Πριν από περίπου έναν χρόνο, εντελώς ξαφνικά και σπρωξηδόν, βρεθήκαμε  σ’ ένα πεδίο μάχης με εχθρό τον άγνωστο ιό SARS – Cov2 (που στην Ελλάδα δυσκολευτήκαμε ακόμα και να τον ονομάσουμε) και διακύβευμα την ίδια μας τη ζωή.

Λίγο πολύ, οι πρώτες μάχες κατά της πανδημίας,  οι πιο κρίσιμες, διεξήχθησαν στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες μέσα σε κλίμα ομοψυχίας, συγκαταβατικότητας και υπακοής απέναντι στα μέτρα που επιβλήθηκαν από τις κυβερνήσεις.

Ο φόβος για τον άγνωστο εχθρό και κυρίως ο τρόμος που είχαν προκαλέσει οι χιλιάδες καθημερινοί θάνατοι στις χώρες με τα πιο ανεπτυγμένα συστήματα υγείας στον πλανήτη, δεν άφηναν πολλά περιθώρια.

Σήμερα όμως η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική.

Αφήνοντας φυσικά έξω από τη συζήτηση τους αρνητές, που έτσι κι αλλιώς η λογική (;) και η επιχειρηματολογία τους δεν αφήνει περιθώρια σχολιασμού, είναι γεγονός ότι oι κυβερνητικοί και διακρατικοί χειρισμοί σχετικά με την πανδημία, συναντούν όλο και περισσότερες αντιδράσεις.

Μία από τις βασικότερες αιτίες, πέρα από την κριτική για την ορθότητα ή μη των χειρισμών αυτών, είναι η κόπωσή μας  μέσα σε αυτόν τον πρωτόγνωρο τρόπο ζωής, που ξεκίνησε στις αρχές του 2020 και συνεχίζεται ακάθεκτος ως σήμερα.

Αν και η καραντίνα που βιώνουμε τώρα, τουλάχιστον στην εφαρμογή της, είναι αρκετά ηπιότερη από αυτήν του περασμένου Μαρτίου, τη βιώνουμε πολύ πιο επώδυνα γιατί πολύ απλά έχουμε πια κουραστεί.

Κουραστήκαμε

Κουραστήκαμε να μετράμε κρούσματα, θανάτους και διασωληνώσεις.

Κουραστήκαμε να μην μπορούμε να βρούμε δουλειά γιατί όλοι οι εργοδότες λένε «ας περάσει ο κοροναϊός και βλέπουμε».

Κουραστήκαμε να ζούμε μόνοι μας.

Κουραστήκαμε να δουλεύουμε από το σπίτι και να πλακωνόμαστε με τους συντρόφους και τους συγκατοίκους μας για το ποιος έχει πιο πιεστικό deadline και άρα προτεραιότητα στο γρήγορο ίντερνετ/ στον μεγάλο υπολογιστή/στο φωτεινό δωμάτιο.

Κουραστήκαμε να βλέπουμε τους φίλους μας μέσα από διαδικτυακές πλατφόρμες και να τσουγκρίζουμε μεταξύ μας με προσοχή, για να μη γδάρουμε την οθόνη του υπολογιστή μας.

Κουραστήκαμε να φοράμε, να πλένουμε και να αγοράζουμε μάσκες. Να ψεκάζουμε με αντισηπτικό τα πόμολα, τα κλειδιά, το αλουμινόχαρτο με τα σουβλάκια που παραγγείλαμε. Να ψεκάζουμε ο ένας τον άλλον.

Κουραστήκαμε να ακούμε πρωθυπουργούς και υπουργούς να μιλάνε για σωστούς χειρισμούς σε πρωτοφανή δοκιμασία, αντιπολιτεύσεις για το πώς τα πράγματα θα εξελίσσονταν καλύτερα, αν ήταν εκείνες στο τιμόνι.

Κουραστήκαμε να ακούμε ακόμα και τους γιατρούς, να μας λένε καθημερινά τι πρέπει να κάνουμε και τι να μην κάνουμε.

Κουραστήκαμε με τον διπλανό μας που δεν «προσέχει» ή που «παραπροσέχει» κι έχει πάθει φοβία, κουραστήκαμε από την γκρίνια τον αγαπημένων μας, κουραστήκαμε κι από την ίδια την γκρίνια τη δική μας.

Κανείς δεν αντέχει κανέναν. Είμαστε όλοι κουρασμένοι και είμαστε όλοι εναντίον όλων.

Μαραθώνιος

Τρέχουμε σε έναν μαραθώνιο για τον οποίο δεν μας δόθηκε ποτέ ο χρόνος να προετοιμαστούμε ούτε σωματικά, ούτε ψυχολογικά.

Έχουμε τρέξει δεκάδες χιλιόμετρα αλλά δεν ξέρουμε σε ποιο χιλιόμετρο τερματίζουμε.

Πηγή: The Independent

Πάνω που έρχονται τα νέα εμβόλια και ο τερματισμός αρχίζει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, εξαφανίζεται και πάλι πίσω από τις καθυστερήσεις στους εμβολιασμούς και την ανησυχία για τις νέες μεταλλάξεις του ιού.

H σκέψη να εγκαταλείψουμε τον αγώνα γίνεται όλο και πιο συχνά και όλο και πιο έντονα.

Νιώθουμε ότι παλεύοντας να μην χάσουμε τη ζωή μας, χάσαμε τις ζωές μας.

Βρισκόμαστε σε φαύλο κύκλο: Κουραστήκαμε που δεν τελειώνει όλο αυτό, αλλά αν εγκαταλείψουμε, είναι βέβαιο ότι δεν θα τελειώσει ποτέ.

Αν τελικά τα παρατήσουμε, θα εγκαταλείψουμε, αν όχι τον μάταιο τούτο κόσμο, πολλά περισσότερα απ’ όσα πιθανώς φανταζόμαστε.

Θα εγκαταλείψουμε την αλληλεγγύη, την πίστη στην επιστήμη, την πίστη στους εαυτούς μας και στον ίδιο τον άνθρωπο.

Ας προσπαθήσουμε ν’ αντέξουμε, ώστε στο (κοντινό;) μέλλον να μπορούμε να πλακωθούμε με την ησυχία μας ως υγιείς ενάντια σε υγιείς.

Headlines