Δεν είναι η πρώτη φορά που εκλέγεται ένας Δημοκρατικός πρόεδρος στις ΗΠΑ, φέρνοντας ένα μήνυμα μεγάλης αλλαγής σε μια κατεύθυνση πιο δίκαιη και προοδευτική.
Το 1976 όταν εξελέγη ο Τζίμι Κάρτερ, φάνηκε ότι η Αμερική άφηνε πίσω της την εποχή του Νίξον, του πολέμου του Βιετνάμ, του σκανδάλου του Γουότεργκεϊτ. Και όμως η θητεία οδήγησε στον Ρόναλντ Ρίγκαν και στην αντεπίθεση του νεοσυντηρητισμού και αυτού που αργότερα θα ονομάσουμε νεοφιλελευθερισμό.

Το 1992 ο Μπιλ Κλίντον φάνηκε να φέρνει έναν αέρα ανανέωσης, ύστερα από 12 χρόνια κυβέρνησης Ρεπουμπλικάνων. Και τότε ακούστηκαν μεγάλες υποσχέσεις για έναν καλύτερο κόσμο. Όμως, η θητεία του τελείωσε με τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία…

Το 2008 ο Μπαράκ Ομπάμα κέρδισε τις εκλογές επίσης με ένα μήνυμα αλλαγής, σε μια Αμερική που αντιμετώπιζε μεγάλη οικονομική κρίση. Όμως, η θητεία του δεν κατάφερε να φέρει όλες τις αλλαγές που είχε υποσχεθεί. Οι μεγάλες ανισότητες, ο ρατσισμός, η ανασφάλεια παρέμειναν στοιχεία του κοινωνικού τοπίου. Προς το τέλος της θητείας του άρχισε να διαμορφώνεται και το κλίμα του «Νέου Ψυχρού Πολέμου».

Τώρα η Αμερική είναι σε μια κρίσιμη καμπή. Χωρίς κοινωνική συνοχή. Με όλες τις πληγές ανοιχτές, από το ρατσισμό μέχρι την τραγική αδυναμία αντιμετώπισης της πανδημίας. Διαιρεμένη και με δυσκολία να έχει ένα κοινό σημείο αναφοράς.

Και με τον Τραμπ να έχει αφήσει πίσω του τη χειρότερη δυνατή κληρονομιά βίας και μίσους, όπως φάνηκε με τα έκτροπα στο Καπιτώλιο.

Και όλα αυτά χωρίς να έχει μπορέσει ακόμη η Αμερική να αντιμετωπίσει τα δικά της μεγάλα προβλήματα: τη δυσλειτουργία της δημοκρατίας της, τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, την αλαζονεία της υπερδύναμης, την αδυναμία να συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος αλλάζει.

Θα τα καταφέρει ο Τζο Μπάιντεν; Δεν ξέρω.
Όμως, εάν είναι να τα καταφέρει, οι αλλαγές θα πρέπει να είναι μεγάλες και πραγματικές.
Για την Αμερική αλλά και για όλον τον κόσμο.

Headlines