Με τη Σοφία

Εχω την εντύπωση ότι τα μισά από αυτά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν το έγκλημα είχε από νωρίς όνομα. Αν π.χ. το λέγανε εγκαίρως «σεξουαλική παρενόχληση» κι όχι «έλα στον θείο που σ΄ αγαπάει». Σ’ αυτή την αντιποίηση απάνω χτίστηκαν πολλές τραγωδίες, μια απ’ αυτές θα σας πω κι εγώ αν και την έχω πει εκατό φορές από τότε. Πάνε άλλωστε αιώνες από την εποχή που ο Αντώνης Τρίτσης και ο Γιώργος Α. Παπανδρέου ονομάζονταν εναλλάξ υπουργοί Παιδείας, εμείς όμως τον χαβά μας. Πηγαινοερχόμασταν στο υπουργείο με την ίδια πάντα πρόταση για την εισαγωγή της Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης στο σχολείο, αλλάζοντας απλώς την ημερομηνία στο πρωτόκολλο. Για πόσα χρόνια κοροϊδευόμασταν μεταξύ μας μόνον οι φοριαμοί της οδού Μητροπόλεως θα το θυμούνται, αν δεν έχουν γίνει ήδη πολτός.

Τα media της εποχής είχαν λυσσομανήσει, θυμάμαι, από τον φόβο μήπως τα παιδιά μάθουν πώς γεννιούνται τα παιδιά και πάνε και το κάνουν practice. Γνωστά και εν πολλοίς γραφικά όλα αυτά, μέσα στις γραφές όμως, μέσα στον πλούτο της επικοινωνίας με Ευρωπαίους, Αμερικανούς ακόμα και τριτοκοσμικούς ειδικούς που είχαν συντάξει σχετικό πρόγραμμα για τις χώρες τους, παρατηρούσα ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες διαφορές. Στις σοσιαλιστικές χώρες – ναι υπήρχαν σοσιαλιστικές χώρες εκείνα τα χρόνια – η σεξουαλική αγωγή είχε μάλλον φιλολό χαρακτήρα με  αποσπάσματα από λογοτεχνικά βιβλία κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Οι Ευρωπαίοι από την άλλη μεριά, έδιναν προτεραιότητα στην ανάγκη να γνωρίσουν τα παιδιά και οι έφηβοι το σώμα τους και τις ιδιαιτερότητες του φύλου τους, στην προσωπική υγιεινή, σε οδηγίες ακόμα και για το πώς τραβάμε το καζανάκι, πώς πλενόμαστε και κάθε πότε αλλάζουμε εσώρουχο. Το πιο συνταρακτικό πάντως ήταν το αμερικάνικο μοντέλο το οποίο με το μυαλό που κουβάλαγα τότε έσπευσα να απορρίψω. Ποιος ο λόγος να ενσπείρουμε στα παιδιά την καχυποψία; Να τους πούμε μέχρι πού μπορεί να μας αγγίζει κάποιος ακόμα κι αν είναι η μάνα μας και ο πατέρας μας; Σε ποιο ακριβώς χάδι είναι επιβεβλημένο να πουν το «μη παρέκει» κι αν δεν γίνει σεβαστό να ζητήσουν αμέσως βοήθεια από τις Αρχές;  Ηταν η εποχή που το απεχθές και το αποτρόπαιο συνέβαινε μόνον στη χώρα του «κέρδους», την ώρα που στα μέρη μας η ίδια δουλειά γινόταν αφιλοκερδώς. Τέλος πάντων…

Η Σοφία Μπεκατώρου δεν γεννήθηκε γενναία. Αναγκάστηκε να γίνει γενναία, κι αυτήν της την κόπωση οφείλουμε να τη μοιραστούμε έστω εκ των υστέρων. Τι χρειάζεται μια γυναίκα για να βρει το κουράγιο να μιλήσει; Ενα χρυσό μετάλλιο είναι ασφαλώς ένα δυνατό ατού για να κερδίσεις την προσοχή του άλλου και να ακουστείς. Ο Θεός και η ψυχή της ξέρουν πόσο πάλεψε με τους εφιάλτες της για να το κερδίσει. Δεν κερδίζουν όμως όλες χρυσό. Και το τσίγκινο, και το σκουριασμένο, μα και το χωμάτινο ακόμα, βγάζουν κι αυτά διαπεραστικό ήχο. Να τις ακούμε ακόμα κι όταν δεν είναι έτοιμες να μιλήσουν.