Ζητείται ανθρωπιά

Διαβάζοντας το κείμενο που προσυπέγραψαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ως προς το αίτημα του Δημήτρη Κουφοντίνα να μεταχθεί στις φυλακές Κορυδαλλού, μου ήρθαν στο νου όσα είχα γράψει σε ένα παλαιότερο άρθρο μου αναφορικά με την αξία και τη δύναμη της συγγνώμης:

«Η λέξη αυτή, ολόιδια στην αρχαία και τη νέα ελληνική γλώσσα, μαρτυρεί την έμφυτη ανάγκη του νοήμονος και μέχρις ενός σημείου καλλιεργημένου ανθρώπου να λάβει άφεση αμαρτιών για κάποια παράνομη ή άδικη πράξη του, να απαλλαγεί από το βάρος της ενοχής του, να αισθανθεί ξαλαφρωμένος.

Η συγγνώμη αποκαλύπτει το ψυχικό μεγαλείο και την ηθική ανωτερότητα ενός ανθρώπου, τον ανυπόκριτο σεβασμό του προς τους συνανθρώπους του, τη δύναμή του να χαλιναγωγεί το εγώ του και να παραδέχεται το λάθος του.

Η συγγνώμη διαμορφώνει πρότυπα συμπεριφοράς και παραδείγματα προς μίμηση, σφυρηλατεί δυνατούς χαρακτήρες και υγιείς σχέσεις, γκρεμίζει τα τείχη της ασυνεννοησίας και των όποιων αντιθέσεων, στήνει γέφυρες επικοινωνίας και αλληλοκατανόησης.

Η συγγνώμη επουλώνει πληγές και απαλύνει τον πόνο, κάνει καλύτερο άνθρωπο και εκείνον που τη ζητά και εκείνον που την αποδέχεται».

Αλήθεια, ποια είναι η άποψη του Δημήτρη Κουφοντίνα για τα προαναφερθέντα;

Αντιλαμβάνεται άραγε την αρνητικότατη επίδραση της εγκληματικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη» στον πολιτικό βίο της χώρας μας κατά τη Μεταπολίτευση, τις οξύτατες συγκρούσεις και τις σφοδρές αντιπαραθέσεις που προκάλεσε αυτή με τη δράση της;

Συμμερίζεται άραγε την ανείπωτη οδύνη, τη συντριβή, το τεράστιο ψυχικό κενό των συγγενών των θυμάτων της οργάνωσης στην οποία διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο επί μακρόν;

Νιώθει άραγε την ανάγκη να απαλλαγεί από το βάρος της ενοχής του παραδεχόμενος το λάθος του και εκφράζοντας επιτέλους τη μετάνοια ή τη μεταμέλειά του για τις δολοφονικές πράξεις του;

Ή μήπως μένει προσκολλημένος στην άποψη που παρατίθεται κατωτέρω και την οποία είχε εκφράσει ο ίδιος πριν από δύο περίπου χρόνια, κληθείς να τοποθετηθεί στο ζήτημα αφενός της συγγνώμης και αφετέρου της αποκήρυξης της παρελθοντικής δράσης του:

«Επιμένουν συνέχεια στα ίδια και τα ίδια. Και υποκριτικά, γιατί ξέρουν τις απόψεις μου. Γιατί ακόμη και στο δικαστήριο έχω μιλήσει σε ανθρώπινο επίπεδο για τον πόνο του αντιπάλου.

Όμως αυτό δεν τους αρκεί, δεν τους ενδιαφέρει, δεν τους εξυπηρετεί πολιτικά. Γιατί το ζήτημα δεν είναι ηθικό, είναι πολιτικό. Ιδίως στην Ελλάδα, με το τεράστιο ειδικό βάρος που είχαν οι δηλώσεις μετανοίας των κομμουνιστών.

Αν ζητούν από εμάς την αποκήρυξη, όπως στα εμφυλιοπολεμικά χρόνια, είναι για να τη χρησιμοποιήσουν πολιτικά, για να απαξιώσουν όχι απλώς ένα άτομο, αλλά όλους εκείνους που πάλεψαν για μια άλλη κοινωνία. Αυτό δεν μπορώ να το κάνω, έχω ευθύνη απέναντί τους».

Εάν εξακολουθεί να ισχύει το δεύτερο, τότε η επίκληση της ισχύουσας νομοθεσίας και του κράτους δικαίου —από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, από το γιο του, Έκτορα, παλαιότερα— είναι κατά τη δική μου αντίληψη ελάσσονος σημασίας μπροστά στην ανατριχιαστική έλλειψη ανθρωπιάς που επιδεικνύει ο κρατούμενος Κουφοντίνας, ο αρχιεκτελεστής της «17 Νοέμβρη».

Εν είδει επιλόγου, προβαίνοντας σε μια γλωσσική αποκοτιά και παραφράζοντας τα γνωστά λόγια του Σαμαράκη, θα μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε όλα τα ανωτέρω ως εξής: Ζητείται ανθρωπιά.