Κάμαλα Χάρις : Οσα τη χωρίζουν από τον Ομπάμα και όσα τη συνδέουν με τον Τραμπ

Λίγο πριν την ορκωμοσία της Κάμαλα Χάρις καταφθάνει η βιογραφία της. Εν συντομία: Ολα καλά. Ο συγγραφέας Νταν Μορέν γράφει γι’ αυτά που τη χωρίζουν από τον Ομπάμα και για όσα τη συνδέουν με τον Τραμπ.

Εμαθε να «κόβει το ένα ή το άλλο κεφάλι»

Σε συνέντευξη κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας για το Γραφείο του Εισαγγελέα στο Σαν Φρανσίσκο, η Κάμαλα Χάρις είχε εκφράσει τον θαυμασμό της για τη θεά Κάλι, η οποία μάχεται για τους αθώους.

Μια θεά που καταστρέφει το κακό και αναπαρίσταται να κρατά το κομμένο κεφάλι ενός δαίμονα. Η Χάρις έμαθε να «κόβει το ένα ή το άλλο κεφάλι, για να το θέσουμε υπό τους όρους της θεάς Κάλι», γράφει ο δημοσιογράφος Νταν Μορέν στη νέα του βιογραφία για την πρώτη γυναίκα αντιπρόεδρο των ΗΠΑ.

Το βιβλίο, όπως ανακοίνωσε ο εκδοτικός οίκος Heyne από το Μόναχο, θα κυκλοφορήσει στη Γερμανία στις 25 Ιανουαρίου – λίγες μέρες μετά την ορκωμοσία του νέου προέδρου, Τζο Μπάιντεν, και της αναπληρώτριάς του.

Είναι η Κάμαλα μία θηλυκή Ομπάμα;

Ο συγγραφέας γνωρίζει τη Χάρις, όπως αναφέρει, εδώ και πολύ καιρό. Εγραψε για πρώτη φορά γι’ αυτήν στα μέσα της δεκαετίας του 1990 στην Καλιφόρνια – τώρα φαίνεται να έχει συγκεντρώσει όλα όσα γνωρίζει γι’ αυτήν.

Ομως το βιβλίο «Κάμαλα Χάρις – Η βιογραφία» δεν περιέχει σκανδαλώδεις αποκαλύψεις, ενώ πολλές από τις ιστορίες που περιλαμβάνει αναπαράγονται απευθείας από την αυτοβιογραφία της – μερικές από αυτές μάλιστα είναι μάλλον περιττές.

Αλλά από την άλλη, το βιβλίο περιγράφει ολόκληρη την καριέρα της Χάρις χρονολογικά και περιεκτικά: από την περίοδο των φοιτητικών της χρόνων στη Νομική και μετά την πορεία προς τη γενική εισαγγελία στην Καλιφόρνια, τη Γερουσία και την υποψηφιότητα για το χρίσμα των Δημοκρατικών πριν γίνει αντιπρόεδρος.

«Ετσι έχουν τα πράγματα με την Κάμαλα Χάρις» – έτσι τελειώνουν αρκετά κεφάλαια στο βιβλίο του Μορέν. «Βρέθηκε συχνά στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή», αναφέρει ο Μορέν σε συνέντευξή του στο περιοδικό Spiegel.

«Σκληρή και την ίδια στιγμή γοητευτική»

«Μπορεί να είναι σκληρή και την ίδια στιγμή απίστευτα γοητευτική, ανθρώπινη, αστεία».

Εδωσε νέα πνοή στη Γερουσία – και όχι μόνο λόγω της στάσης της στην εξέταση του ομοσπονδιακού δικαστή Μπρετ Κάβανο.

«Μοιράζει συνταγές. Φορά σταράκια. Προσκαλεί γερουσιαστές να δειπνήσουν μαζί της σε κλειστό κύκλο. Εχει μια ενδιαφέρουσα οικογένεια. Αγαπά το μπάσκετ», γράφει ο Μορέν.

Την αναφέρει ακόμη και ως «θηλυκή Ομπάμα» – αλλά «αυτή η σύγκριση είναι μόνο επιφανειακά σωστή», όπως δήλωσε ο ίδιος ο συγγραφέας στο Spiegel.

«Και οι δύο είναι μαύροι, εντάξει. Αλλά ο Ομπάμα είναι πιο διανοούμενος. Η Κάμαλα είναι εισαγγελέας και ως εισαγγελέας πρέπει να είναι κανείς πολύ πιο σκληρός».

Τι συνδέει τη Χάρις με τον Μπάιντεν και τον Τραμπ;

Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η Κάμαλα βρέθηκε συχνά στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή

Συνδέει επίσης έξυπνα την ιστορία της με την ιστορία του Τζο Μπάιντεν. Για παράδειγμα το 1991, ενώ η Χάρις βρισκόταν στο ξεκίνημα της καριέρας της στην Καλιφόρνια, ο Μπάιντεν ήταν ήδη γερουσιαστής.

«Από κανέναν επίδοξο δικηγόρο δεν γινόταν να ξεφύγει αυτό που διαδραματιζόταν στην Ουάσιγκτον τον Οκτώβριο του 1991 κατά τη διάρκεια της διαδικασίας διορισμού του Κλάρενς Τόμας στο Ανώτατο Δικαστήριο», γράφει ο Μορέν.

Εκείνη την εποχή η καθηγήτρια νομικής Ανίτα Χιλ κατέθεσε στην επιτροπή, η οποία αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από λευκούς άντρες, ότι ο Τόμας, ως ανώτερός της στην ιεραρχία, την ανάγκασε να συναντηθεί μαζί του και της μιλούσε για ταινίες πορνό.

«Οι άνδρες της επιτροπής προσέβαλαν τη Χιλ και υποτίμησαν όσα είπε», γράφει ο Μορέν. Και ακόμη και αν ο Μπάιντεν καταψήφισε αργότερα τον Τόμας στην Ολομέλεια, η συμπεριφορά του εξόργισε πολλές γυναίκες.

«Επιδίωκε την αναγνώριση»

Ο Μορέν γράφει αναλυτικά και κάποιες φορές υπερβολικά λεπτομερειακά, μεταφέροντας ιστορίες για την Κάμαλα από τη δεκαετία του 1990 – μία από αυτές είναι και η συνάντησή της με τον Ντόναλτ Τραμπ, με τον οποίο διασταυρώθηκαν οι δρόμοι τους εξαιτίας του τότε φίλου της, Γουίλι Μπράουν.

Κατά τον Μορέν, η Κάμαλα έχει κάτι κοινό με τον Τραμπ. Συγκεκριμένα «ήταν μία από τους λίγους Δημοκρατικούς που – συνειδητά ή ασυνείδητα – υιοθέτησαν τη στρατηγική του Τραμπ», γράφει.

«Επιδίωκε την αναγνώριση. Οπως και ο Τραμπ, έψαχνε μία μεγάλη σκηνή για να διαδώσει το μήνυμά της και να αλλάξει το μέχρι τότε κυρίαρχο αφήγημα».

Πηγή: Deutche Welle