Ο Τζουζέπε Κόντε παραιτήθηκε, όπως αναμενόταν μετά την πρόσφατη ρήξη με τον Ματέο Ρέντσι και την απώλεια της απόλυτης πλειοψηφίας στη Γερουσία. Ο πρόεδρος Σέρτζιο Ματαρέλα θα συσκεφθεί αύριο Τετάρτη με τους εκπροσώπους και τους αρχηγούς των κομμάτων της Βουλής, όπως προβλέπεται από το σύνταγμα και τις αρμοδιότητές του.

Η νέα εντολή σχηματισμού κυβέρνησης θα δοθεί από τον ίδιο ξανά στον Κόντε, όπως είναι το πιο πιθανό. Ειδάλλως, ο πρόεδρος θα επιχειρήσει τον σχηματισμό κυβέρνησης τεχνοκρατών και ευρύτερης αποδοχής, η οποία και θα την οδηγήσει στις κάλπες μόλις παρέλθει η κορύφωση της υγειονομικής κρίσης, καθώς τώρα ελάχιστοι είναι αυτοί που ειλικρινά επιθυμούν τη διεξαγωγή εκλογών.

Στις παραπάνω τέσσερις φράσεις μπορούν να συνοψιστούν οι τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία οι οποίες, για την ώρα τουλάχιστον, προχωρούν βάσει… προγράμματος. Αυτό που δεν μπορεί, όμως, ούτε να περιγραφεί ούτε να προβλεφθεί εύκολα είναι το βάθος και η κατάληξη της κρίσης που πλήττει την τρίτη μεγαλύτερη χώρα και οικονομία της ΕΕ.

Διότι μόλις επανέλθει μια σχετική κανονικότητα στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή, τότε οι πολίτες, το πολιτικό προσωπικό και οι επιχειρήσεις θα βρεθούν μπροστά στην «καμένη γη» και τα συντρίμμια που θα έχει αφήσει πίσω του το τσουνάμι της πανδημίας. Και το σοκ θα είναι μεγάλο – έστω κι αν η Ιταλία περιμένει σχεδόν 70 δισ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ.

Το βλέμμα στην επόμενη ημέρα

Ουσιαστικά, ό,τι κάνουν σήμερα κυβέρνηση, αντιπολίτευση και κόμματα γίνεται με το βλέμμα στραμμένο σε εκείνη την περίοδο, καθώς γνωρίζουν ότι εύκολα μπορούν να έρθουν τα πάνω-κάτω. Γι’ αυτό και προσπαθούν να προετοιμαστούν όσο καλύτερα μπορούν, ώστε να ξεκινήσουν την «κούρσα» από ευνοϊκή θέση.

Ο Κόντε δεν ενδιαφέρεται για την επόμενη κυβέρνηση, που ούτως ή άλλως θα είναι περιορισμένης ευθύνης, αλλά θα επιδιώξει να γίνει ο κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού – μια «Μέρκελ της Ιταλίας». Ο Ρέντσι δεν νοιάζεται εάν του φύγουν κάποιοι βουλευτές ή γερουσιαστές για να συγκροτήσουν νέα κυβερνητική πλειοψηφία, καθώς μπορεί να περηφανεύεται ότι έκανε αισθητή την παρουσία του και μπορεί να ανακατεύει την πολιτική τράπουλα.

Ο δε Σαλβίνι δεν θέλει να γίνει σήμερα πρωθυπουργός – τρελός δεν είναι άλλωστε… – επιδιώκει όμως να παραμείνει το αφεντικό στο εσωτερικό μπρα-ντε-φερ στον χώρο της ιταλικής (ακρο)Δεξιάς, όπου πλέον έχει σοβαρούς ανταγωνιστές.

Ες αύριον τα σπουδαία, λοιπόν. Το ζήτημα είναι πόσοι Ιταλοί και για πόσο ακόμη θα αντέξουν και δεν θα ξεσπάσουν, μετατρέποντας σε κουρελόχαρτα όλα αυτά τα σχέδια επί χάρτου.

Headlines