ΑΕΙ που κερδίζει, δεν αλλάζει

Τα ελληνικά πανεπιστήμια «σπάνε», έστω και για λίγο, τη ρουτίνα της επικαιρότητας, εκθρονίζοντας τον κοροναϊό, λόγω των αλλαγών που φέρνει σε αυτά, το κυβερνητικό σχέδιο νόμου με τον φιλόδοξο τίτλο «Εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, προστασία της ακαδημαϊκής ελευθέριας, αναβάθμιση του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος και άλλες διατάξεις»

Μία από τις αλλαγές που φέρνει το νομοσχέδιο αυτό, είναι η παρουσία ειδικής ομάδας αστυνομικών εντός των πανεπιστημίων και η χρήση συστημάτων βιντεοεπιτήρησης, με τους επικριτές του νομοσχεδίου να κάνουν λόγο για «πανεπιστήμια στρατόπεδα».

Το θέμα της προστασίας των πανεπιστημίων είναι σοβαρότατο και πολλές φορές επικαλύπτει, χωρίς να πρέπει, το εξίσου σημαντικό ζήτημα για επαρκή κρατική χρηματοδότηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, η οποία είναι και η μόνη που θα μπορέσει να φέρει πραγματική αναβάθμιση του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος.

Προς τι όμως αυτή η πρεμούρα για αλλαγές στον τρόπο φύλαξης και προστασίας των πανεπιστημίων;

Γιατί να μην ακολουθήσουμε τον σοφό νόμο του ποδοσφαίρου «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει» διατηρώντας το έως τώρα σύστημα αστυνόμευσης των ελληνικών πανεπιστημίων;

Αν έχεις φοιτήσει σε ελληνικό πανεπιστήμιο τα τελευταία 20, τουλάχιστον, χρόνια, δύσκολα μπορείς να ξεχάσεις το εξαιρετικά πετυχημένο σύστημα αυτοπροστασίας, αυτοπεριφρούρησης και αυτοσυγκράτησης που εφαρμόζεται στα ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ με ευθύνη των ίδιων των φοιτητικών-κομματικών οργανώσεων.

Τα «τραπεζάκια» και οι ενισχύσεις

Ως πρώτο και βασικό μέτρο, οι φοιτητικές παρατάξεις, χρησιμοποιούσαν πάντα, στα «γραφεία» τους και στα σημεία διανομής σημειώσεων και κομματικού υλικού, τα χαρακτηριστικά τους «τραπεζάκια».

Τα τραπεζάκια αυτά ήταν πάντα μικρά και ελαφρά, ώστε στις όχι σπάνιες περιπτώσεις έντασης να μπορούν εύκολα να σηκωθούν εντυπωσιακά στον αέρα αλλά και να μην προκαλούν ιδιαίτερα σοβαρούς τραυματισμούς όταν εν συνεχεία προσγειώνονται πάνω σε κάποιον άτυχο παρευρισκόμενο.

Σε περιπτώσεις μάλιστα που τα πράγματα ξέφευγαν, άμεση ήταν πάντα και η συνδρομή εξωσχολικών ομάδων καταστολής, οι οποίες τις περισσότερες φορές, για λόγους ευνόητους, προέρχονταν από τα ΤΕΦΑΑ (Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού).

Επιπλέον σε ψυχαγωγικές φοιτητικές εκδηλώσεις αναλάμβαναν τη φύλαξη νευραλγικών πόστων όπως το ταμείο του αυτοσχέδιου μπαρ, (για την αποφυγή τυχόν ληστρικών επιθέσεων) ή την κεντρική μπαλαντέζα παροχής ρεύματος σε μικροφωνικές εγκαταστάσεις, μουσικούς ενισχυτές και κονσόλες (για την αποφυγή δολιοφθοράς).

Επιστροφή στην πραγματικότητα

Εδώ και δεκαετίες οι πανεπιστημιακοί χώροι αντί να προστατεύουν την παιδεία, την ελεύθερη ανάπτυξη των ιδεών των φοιτητών και των καθηγητών, προστάτευαν την ανομία, το χάος και τη βία.

Από την άλλη πλευρά όμως, η παρουσία αστυνομικής δύναμης και η χρήση συστημάτων βιντεοεπιτήρησης  πρέπει να γίνει εντός ενός πολύ συγκεκριμένου και συνεχώς ελεγχόμενου πλαισίου, που θα εξασφαλίζει τις απαραίτητες δικλείδες προστασίας όλων των συνταγματικών δικαιωμάτων.

Οι Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακού Ιδρύματος (Ο.Π.Π.Ι.), που θα  στελεχωθούν από κατώτερους αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ. και ειδικούς φρουρούς, θα πρέπει, όπως ορίζει ο νόμος που τις ιδρύει, να βρίσκονται σε στενή συνεργασία με τις πρυτανικές αρχές.

Επίσης η δράση τους να μην ξεπερνά ποτέ τις από το νόμο καθορισμένες αρμοδιότητές τους.

Όλοι μας, στην καθημερινότητά μας, έχει τύχει να συναντήσουμε αστυνομικούς ικανούς, καταρτισμένους και εξαιρετικά ευγενείς, αλλά και αστυνομικούς άξεστους ή/και φιλοφασιστικών φρονημάτων που αδιαφορώντας για τα δικαιώματα των πολιτών καταχρώνται την εξουσία που τους δίνει το σήμα και το όπλο που κρατάνε.

Αν οι Ο.Π.Π.Ι. στελεχθούν από τους δεύτερους, τότε πραγματικά τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι καταδικασμένα.

Θα πρέπει λοιπόν η παράγραφος 6 του άρθρου 13 του εν λόγω νομοσχεδίου να μην μείνει στα χαρτιά, αλλά όντως «αφού ληφθούν υπόψη οι ιδιαιτερότητες της αποστολής των Ο.Π.Π.Ι.» να καθοριστούν στην πράξη και με ιδιαίτερη προσοχή «οι ειδικότεροι όροι και προϋποθέσεις αναφορικά με τις διαδικασίες πρόσληψης, εκπαίδευσης και μετεκπαίδευσης» όσων στελεχώσουν τις ομάδες αυτές.

Μόνο έτσι θα εξασφαλιστεί μια αρμονική συνύπαρξη μεταξύ αστυνομικών και μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Επίσης κατά γράμμα θα πρέπει να τηρηθεί η υποχρέωση οι κάμερες βιντεοεπιτήρησης «να μην καταγράφουν τις πανεπιστημιακές παραδόσεις ή τους χώρους εργασίας των μελών Δ.Ε.Π.» και πάντα να χρηιμοποιούνται με κριτήριο το μέγεθός του Α.Ε.Ι , τις ιδιαίτερες ανάγκες, τη συχνότητα εμφάνισης παραβατικών συμπεριφορών και τη διαβάθμιση του επιπέδου ασφαλείας και προστασίας του».

Χαϊδεύοντας αυτιά

Όπως αναφέρει το άρθρο 4. του Ελληνικού Συντάγματος, «οι Έλληνες και οι Eλληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις». Την τελευταία αυτή λέξη, τις «υποχρεώσεις» πολλές φορές μάς συμφέρει να την παραλείπουμε.

Δεν υπάρχει πιο εύκολη, γοητευτική και ψηφοθηρικώς επικερδής στρατηγική από το χάιδεμα των αυτιών της εκάστοτε νεολαίας.

Πες τους ότι είναι επαναστάτες, ότι δικαιούνται τα πάντα χωρίς ούτε μία υποχρέωση και πως όποιος διαφωνεί μαζί τους είναι απαραιτήτως συντηρητικός με γερασμένα μυαλά και αντιδημοκρατικές πεποιθήσεις.

Δεν υπάρχει πρόβλημα.

Όταν δεν θα είναι πια η χρήσιμη στο κόμμα σου νεολαία, αλλά κατάκοποι 30άρηδες που στην καλύτερη περίπτωση θα δουλεύουν 15 ώρες την ημέρα για 600 ευρώ, με τα πτυχία τους κυριολεκτικά και μεταφορικά τσαλακωμένα, χωμένα σε κάποιο συρτάρι του πατρικού τους, που δεν έχουν καταφέρει ακόμα να αποχωριστούν, δεν θα σε νοιάζει.

Στα πανεπιστήμια θα έχει μπει μια νέα ατίθαση φουρνιά.