Τραγουδώντας τον αμερικανικό ύμνο…

Ζωηρή εντύπωση έκανε σε όλο τον κόσμο η αποκάλυψη ότι μεταξύ των εισβολέων στο Καπιτώλιο ήταν κι ένας Ολυμπιονίκης, ο (πρώην) κολυμβητής Κλιτ Κέλερ. Ο Κέλερ δεν είναι κάποιος «κομήτης», καθώς έχει ολόκληρη συλλογή από Ολυμπιακά μετάλλια. Εχει κατακτήσει δυο χρυσά: ένα στους Ολυμπιακούς της Αθήνας και ένα σε αυτούς του Πεκίνου ως μέλος της ομάδας των ΗΠΑ στις σκυταλοδρομίες. Ως παρτενέρ του μεγάλου Φελπς έχει κατακτήσει συνολικά πέντε ολυμπιακά μετάλλια (δυο χρυσά, ένα αργυρό και δυο χάλκινα) και οκτώ σε παγκόσμια πρωταθλήματα (τέσσερα χρυσά, ένα αργυρό και τρία χάλκινα). Αλλά γιατί εντυπωσιάζει το γεγονός ότι κατέβηκε στον δρόμο για να υπερασπιστεί τον θρόνο του Ντόναλντ Τραμπ μαζί με τον Μπλεκ, τον Κάπτεν Μαρκ και τους Λύκους του Οντάριο;

Υποστηρικτές

Νομίζω η όποια έκπληξη έχει να κάνει με το ότι ήταν τόσοι πολλοί τα τελευταία χρόνια οι μεγάλοι αθλητές, που τοποθετήθηκαν με δηλώσεις εναντίον του Τραμπ, που ο κόσμος πίστεψε πως δεν υπάρχουν μεταξύ των αθλητών και υποστηρικτές του. Φυσικά και υπάρχουν και δεν είναι παράδοξο αθλητές που έχουν κερδίσει ολυμπιακά μετάλλια να συγκινούνται με τη συχνά εθνικιστική ρητορική του: το μόνο παράδοξο είναι ότι ο Τραμπ αποφάσισε κατά καιρούς με δηλώσεις του ή τοποθετήσεις του στο Τwitter να ξεσηκώσει μεγάλους αθλητές εναντίον του! Παραδοσιακά οι πολιτικοί επιδιώκουν να έχουν την υποστήριξη των αθλητών: άλλη περίπτωση σαν αυτή του Τραμπ που τα έβαζε ανοιχτά με αθλητές δεν θυμάμαι. Γιατί το έκανε; Για τον ίδιο λόγο που τα έβαζε και με τους ηθοποιούς και τους δημοσιογράφους π.χ. Τους στοχοποιούσε ως μέρος μιας κάποιας ελίτ. Οι αθλητές είναι νέοι, πλούσιοι, πετυχημένοι και τραβάνε την προσοχή του κόσμου. Για τον Τραμπ που ήθελε να έχει διάσημους εχθρούς, οι αθλητές ήταν ιδανικοί αντίπαλοι. Αρκεί να είχαν όνομα, λάμψη και φανατικούς οπαδούς – πράγμα που έχει ο ΛεΜπρόν Τζέιμς π.χ. Και που δεν έχει σίγουρα ο Κλιτ Κέλερ, παρά τη μεγάλη καριέρα του.

Υπουργός

Είναι δεξιοί ή αριστεροί οι αθλητές; Η ερώτηση δεν έχει κανένα νόημα. Οπως συμβαίνει με όλους τους επαγγελματίες του κόσμου στις τάξεις των αθλητών υπάρχουν και δεξιοί και αριστεροί και ριζοσπάστες και φασίστες και ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Κάποιος θα νόμιζε ότι οι αριστεροί προβάλλονται πιο πολύ: δεν το πιστεύω, απλά συμβαίνει να είναι πιο ενεργοί πολιτικά και να προβάλουν τα ιδεολογικά τους πιστεύω ακόμα και τον καιρό που αγωνίζονται. Ο Παναγιώτης Φασούλας π.χ. πήγαινε πιτσιρικάς στις πορείες του ΚΚΕ και το ξέραμε όλοι – με μπόι 2,13 μ. ήταν και αδύνατο να περάσει απαρατήρητος. Ο Βασίλης Κικίλιας από την άλλη, αν και πολιτικοποιημένος από μικρός, επέλεξε να βγει στο πολιτικό μετερίζι, όταν σταμάτησε το μπάσκετ. Ο Πολ Μπράιτνερ αρθρογραφούσε για αριστερές γερμανικές εφημερίδες όταν ακόμα ήταν ποδοσφαιριστής της Εθνικής Γερμανίας. Ο Τζιάνι Ριβέρα από την άλλη, «γκόλντεν μπόι» των ιταλών Χριστιανοδημοκρατών έγινε όταν σταμάτησε να παίζει στη Μίλαν. Οσο αγωνιζόταν, τις πολιτικές πεποιθήσεις του τις κρατούσε για τον εαυτό του: μετά έγινε και υπουργός.

Ιστορίες

Προσφέρει η Αριστερά μεγαλύτερο πεδίο προβολής στους αθλητές από ό,τι η Δεξιά; Οχι ακριβώς. Στην Ιταλία π.χ. είναι σαφώς περισσότεροι αυτοί που γνωρίζουν τις συχνά ακραίες δεξιές τοποθετήσεις του Πάολο Ντι Κάνιο (που χαιρετούσε φασιστικά όταν σκόραρε και πλήρωνε πρόστιμα) παρά τις ακραίες αριστερές τοποθετήσεις του Αντρέα Λουκαρέλι που φορούσε κάτω από τη φανέλα της ομάδας μια άλλη με τη στάμπα του Τσε Γκεβάρα. Νομίζω ότι όσο περισσότερο ακραίες είναι οι θέσεις ενός αθλητή (μικρή σημασία έχει αν έχει σταματήσει τον αθλητισμό) τόσο περισσότερο προβάλλονται. Ο συνδυασμός δημοφιλίας και ακρότητας είναι κάτι που τα media αγαπούν. Πολύ συχνά, μάλιστα, η αφήγηση της ιστορίας των αθλητών διαμορφώνει αναλόγως και τα πολιτικά τους προφίλ είτε με υπερβολές των δημοσιογράφων, είτε με αποκρύψεις στοιχείων και διαστρεβλώσεις. Οταν πρόσφατα πέθανε ο Ντιέγκο Μαραντόνα αρκετοί σε όλο τον κόσμο έγραψαν ότι ο Αργεντίνος σήκωσε το 1986 το Παγκόσμιο Κύπελλο με το χέρι στο οποίο είχε τατουάζ τον Τσε Γκεβάρα. Δεν ισχύει: το γνωστό τατουάζ ο μακαρίτης Ντιέγκο το έκανε πολύ αργότερα. Ομοίως όταν πέθανε πρόσφατα ο Πάολο Ρόσι, σε διάφορους επικήδειους που γράφτηκαν, οι δημοσιογράφοι απέφυγαν να αναφέρουν πως ο μακαρίτης υπήρξε υποψήφιος ευρωβουλευτής του κόμματος των νοσταλγών του Μουσολίνι. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση οι λεπτομέρειες δεν έπρεπε να χαλάσουν ωραίες ιστορίες.

Κατάληψη

Η περίπτωση του Κέλερ νομίζω ότι είναι διδακτική και για έναν άλλο λόγο: ο αμερικανός Ολυμπιονίκης μάλλον πιστεύει ότι είναι κι ένα είδος σύμβολου των ξεχασμένων αθλητών που έκαναν την Αμερική μεγάλη και στα γήπεδα (και στις πισίνες…) και η άθλια η κοινωνία των ελίτ δεν αναγνώρισε όσο θα έπρεπε την προσφορά τους. Για αυτόν ο Τραμπ, που ξεμπροστιάζει τους ΛεΜπρόν Τζέιμς, δεν μπορεί παρά να είναι ένας λατρεμένος ήρωας. Ο Κέλερ, των πολλών ολυμπιακών μεταλλίων, συντάσσεται με τον Τραμπ, όπως οι διάφοροι αγροίκοι που θεωρούν ότι το «σύστημα», που ο Ντόναλντ αποστρέφεται, τους έχει περιθωριοποιήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι πήγε στη διαδήλωση – εξέγερση φορώντας το μπουφάν της Ολυμπιακής ομάδας των ΗΠΑ: ήθελε να θυμίσει στους συναγωνιστές του τουλάχιστον, ποιος είναι και πόσο μεγάλος υπήρξε! Υπάρχουν πολλοί μεγάλοι αθλητές που δεν αντέχουν το γεγονός ότι μετά το τέλος της ένδοξης καριέρας τους σταματά και η προβολή τους. Η αίσθηση ότι ο κόσμος σε έχει ξεχάσει είναι από πολλούς πραγματικά αφόρητη. Και μπορεί να κάνει το μυαλό σου να πάρει ανάποδες στροφές. Τόσες πολλές ώστε να πας στην Ουάσιγκτον με τον Μπλεκ να κάνεις κατάληψη στο Καπιτώλιο.

Υμνος

Ο Κέλερ δεν ήθελε κανενός είδος δημοσιότητα για τη συμμετοχή του στα γεγονότα που τάραξαν τις ΗΠΑ: δεν βγήκε να μιλήσει στις κάμερες κι όταν αναγνωρίστηκε έκλεισε τους λογαριασμούς του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο πρώην αθλητής εντοπίστηκε, από συναθλητές του που είδαν φωτογραφίες του και επικοινώνησαν με την ιστοσελίδα swimswam.com που ασχολείται με τους αθλητές της κολύμβησης – κι όχι μόνο. Αναγνωρίστηκε τελικά από δώδεκα άτομα: οι περισσότεροι από όσους τον αναγνώρισαν παραδέχτηκαν ότι τον είχαν χάσει. Μετά το τέλος της καριέρας του ο Κέλερ χώρισε από τη γυναίκα του, έκανε τέσσερα χρόνια να δει το παιδί του και δυσκολεύτηκε πολύ να σταθεί στα πόδια του: πρόσφατα βρήκε δουλειά ως προπονητής. Συμμετέχοντας στην επίθεση στο Καπιτωλίου μάλλον ξαναβρήκε τις ηρωικές του μέρες. Τότε που στις πισίνες έκανε την Αμερική μεγάλη και δάκρυζε στο βάθρο τραγουδώντας τον αμερικανικό ύμνο με το χέρι στην καρδιά. Πού είναι το λάθος;