Η είδηση ήταν από αυτές που διαβάζουμε συχνά – πυκνά τα τελευταία χρόνια. Ενα παρεάκι, εκμεταλλευόμενο την απουσία διερχομένων, λόγω lockdown, από την οδό Αδριανού στην Πλάκα, έκοψε τα προστατευτικά σίδερα στα παράθυρα του Διεθνούς Καλλιτεχνικού Κέντρου και Ωδείου Athenaeum που στεγάζεται εδώ και 22 χρόνια στον αριθμό 3 αυτού του δρόμου και έκανε το κοινώς λεγόμενο «ντου».  Κλέφτες; Οχι ακριβώς. Ο κλέφτης μπαίνει, παίρνει, φεύγει. Αυτό το παρεάκι, μετά το ντου, εγκαταστάθηκε. Εκανε κατάληψη για να το πω στη γλώσσα του δικαιωματισμού. Με όλα τα παρελκόμενά της. Οι φωτογραφίες δείχνουν έναν απίστευτο βανδαλισμό του χώρου. Οσα δεν μπορούσαν να κλέψουν, τα κατέστρεψαν. Και τι υπάρχει σε ένα ωδείο; Βιβλία, παρτιτούρες και μουσικά όργανα. Κρουστά, πνευστά και έγχορδα. Κιθάρες, βιολοντσέλα, κοντραμπάσα, ξυλόφωνα, μεταλλόφωνα, ντραμς. Και 18 πιάνα. Στα οποία μάλιστα πέρασαν και ένα χέρι με αφρό από τους πυροσβεστήρες ώστε να είναι σίγουροι για την καταστροφή τους. Με τον ίδιο αφρό πέρασαν άλλωστε όλο το κτίριο. Αφού προηγουμένως είχαν διαλύσει γραφεία, πίνακες, γλυπτά, φωτιστικά, υπολογιστές, το τηλεφωνικό κέντρο, τις τουαλέτες, ακόμη και τις καλωδιώσεις και τις σωληνώσεις ύδρευσης και θέρμανσης. Σαν γραφείο πρύτανη το έκαναν.  Οχι, δεν ήταν κλέφτες αυτοί. Ηταν καθαροί, πούροι καταληψίες – απ’ όπου και αν προέρχονται. Οι φωτογραφίες από το ωδείο, λένε όσοι γνωρίζουν, θυμίζουν σχολείο ή σχολή μετά από κατάληψη. Σαν αυτοί οι τραμπούκοι – δειλά ανθρωπάκια, κατά βάθος, που βαυκαλίζονται μέσα στο φολκλόρ των ιδεοληψιών τους – να θέλουν να πάρουν εκδίκηση από τα άψυχα αντικείμενα, από την ύλη. Οπως όταν μαγαρίζουν με μπογιές και με συνθήματα μνημεία ή αποκεφαλίζουν προτομές ποιητών. Διότι έτσι πιστεύουν οι κουφιοκέφαλοι ότι επιτίθενται στο σύστημα.

Αν τους ρωτήσεις ποιο σύστημα θα σου απαντήσουν με ένα τσιτάτο του Αγκαμπεν ή θα «γαβγίσουν» κάτι που παραπέμπει σε επιθεωρησιακό νούμερο του Ελεύθερου Θεάτρου. Και ναι μωρέ, θα το πιάσει μια φαγούρα το σύστημα που κάποιοι μπουχέσες κατέστρεψαν 18 πιάνα. Ή θα σταματήσει να «μιλάει» ο Παλαμάς επειδή ένας άλλος «του πήρε το κεφάλι».

Το μίσος κι ο μισός

Οχι, δεν υπάρχει καμία ιδεολογία πίσω από αυτές τις πρακτικές. Υπάρχει σκέτο μίσος. Από αυτό που, ενώ γεμίζει μια άδεια ψυχή, συγχρόνως την αφήνει μισή. Μια μαύρη, κατάμαυρη κλωστή που ενώνει τους βάνδαλους του Athenaeum, τους πιτσιρικάδες του Μετρό και τους τραμπούκους του Οικονομικού Πανεπστημίου – για να αναφερθούμε μόνο στα πρόσφατα. Διότι το μίσος ενώνει τους ανθρώπους και τις ομάδες, είναι πολύ δυνατή συγκολλητική ύλη.

Ποιοι και πότε ύφαναν αυτήν την κλωστή που άρχισε να δένει εμφανώς την κοινωνία μας από τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008; Εντάξει, τους ξέρουμε πάνω κάτω. Στις διαδρομές του μίσους τα αχνάρια είναι πολύ εμφανή. Αλλωστε δεν ενδιαφέρονται και να κρυφτούν. Από τις όψιμες κοκόνες του λαϊκισμού έως τους υποστηρικτές του δολοφόνου Κουφοντίνα. Αυτούς που γράφουν ότι στη δολοφονία του Μπακογιάννη έγινε μισή δουλειά και ρωτάνε τον δήμαρχο της Αθήνας πού είναι ο μπαμπάς του. Κι ας μη γελιόμαστε. Στο μίσος δεν υπάρχει ιδεολογία.

Ο Οργουελ… στο Athenaeum

«Οι παλιοί πολιτισμοί ισχυρίζονταν πως βασίζονταν στην αγάπη και τη δικαιοσύνη. Ο δικός μας βασίζεται στο μίσος. Στον δικό μας κόσμο δεν θα υπάρχουν άλλα συναισθήματα εκτός από τον φόβο, την οργή, τη θριαμβολογία και την ταπείνωση. Δεν θα υπάρχει γέλιο παρά μόνο το γέλιο του θριάμβου για κάποιον νικημένο εχθρό. Δεν θα υπάρχει τέχνη, λογοτεχνία, επιστήμη. Δεν θα υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια». Το παραπάνω είναι απόσπασμα από το «1984» του Οργουελ. Σαν ο βρετανός συγγραφέας να έκανε μια βόλτα στο βανδαλισμένο Athenaeum. Ανάμεσα στα κατεστραμμένα πιάνα, αυτά που άλλα νέα παιδιά με ταλέντο στη μουσική ονειρεύονται να αποκτήσουν αν και ξέρουν ότι μπορεί να μην το καταφέρουν ποτέ.

Headlines