Αυτό το «κάτι» που έφερε τον Σωκράτη

Το επεσήμαναν και οι δύο. Και το δίκιο τους… βουνό. «Θα μιλήσω στο γήπεδο» είπε ο Σωκράτης. «Το καλό είναι, όσα λιγότερα συζητάμε σήμερα, τόσο περισσότερα να δούμε μέσα στο γήπεδο» συμπλήρωσε σε μια αποστροφή του λόγου του ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Γιατί οι μεταγραφές, όσο μεγάλες και αν είναι, όσο θόρυβο και αν προκαλούν έχουν πάντα έναν και μοναδικό κριτή: Τον αγωνιστικό χώρο. Εκείνος θα αποφασίσει την ιστορία που άνοιξε απόψε και με το καλό θα μας πάει ως το καλοκαίρι του ΄23. Την ιστορία του Παπασταθόπουλου, σε φόντο Ερυθρόλευκο.

Από το αποψινό αξίζει να κρατήσεις άλλα πράγματα. Κυρίως να σταθείς και να σκεφτείς στα assets που διαθέτει πλέον ο οργανισμός Ολυμπιακός. Για να μπορεί να ολοκληρώνει ένα τέτοιο μεταγραφικό deal. Για να μπορεί να μπαίνει σε ανταγωνισμό με ομάδες όπως η Λάτσιο, η Μπέτις και η Βέρντερ για μια υπογραφή.

Ο Σωκράτης ήταν ένα από τα σημαντικότερα ονόματα της αγοράς του Γενάρη, σε διεθνές επίπεδο. Οι αποδοχές του δεν είναι ακριβώς… φιλικές για την Ελλάδα. Και προφανώς δεν είναι ο μοναδικός λόγος που τον οδήγησε στην απόφαση να γίνει κάτοικος Πειραιά. Λεφτά θα μπορούσε να εξασφαλίσει και αλλού. Ίσως κάτι λιγότερο, ίσως τα ίδια. Στην Ιταλία, την Γερμανία, την Ισπανία. Στην ελίτ. Εκεί που δικαιωματικά ανήκει. Και που θα μπορούσε εύκολα να διατηρηθεί.

Δεν ήταν τα λεφτά που τον έφεραν πίσω. Δεν ήταν η… λησμονιά για την Ελλάδα (προφανώς 13 χρόνια μετά θα έχει μάθει να ζει και με αυτό). Όπως προφανώς δεν ήταν η κουμπαριά με τον Βασίλη Τοροσίδη και τον Αβραάμ Παπαδόπουλο. Όλα σημαντικά. Οι συνθήκες όμως είναι που τον έφεραν πίσω. Εκείνες έβαλαν τον πρόταση του Ολυμπιακού στο «ζύγι» με τις άλλες. Οι συνθήκες σε μια ομάδα που αναπτύσσεται διαρκώς: Το 28 στον κόσμο για το 2020, όπως διαβάσαμε. Ένα κλαμπ που μπορεί να ικανοποιήσει τη δίψα του για νίκες. Που μπορεί να του εξασφαλίσει την παραμονή σε επίπεδο Τσάμπιονς και Γιουρόπα Λιγκ. Μια ομάδα που το αθλητικό της κέντρο είναι… αξιοθέατο. Που από το ρόστερ της ξεπηδούν πια παίκτες έτοιμοι να φτάσουν εκεί που δεν φαντάζονταν κανείς (το παράδειγμα του Τσιμίκα είναι ενδεικτικό). Που η οικονομική της αυτάρκεια αποτελεί εγγύηση. Η ομάδα που τα τελευταία δύο-τρία χρόνια απέκλεισε την Μίλαν και την Άρσεναλ. Που σκέφτεται και παράγει ποδόσφαιρο. Και κυρίως που δεν σταματά να ονειρεύεται: Να τοποθετεί τον πήχη ψηλότερα. Να διεκδικεί το παραπάνω. Κόντρα στους καιρούς. Ου μην και στις ανάγκες.

Τρεις στόπερ πρώτης γραμμής έχει ο Πέδρο Μαρτίνς στον Ρέντη. Και την καλύτερη άμυνα της Ελλάδας. Αγκαλιά με την κατάκτηση του πρωταθλήματος είναι ξανά. Αυτό όμως δεν λειτούργησε ούτε στιγμή αποτρεπτικά, όταν στρώθηκε στο τραπέζι ο «πειρασμός» Παπασταθόπουλος. Η προοπτική να προστεθεί ένας ακόμη ηγέτης στο ρόστερ. Κάποιος που θα δώσει ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στο ποδοσφαιρικό σχέδιο που με συνέπεια ακολουθείτε μια τριετία, τώρα. Κάποιος που μαζί με τον Φορτούνη, τον Μπουχαλάκη, τον Μασούρα αλλά και τον Βρουσάι, τον Ανδρούτσο, τον Τζολάκη, τον Σουρλή θα εγγυηθεί για τον ελληνικό κορμό του «μέλλοντος». Κάποιος που το ταξίδι του, και οι παραστάσεις του θα αποτελέσουν «πρότυπο» για τους νεότερους.

Αυτό το «πακέτο» στον Σωκράτη δεν θα μπορούσε να το διαθέσει άλλο ελληνικό κλαμπ. Αυτό το πακέτο αποδείχθηκε ότι μπορούσε να κάνει μια χαρά τη δουλειά. Να μετατρέψει σε γεγονός μια μεταγραφή, από τις λίγες που επιβάλλον το ποδόσφαιρο ως «πρώτο θέμα» στην επικαιρότητα.

ΥΓ. Το απόγευμα δεν είχε μια μεγάλη επιστροφή. Είχε και μια ακόμη. Συνοδοιπόρος του Σωκράτη. Εκλεκτό μέλος της τάξης του ΄88. Ο καλύτερος έλληνας επιθετικός των τελευταίων 20 χρόνων. Ο Κώστας Μήτρογλου. Στη Θεσσαλονίκη. Για τον Άρη. Καλώς μας όρισε και εκείνος. Είναι πολυτέλεια για το ελληνικό ποδόσφαιρο ένα τέτοιο απόγευμα.