Ο ξυλοδαρμός στο μετρό και το δηλητήριο μίσους που ποτίζει την κοινωνία

Κάτι πάει στραβά με εμάς, με την κοινωνία που χτίζουμε για τα παιδιά μας, με τη χώρα που θέλουμε να φτιάξουμε για το μέλλον.

Και το στραβό κλήμα το τρώει και ο γάιδαρος όταν συμβαίνουν περιστατικά σαν και τον ξυλοδαρμό του σταθμάρχη του μετρό από δύο ανήλικους.

Δεν έφτανε που απογοητεύτηκαν οι κάθε λογής ρατσιστές και τα εθνίκια επειδή τελικά οι δράστες δεν ήταν «βρόμικοι εγκληματίες αλλοδαποί», αλλά ελληνόπουλα, χριστιανόπουλα και καλομαθημένα παιδάκια που… μετήλθαν της ελληνικής παιδείας.

Δεν φτάνει που ένας άγριος ξυλοδαρμός, τον οποίον βλέπουμε και ξαναβλέπουμε στο βίντεο και δεν πιστεύουμε στα μάτια μας με την αγριότητα, το μίσος, την τυφλή, οπαδική επίθεση δύο μικρών παιδιών, περνά απλά ως ένα μεμονωμένο γεγονός.

Κι όχι ως ένα συνολικό πρόβλημα και μια γενικευμένη παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας, του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, της ίδιας της οικογένειας.

Τώρα έχουμε και την ανθρωποφαγία. Ο ένας να φάει τον άλλον. Και ειδικά την οικογένεια των παιδιών αυτών που με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται είναι σίγουρο ότι θα οδηγηθούν σε ακόμη χειρότερα μπλεξίματα.

Εξηγούμαι: Είναι ό,τι πιο άθλιο έχω δει τα τελευταία χρόνια σε επίθεση που δεν σχετίζεται με οπαδική βία ή δεν γίνεται κατά τη διάρκεια επεισοδίων από «μπάχαλους» και αστυνομικούς.

Είναι εικόνες που σοκάρουν, μια γροθιά στο στομάχι για όλους μας.

Και ναι, τα παιδιά είναι αδικαιολόγητα. Πρέπει να τιμωρηθούν και να αντιληφθούν ότι οι πράξεις τους έχουν και συνέπειες.

Ναι, είναι εγκληματική ενέργεια, ακόμη κι αν έγινε εν βρασμώ ψυχής, ακόμη κι αν προηγήθηκαν άλλα που δεν ξέρουμε. Καμιά δικαιολογία. Τελεία και παύλα.

Όπως και καμιά δικαιολογία για τη μάνα των παιδιών ή για τον πατέρα τους που ξαφνικά θυμούνται ότι οι νεαροί είναι… διαμάντια, έχουν πτυχία αγγλικών και όλη η γειτονιά ξέρει ότι είναι πολύ αγαπητά.

Διαμάντια και να χτυπούν με τόση αγριότητα στο κεφάλι έναν άνθρωπο, δεν μπορούν να είναι. Και δεν μπορούν γιατί κανείς δεν τους έμαθε την αξία της ζωής.

Φταίει η οικογένεια; Φταίει το σχολείο ή ο κοινωνικός περίγυρος; Φταίει ότι πολλά παιδιά αυτής της γενιάς είναι εγκλωβισμένα σε μύρια προβλήματα;

Δεν έχει καμιά σημασία ποιος φταίει.

Αυτό που είναι ανησυχητικό είναι το μίσος από τους «θεατές» του διαδικτύου.

Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν χαρακτηρίσει τα παιδιά «Αλ Καπόνε», «εγκληματίες», «κω….α που θέλουν κρέμασμα».

Οι περισσότεροι χαρακτηρίζουν «πο…α» τη μάνα τους, «ξανθιά ηλίθια που δεν ελέγχει τα παιδιά της».

Απύθμενο μίσος από οικογενειάρχες με παιδιά που ενδεχομένως να… πέσουν από τα σύννεφα αν το δικό τους ανήλικο παιδί μπλέξει κάπου, χτυπήσει κάποιον, κλέψει ή πάρει ναρκωτικά.

Ολοι βρίζουν τους άλλους, όμως, όταν έρχεται η σειρά τους ξαφνικά πέφτουν από τα σύννεφα.

Δηλαδή για να καταλάβουμε. Οι ίδιοι που καταδικάζουν τη βία σε βάρος του σταθμάρχη ζητούν επί της ουσίας να… πέσει ξύλο στα κω….α, να πάρουν την επιμέλεια από την π….α τη μάνα, να σπάσουν στο ξύλο τον πατέρα;

Φτάνει πια τόσο μίσος. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.

Ηρεμήστε λίγο. Τα παιδιά έκαναν μια άθλια ενέργεια. Η μάνα τους έσπευσε να τα προστατέψει, έστω και με λανθασμένο τρόπο.

Ο πατέρας με λάθος τρόπο προσπαθεί να υψώσει μια ομπρέλα, που ενδεχομένως, να μην είχε υψώσει όταν έπρεπε.

Όμως, όλοι αυτοί που στήνουν γκιλοτίνες και δικάζουν χωρίς δικαστές, ας διωπήσουν λίγο. Μεγαλύτερη ζημιά κάνουν παρά βοηθούν στην απόδοση δικαιοσύνης.

Και στα κάτω – κάτω, ποιοι είναι όλοι αυτοί που έχουν άποψη για τις οικογένειες των άλλων; Ποιοι είναι όλοι αυτοί που με την ανωνυμία που τους παρέχει το διαδίκτυο δολοφονούν χαρακτήρες;

Και οδηγούν αυτά τα παιδιά που έχουν πάρει λάθος δρόμο, να μισήσουν ακόμη περισσότερο τον κόσμο.

Ηρεμήστε, λοιπόν. Μη ρίχνετε περισσότερο δηλητήριο σε μια δηλητηριασμένη κοινωνία.