Αρκετά χαϊδέψαμε τη βία…

Ανοιχτή και υπαιτίως αγιάτρευτη πληγή της σημερινής ελληνικής κοινωνίας η βία. Επικεντρώνω το πολυπλόκαμο φαινόμενο της βίας στο χώρο της εφηβείας. Όχι για να στιγματίσω ρατσιστικά τα υπέροχα αυτά νεανικά χρόνια. Αλλά για να προσδιορίσω τις αιτίες, της ασύμβατης με την ποιητική εφηβεία, κοινωνικής και άκρως απάνθρωπης αυτής εκτροπής.

Ξεκινώ από τη σύλληψη των δύο δραστών του άγριου και παρ’ ολίγο θανάσιμου ξυλοδαρμού του σταθμάρχη, που διακριτικά και υποδειγματικά επιτηρούσε την τάξη στον πολυσύχναστο κεντρικό σταθμό του Μετρό, στην Ομόνοια.

Αλλά πριν από τα αίτια αυτής της ασυγχώρητης θηριωδίας, θεωρώ επιβεβλημένο να στιγματίσω τη σιωπή των περισσότερων πολιτικών δυνάμεων για το «περιστατικό» αυτό, που δεν το αποδοκίμασαν επωνύμως, αλλά που το καταχώρησαν στα …ψιλά της επικαιρότητας, για να μη πω το βαρύτερο «στα ψιλά της συνείδησής τους»…

Και εύχομαι ολοψύχως, ν’ αφυπνιστούν οι πολιτικές τους συνειδήσεις και να λάβουν το θάρρος ν’ αποκηρύξουν το επαίσχυντο αυτό «περιστατικό», που όμως τείνει να γίνει «σήμα κατατεθέν» μιας οιονεί αφ’ υψηλού σιωπής, μπροστά στην αποτρόπαια αυτή αντικοινωνική συμπεριφορά…

Η βία λοιπόν σε όλο το φάσμα της δημόσιας εκπαίδευσης. Από το μαθητικό μπούλινγκ (bullying)-ή αλλιώς ψυχολογική και σωματική βία (vis compulsiva, vis absoluta), μέχρι το απαίσιο πέλμα της γκαγκστερικής συμπεριφοράς.

Σέβομαι (διότι ενδομύχως κρατώ από προσωπική εμπειρία τη γοητεία άλλων πανεπιστημιακών αμφιθεάτρων), την άρνηση των πρυτανικών αρχών στα περισσότερα ΑΕΙ, να δεχτούν στους κόλπους των διδακτηρίων ένστολους αστυνομικούς, και αντί γι’ αυτούς να ισχύσει ειδικό σώμα ευταξίας της επιλογής τους.

Εικόνες ντροπής

Όμως διαφωνώ (όπως και η πλειονότητα της κοινωνίας μας), εάν οι πρυτάνεις δεν αποκηρύξουν επωνύμως και εμπράκτως, με αποτελεσματικό και δημοκρατικό νέο σύστημα ευταξίας  τα φαινόμενα σιωπηρής ανοχής των χυδαίων και απάνθρωπων εκτροπών του παρελθόντος, όπως:

– Χτίσιμο των πρυτανικών  γραφείων από «φοιτητές» προσκείμενους σε αντίπαλα ακαδημαϊκά ή κομματικά στρατόπεδα.

– Βεβήλωση των πρυτανικών γραφείων από «φοιτητές, φοιτήτριες» και εξωπανεπιστημιακό υπόκοσμο που προπηλακίζουν τον πρύτανη και σκορπούν στο γραφείο του χάρτινα απορρίμματα τουαλέτας (περίπτωση πρύτανη και σήμερα βουλευτή ΝΔ Θ. Φορτσάκη).

Δάπεδα εσωτερικών πανεπιστημιακών χώρων, γεμάτα απορρίμματα και γκράφιτι

– Δημόσιος ξυλοδαρμός καθηγητή της Παντείου από … «αντιφρονούντες»… «φοιτητές» στο προαύλιο της σχολής (περίπτωση του σημερινού υφυπουργού Παιδείας Άγγελου Συρίγου).

– Προαύλιοι και εσωτερικοί χώροι των ΑΕΙ, που κυριολεκτικά «ζέχνουν» από λερωμένα με καφέδες και άλλα υλικά στα πλακόστρωτα, όπως επίσης και κομματικές ή αντιεξουσιαστικές αφίσες και αντιαισθητικά γκράφιτι στους εξωτερικούς τοίχους. Και ώ της πρωτοτυπίας! Σε ελάχιστες περιπτώσεις όλος αυτός ο αποκρουστικός συνθηματολογικός «διάκοσμος» δεν περιλαμβάνει ούτε μία πρόσκληση για καθαρώς επιστημονικά θέματα με κοινωνικές προεκτάσεις.

– Υπόγειοι χώροι των ΑΕΙ και εν γνώσει των πρυτανικών αρχών κρησφύγετα για εξωπανεπιστημιακούς τρομοκράτες, διακινητές ναρκωτικών, αλλά και κατασκευαστές εκρηκτικών.

Όχι συμβιβασμοί με το παρελθόν

Είναι βέβαιοι οι διαφωνούντες πρυτάνεις με τα σημερινά υπουργεία Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη για την προτεινόμενη από αυτά ρύθμιση της εύρυθμης λειτουργίας των ΑΕΙ, είναι σίγουροι λοιπόν ότι με τα δικά τους μέτρα θ’ αφανίσουν μια για πάντα την άθλια εμφάνιση και λειτουργία σε πολλά ΑΕΙ; Μακάρι να το κατορθώσουν.

Όμως εάν οι πρυτανικές αρχές, εν ονόματι του αυτεξουσίου αδυνατούν να εξαλείψουν τις αθλιότητες, τρία τινά θα συμβαίνουν:

– Ή θα συνεχίσουν να συμβιβάζονται-πιθανόν προς το  κακώς νοούμενο ίδιον όφελος-με το απαράδεκτο παρελθόν.

– Ή θα πρέπει το ταχύτερο να ξεκαθαρίσουν, ότι θα ήταν διατεθειμένοι ακόμη και για μετωπικές συγκρούσεις με τα μικτά τάγματα υποκόσμου και ελάχιστων φοιτητών (όπως αποβολές των παρανομούντων φοιτητών, ορισμένης διάρκειας, ή δια παντός από συγκεκριμένα πανεπιστήμια, ή εν τέλει παραπομπή στη Δικαιοσύνη από τις ίδιες πρυτανείες των παρανομούντων φοιτητών, ή εξωπανεπιστημιακών στοιχείων, με μηνυτήριες αναφορές, για σοβαρά ποινικά αδικήματα).

Ή, εν τέλει, με το δικό τους προτεινόμενο νέο και αυτόνομο σύστημα ασφαλούς και εύρυθμης λειτουργίας των ΑΕΙ προσδοκούν ότι θα μετατρέψουν τα πανεπιστήμια σε σεβαστό ιερό τέμενος γνώσης και προόδου, τιθασεύοντας με το γάντι ακόμη και ύαινες. Οπότε εδώ θα ζήσουμε το χρονικό του Δανιήλ στο λάκκο των λεόντων. Αν βεβαίως είναι δυνατόν να ζωντανέψουν παρόμοια ιστορούμενα από τα ιερά γράμματα.