Πραγματική… τραγωδία. Οι δύο νεαροί δράστες της δολοφονικής επίθεσης στον σταθμάρχη του μετρό ήταν… Ελληνες. Ελληνόπουλα ήταν βρε, παιδιά από… ελληνική οικογένεια. Που το πρώτο πράγμα που έκαναν μετά τον άγριο ξυλοδαρμό του ανθρώπου ήταν να πάρουν τη μαμά τους τηλέφωνο να τους καλύψει.

Και που αυτή αμέσως πήρε τον φίλο αστυνομικό τηλέφωνο να βρουν τρόπους να γλιτώσουν τα παιδιά της.

Πόσο… ελληνικά όλα αυτά. Και τι κρίμα που δεν ήταν Αλγερινοί εγκληματίες ή Αφγανόπουλα ή Πακιστανοί.

Τι κρίμα που δεν το είχαν σκάσει από κάποια δομή φιλοξενίας, πήγαν στο μετρό, δεν πλήρωσαν εισιτήριο, έδειραν κι έναν άνθρωπο γιατί απλά είναι ξένοι και είναι εγκληματίες.

Τι κρίμα που ένας 15χρονος κι ένας 17χρονος είναι δικά μας παιδιά, ελληνόπουλα, χριστιανόπουλα, παιδιά της διπλανής πόρτας, της γειτονιάς μας, ίσως και φίλοι των παιδιών μας, ίσως κι εμείς φίλοι των γονιών τους.

Τι κρίμα που δεν ήταν… Αντετοκούνμπο ε;

Γιατί αν ήταν μαύροι, «σκούροι», «μουσουλμάνοι», θα είχε μεγάλη διαφορά.

Πόσο… ωραίο θα ήταν το «αφήγημα» που θα είχε φτιαχτεί. Μέχρι και διαδηλώσεις να φύγουν οι μετανάστες από την Ελλάδα θα είχαμε…

Κάπως έτσι είδαν τις προηγούμενες 48 ώρες το περιστατικό του σοκαριστικού ξυλοδαρμού, χιλιάδες πολίτες που με μηνύματά τους στα social media ήταν σίγουροι για την εθνικότητά των δραστών.

Αυτοί είμαστε. Αντί να βλέπουμε πώς δύο παιδιά έφτασαν να κάνουν αυτήν την αθλιότητα, είμασταν σίγουροι ότι ήταν ξένοι, ότι δεν ήταν Ελληνες.

Αντί να δούμε τι συμβαίνει στα παιδιά μας, είτε είναι Ελληνόπουλα, είτε είναι ξένα, εμείς κάνουμε διαχωρισμούς και αφορισμούς.

Αντί να δούμε γιατί υπήρχαν θεατές την ώρα που γινόταν ο ξυλοδαρμός αλλά κανείς δεν όρμησε να τα πλακώσει στο ξύλο και να τα διώξει, εμείς ασχοληθήκαμε με το… διαβατήριό τους.

Κι αντί να ακούσουμε τους εργαζόμενους στα μέσα μεταφοράς που μας λένε ότι αυτά τα φαινόμενα είναι καθημερινά, κι ότι οι περισσότεροι είναι θεατές σε επεισόδια σε βάρος ανθρώπων που ζητούν από νεαρούς να φορέσουν μάσκες ή να είναι πιο ευπρεπείς, εμείς είπαμε να χύσουμε ξανά τη χολή του ρατσισμού μας.

Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με τη δήθεν προοδευτική ελληνική κοινωνία. Ένα μάτσο ρατσιστές είμαστε που μας βγαίνει ο ραγιαδισμός, ο ωχαδερφισμός και η ιταμή συμπεριφορά.

Αλλά είμαστε αδύναμοι να αλλάξουμε τον κόσμο μας. Να μάθουμε στα παιδιά μας τι σημαίνει διπλανός, αδύναμος, γυναίκα, ομοφυλόφιλος, μετανάστης ή πρόσφυγας.

Που μαθαίνουμε Ιστορία στα σχολεία μας, για να… αποκτήσουμε εθνική συνείδηση, όπως μας ενημέρωσε η αρμόδια υπουργός Παιδείας. Τόση ντροπή δηλαδή.

Ας τελειώνουμε, λοιπόν. Τα παιδιά αυτά που τρέμουν τώρα μπροστά στη Δικαιοσύνη, είτε είναι Ελληνες, είτε ξένοι, είναι απλά… παιδιά. Και χρειάζονται βοήθεια.

Περισσότερη βοήθεια, όμως, χρειάζεται η κοινωνία για να αντιληφθεί ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Περισσότερη βοήθεια χρειάζεται η Πολιτεία που πρέπει να πάρει μέτρα.

Στα σχολεία, στις πλατείες, στους χώρους που συχνάζουν τα παιδιά μας. Κι όχι μέτρα τύπου… προσλαμβάνουμε 1.000 αστυνομικούς για να δέρνουν.

Τέλος, περισσότερη βοήθεια έχουμε ανάγκη όλοι εμείς και ο καθένας χωριστά. Η ατομική ευθύνη για τις αιτίες που γεννούν τέτοια φαινόμενα, είναι πολύ σημαντική.

Ο γονιός, ο δάσκαλος, ο φίλος, ο γείτονας ή ο απλός περαστικός, έχουν όλοι μερίδιο ευθύνης γι’ αυτά τα παιδιά που τώρα κρέμονται στα μανταλάκια.

Κι αν τα αφήσουμε τώρα απλά θα τους κάνουμε χειρότερους…

Headlines