ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη από την κομματική ομπρέλα λόγω της εμπλοκής του στο σκάνδαλο της Novartis -, πρέπει να συντρέχει μία από τις εξής δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι να σε έχουν προσβάλει προσωπικά. Ομως τόσο ο Βενιζέλος όσο και ο Λοβέρδος διακρίνονται για την ευγένεια και την ηπιότητά τους. Ασκούν φυσικά κριτική: πολιτικοί είναι, όχι ιεραπόστολοι. Μπορεί και να εκφράζουν διαφωνίες με ορισμένες επιλογές της ηγεσίας: σκεπτόμενοι άνθρωποι είναι, όχι πρόβατα. Και λοιπόν;

Η δεύτερη προϋπόθεση είναι να αποτελείς έναν χαρισματικό ηγέτη, έναν πολιτικό γίγαντα, που έχει απογειώσει το κόμμα, το έχει φέρει στα πρόθυρα της εξουσίας και ζητά τώρα να τον αφήσουν να ολοκληρώσει τον θρίαμβό του. Ο αυταρχισμός του Ανδρέα Παπανδρέου, ας πούμε, ήταν ενοχλητικός, αλλά ο άνθρωπος σημάδεψε τη σύγχρονη ιστορία του τόπου. Δύσκολα μπορεί να πει κανείς το ίδιο για τη σημερινή αρχηγό. Με δεδομένη την κρίση ταυτότητας που περνά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το ΚΙΝΑΛ θα μπορούσε να αποτελεί σήμερα τον βασικό φορέα ανανέωσης της Αριστεράς. Αντί γι’ αυτό, είναι καθηλωμένο σε μονοψήφια ποσοστά και επιδίδεται καθημερινά σε αστείες ασκήσεις ισορροπίας, επικρίνοντας πότε τον ΣΥΡΙΖΑ και πότε τη Νέα Δημοκρατία.

Είναι αλήθεια βέβαια ότι μέχρι τον πάτο υπάρχει ακόμη δρόμος.