«Να μην οργίζεσαι με το πρόσωπο που εκφράζει ιδέες με τις οποίες διαφωνείς, αλλά να προσπαθείς με επιχειρήματα να τις ανατρέψεις», έλεγε σοφός αρχαίος ημών πρόγονος ή κάπως έτσι. Απο το 1991 μέχρι και πριν λίγους μήνες, η ταπεινότητά μου και άλλοι συνάδελφοι (και όχι μόνο) είχαμε μια άποψη για το «Μακεδονικό», διαφορετική από εκείνη της πλειοψηφίας και αντίθετη με την κυρίαρχη. Γι’ αυτή την άποψή μας λοιδωρηθήκαμε, συκοφαντηθήκαμε σε προσωπικό επίπεδο περίπου σαν προδότες και όχι μόνο σαν «μειωμένης εθνικής συνείδησης» ή «εθνομηδενιστές».
Δεχτήκαμε ακόμα και απειλές από ομάδες, που θεωρούσαν ότι υπάρχει μια μόνο μορφή πατριωτισμού και αυτοί είναι οι απόλυτοι ιδιοκτήτες. Στη δημόσια σφαίρα, ο πόλεμος κατά της υπόληψης και της αξιοπρέπειάς μας από συγκεκριμένους κύκλους υπήρξε αμείλικτος. Συμφωνώντας στην τελική φάση με τη Συμφωνία των Πρεσπών και εκφράζοντας δημόσια με συνέπεια και παρρησία την άποψή μας, η κατασυκοφάντηση σε προσωπικό πάλι επίπεδο συνεχίστηκε. Είμασταν εθνομηδενιστές, αρνησιπάτριδες και διχάζαμε τον λαό.
Η άποψή μας βέβαια δεν ήταν απλά πολιτική αλλά εδράζονταν και σε επιστημονικά επιχειρήματα. Επικαλούμενοι την επιστήμη χαρακτηριστήκαμε «επιστήμονες», χλευαστικά. Προσωπικά λοιδορήθηκα για τις επιστημονικές μου συνεργασίες και προσωπικές φιλίες με συναδέλφους της γείτονος χώρας, με τους οποίους αγωνιζόμαστε για τη φιλία και την ειρήνη των λαών και τη γεφύρωση του χάσματος ανάμεσα στις χώρες μας.
Διαβάζω εδώ και καιρό πολύ κείμενα και ειδήσεις για το πόσο επωφελής είναι η Συμφωνία και μάλιστα άκουσα με ικανοποίηση τον πρωθυπουργό να λέει ότι στα συλλαλητήρια συμμετείχαν ακροδεξιοί και γραφικοί. Άνθρωποι της ίδιας άποψης με την δική μου εκφράζονται με διάφορους τρόπους για όλους εκείνους τους «υπερπατριώτες», που από τη στιγμή που η νέα κυβέρνηση συνέχισε την πολιτική της προηγούμενης και καλώς σιωπούν… Καλώς πράττουν!
Τουλάχιστον να μάθουν από εδώ και πέρα να διαφωνούν με επιχειρήματα και όχι με κραυγές και, κυρίως, να μη λοιδορούν και καταδικάζουν συνανθρώπους που έχουν άλλη άποψη, απλά με επιχειρήματα να την αντικρούουν. Δεν είναι απλά θέμα Δημοκρατίας, είναι ζήτημα ανθρωπιάς…. Ας γνωρίζουν δε πως οι άνθρωποι που έχουν επιλέξει τον δρόμο της προσωπικής ευθύνης και του κοινωνικού χρέους, που είναι και ουσιαστικά πατριωτικός, δεν πτοούνται από συκοφαντίες και απειλές. Η δικαίωση έρχεται στην ώρα της… Αλλά όταν πράττεις αυτό που σου υπαγορεύει η συνείδησή σου και η αίσθηση του χρέους δεν περιμένεις καμιά δικαίωση. Σου αρκεί η πράξη….
Με ανάλογο τρόπο και πιο κακόβουλο και υπόγειο λοιδωρούμαστε εδώ και καιρό, ουσιαστικά από την ίδρυση της Επιστημονικης Εταιρείας για τη Μελέτη του Πολιτισμού των Βλάχων, με παρόμοιους και χειρότερους χαρακτηρισμούς από «ακροδεξιούς και γραφικούς» ανθρώπους, που διαχέουν τοξικότητα και δηλητήριο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο όνομα του πατριωτισμού και του δόγματος » μη μιλάς, κινδυνεύει η Ελλάς».
Εύχομαι αυτού του είδους τα φαινόμενα να είναι απλώς «γραφικά». Φοβάμαι, ωστόσο, ότι έχουν βαθειές ρίζες και στηρίγματα σε μηχανισμούς και νοοτροπίες άλλων εποχών.
Η ΠΑΕ Άρης πέτυχε προσωρινή αναστολή στην απόφαση της ποινής της ΔΕΑΒ από το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών και η αναμέτρηση Κυπέλλου (3/12) με την ΑΕΚ θα γίνει σε γεμάτο «Κλεάνθης Βικελίδης».
Η ταινία που εμπνεύστηκε ο Φράνσις Φορντ Κόπολα στα τέλη της δεκαετίας του '70 και ρίσκαρε την περιουσία του για να ολοκληρώσει, είναι επιτέλους εδώ. Έπος ή το καπρίτσιο ενός μεγάλου σκηνοθέτη; Ιδού η απορία.
Η «Λυσσασμένη Γάτα» ανέβηκε πρώτη φορά το 1957 στη Νέα Υόρκη σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν και έγινε μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία με πρωταγωνιστές την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και τον Πολ Νιούμαν.
