Κοινωνικός ρατσισμός προ των πυλών;

Σε γηροκομείο της επαρχίας καταγράφονται κρούσματα κορονοϊού. Οι ιδιοκτήτες παίρνουν μέτρα, η κατάσταση περιορίζεται, αλλά είναι προφανές ότι το γηροκομείο μπαίνει σε καραντίνα για αρκετές ημέρες.

Όμως, η κατάσταση σώζεται και η κανονικότητα κάποια στιγμή επιστρέφει.

Κανονικότητα; Ας γελάσουμε. Οι ιδιοκτήτες του γηροκομείου σχεδόν δεν τολμούν να βγουν από το κτίριο. Τους αρνούνται ακόμη και να παίρνουν ταξί γιατί μπορεί… να κολλήσουν τους άλλους.

Το περασμένο καλοκαίρι, καμερουνέζος μετανάστης πετιέται στην κυριολεξία από το τρένο γιατί τους είπε ότι είχε περάσει προ καιρού κοροναϊού.

Ο δύσμοιρος τους έδειχνε το χαρτί που έλεγε ότι είχε περάσει την ασθένεια τον Μάιο και είναι καλά, όμως, πολλοί επιβάτες αποφάσισαν να τον πετάξουν έξω με τις κλωτσιές. Ηταν και… μαύρος, οπότε ένας λόγος παραπάνω…

Ο γνωστός δημοσιογράφος Σ. Γεωργούντζος από την Καλαμάτα, είχε καταγγείλει κοινωνικό ρατσισμό διότι αν και ο ίδιος χαροπάλευε στην Εντατική κάποιοι αντιμετώπιζαν τους δικούς του σχεδόν σαν… λεπρούς. Μέχρι και «κοροναϊός» έγραψαν έξω από το σπίτι του. Ευτυχώς δεν έβαλαν και το άστρο που έβαζαν στα σπίτια των Εβραίων…

Κινέζοι, αλλά και Ιταλοί αντιμετωπίζονταν στο πρώτο κύμα πανδημίας όπως οι… χανσενικοί της Σπιναλόγκας, κι ας μην είχαν τον ιό.

Ενώ ηλικιωμένοι που καμιά φορά βήχουν σε κάποιο δημόσιο χώρο αντιμετωπίζονται με τρόπο παντελώς άθλιο, ακόμη κι αν δεν έχουν καμιά άλλη ένδειξη ότι νοσούν.

Και δεν ξεχνάμε τη νοσηλεύτρια που δεν μπορούσε να βρει σπίτι γιατί οι ιδιοκτήτες δεν ήθελαν να βάλουν σπίτι τους μια γυναίκα που εργάζεται και βοηθά αρρώστους.

Ο κοινωνικός ρατσισμός και η ιδιότυπη αυτή μορφή του υγειονομικού ρατσισμού είναι εξαιρετικά επικίνδυνα φαινόμενα.

Και πρέπει να αντιμετωπιστούν πριν πάρουν διαστάσεις. Όχι απλά γιατί ο ρατσισμός δεν είναι αποδεκτός, σε όποια του μορφή. Αλλά γιατί εν μέσω της πανδημίας, που δεν ξέρουμε που θα μας βγάλει και πόσο θα κρατήσει, η ανθρωποφαγία είναι ό,τι χειρότερο.

Αν ξαναγυρίσουμε στα χρόνια που κλείναμε τους αρρώστους στις Σπιναλόγκες και στα σανατόρια για να κρύψουμε κυρίως τις ντροπές της κοινωνίας, τότε ο κίνδυνος της απανθρωπιάς είναι πιο ορατός από ποτέ.