Ερωτήματα για την κολχικίνη

Εχω την αίσθηση ότι σε πολλά πράγματα οι επιστήμονές μας (και η κυβέρνηση που τους ακούει, από κοντά) πιάνονται από τα μαλλιά τους, όπως ο πνιγμένος, και προχωρούν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα! Παράδειγμα τελευταίο η περίφημη κολχικίνη – αγνώστων λοιπών στοιχείων σε ό,τι με αφορά, αλλά όπως πληροφορήθηκα πρόκειται για ουσία η οποία εμπεριέχεται σε ένα παλιό καρδιολογικό φάρμακο. Η περί ης ο λόγος «κολχικίνη», αγνώστων κ.λπ. στοιχείων, εισήλθε σαν σίφουνας στη ζωή μας, έπειτα από μελέτη που έγινε στον Καναδά και κατά την οποία αποδείχθηκε ότι βοηθάει σημαντικά τους ηλικιωμένους ασθενείς να αντεπεξέλθουν στις επιβαρύνσεις που προκαλεί στον οργανισμό τους ο κορωνοϊός.

Τι ήταν να έρθει το νέο από τον Καναδά; Καμπάνες ήχησαν χαρμόσυνα στην Αθήνα, και λοιμωξιολόγοι, πνευμονολόγοι, καρδιολόγοι και διάφοροι άλλοι… λόγοι, κατέκλυσαν τα κανάλια για να μας εξηγήσουν την πανάκεια που αντιπροσωπεύει η κολχικίνη.

Χθες το πρωί, μου τηλεφώνησε μετριοπαθής επιστήμων και με παρακάλεσε να θέσω ορισμένα ερωτήματα αναφορικά με τη σπουδή που επιδεικνύουν οι συνάδελφοί του αναφορικά με την κολχικίνη:

– Πόσα άτομα έλαβαν μέρος στην έρευνα περί την κολχικίνη που διενεργήθηκε στην Ελλάδα; 100; 150; 200; Πόσα;

– Γιατί η ελληνική επιστημονική κοινότητα άναψε το πράσινο φως για την παροχή του φαρμάκου στους ασθενείς με κορωνοϊό, όταν καμία επίσημη υπηρεσία στον Καναδά δεν έχει υιοθετήσει ακόμη το αποτέλεσμα της έρευνας περί τη χρήση της κολχικίνης;

– Γιατί ο ΕΟΦ σιωπά; Γιατί δεν έχει παρέμβει ακόμη να εξετάσει τα στοιχεία που παρέχει η ερευνητική ομάδα στον Καναδά, ώστε να αποφασίσει ότι αυτά συνάδουν με τη μαζική χρήση του φαρμάκου;

– Είναι ακριβές ότι η κολχικίνη δεν αντιμετωπίζει ως πρωτεύοντα στόχο τον κορωνοϊό, αλλά βελτιώνει κάποιες δευτερεύουσες επιπτώσεις της ασθένειας;

Αυτά τα ερωτήματα θέτει ο (δικός μου) επιστήμων, και παρακαλώ αν υπάρχουν απαντήσεις, εδώ είμαστε να τις δημοσιοποιήσουμε…

Αλλο ’21, άλλο ’91

«Τι θέλει να κάνει ο Σαμαράς». Το ερώτημα απασχόλησε και εμένα μετά τη συνέντευξή του της Κυριακής στην «Καθημερινή», χωρίς ωστόσο να έχω και την απάντηση. Από κάτι τηλέφωνα που έκανα εδώ κι εκεί, μου προέκυψε ότι ο πρόεδρος α) είναι κουρασμένος, β) είναι απογοητευμένος, γ) ανησυχεί και, τέλος, δ) γνωρίζει και αναγνωρίζει ότι το 2021 δεν είναι 1991. Ως εκ τούτου – και αυτό ίσως είναι ένα καλό νέο για τον Μητσοτάκη – δεν προτίθεται να του δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα διακυβέρνησης, ενεργοποιώντας λ.χ. μια μερίδα βουλευτών τους οποίους ελέγχει (;). Με δεδομένο αυτό, είναι προφανές ότι ο πρόεδρος Αντώνης, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν θα ψηφίσει τις συμβάσεις με τα Σκόπια, εμφανίζεται (και είναι!) συνεπής με όσα κατά καιρούς έχει δηλώσει για τη Συμφωνία των Σκοπίων. Οτι τη θεωρεί καταστροφική για τη χώρα, ότι ωφελεί μόνο το κρατίδιο των Σκοπίων, ότι απεμπολεί εθνικά συμφέροντα κ.λπ. κ.λπ.

Αυτά πίστευε, αυτά εξακολουθεί να πιστεύει, αυτά δηλώνει.

Το ίδιο και για τις διερευνητικές με την Τουρκία. Ο πρόεδρος Αντώνης δεν είχε βέβαια την ατυχία να του σκάσει και αυτουνού ένας γύρος διερευνητικών στα χέρια, αλλά υπουργός Εξωτερικών ήταν, ευρωβουλευτής, αρχηγός κόμματος, γνωρίζει καλά τις τουρκικές επιδιώξεις – δεν ανησυχεί (και λογικά θεωρώ) ούτε και εδώ για τη διαφοροποίησή του, ο πρόεδρος Κυριάκος.

Αλλωστε ο πρόεδρος Αντώνης, όπως λέγεται στη ΝουΔου (εγώ δεν το πιστεύω, αλλά…), οδεύει θεωρητικά τουλάχιστον προς την ολοκλήρωση της πολιτικής του καριέρας. Αφύσικο δεν ακούγεται, σου λένε, να την ολοκληρώσει όπως την ξεκίνησε;

Ο άσος στο μανίκι

Ανεξάρτητα από όλα αυτά όμως, ο πρόεδρος Κυριάκος διαθέτει στο μανίκι έναν άσο, ο οποίος είναι όλοι οι άλλοι άσοι μαζί – τόσο ισχυρό το χαρτί. Αυτός ο άσος λέγεται πρόωρες εκλογές, μπορεί να τον τραβήξει (θεωρητικά τουλάχιστον, αλλά πάντως μετά την κάμψη του κορωνοϊού) όποια στιγμή θέλει, και με τον τρόπο αυτόν τους κρατάει όλους στο χέρι. Και δεν μιλάω για τον πρόεδρο Αντώνη, ο οποίος στην τελική μπορεί και να του πει ότι δεν θέλει να είναι υποψήφιος διότι το κόμμα είναι έτσι, γιουβέτσι, κοκορέτσι ή και κοτέτσι. Αλλά αν θελήσει να είναι υποψήφιος, μόνο μια δίοδος υπάρχει και αυτή διέρχεται από το γραφείο του προέδρου Κυριάκου. Αλλη διέξοδος (εντός της ΝουΔου) δεν υπάρχει.

Γι’ αυτό και όπως θα έχει ενημερωθεί ίσως και ο τελευταίος βουλευτής που έχει συνδέσει την πολιτική του διαδρομή με εκείνη του προέδρου Αντώνη, για να είσαι βουλευτής δεν φτάνει να το θέλεις μόνο εσύ, πρέπει να το θέλει και ο πρόεδρος του κόμματος. Αρα για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι, και να μη χρειαστεί να χαλάσουμε τις καρδιές μας, ό,τι αντιρρήσεις έχετε κρατήστε τες για τον εαυτό σας, διότι εμένα ποσώς με ενδιαφέρουν.

Επίσης, έχω κάνει δύο από εσάς (υποδύομαι Κυριάκο τώρα) υφυπουργούς, δύο στους πέντε-έξι που είστε. Οι υπόλοιποι τέσσερις δεν θέλετε να γίνετε; Θέλετε. Ναι, αλλά άμα με πρήζετε, δεν θα γίνετε.

Κουκιά μετρημένα, όλο αυτό…

Απώλεια

Θρηνώ κι εγώ, που με τίμησε με τη φιλία του, αλλά και πολλοί άλλοι, ανά τη χώρα, για τον αναπάντεχο χαμό του φίλου μου Σήφη Βαλυράκη, ενός γνήσιου δημοκράτη, πραγματικού αντιστασιακού, αθεράπευτα «ανδρεοπαπανδρεϊκού» και φυσικά… Μόνο ΠΑΣΟΚ!

Ανθρωπος με πηγαίο χιούμορ, αλλά και με διάθεση για αγώνα ακόμη και σε αυτή την ηλικία, ο Σήφης, έζησε μια ζωή, που μπορεί να συγκριθεί με το πιο ευφάνταστο σενάριο ταινίας του Χόλιγουντ. Δραπέτης δυο φορές από τις φυλακές-κάτεργα της χούντας των συνταγματαρχών, αναδείχθηκε αυτοδίκαια, μαζί με τον Αλέκο Παναγούλη, το πρόσωπο-σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα. Πρέπει κανείς να έχει ώρες για να διηγηθεί τα κατορθώματά του, τόσο στην αντίσταση κατά της χούντας ως «δραστήριο» μέλος του ένοπλου ΠΑΚ, όσο και για τις αποδράσεις του – ειδικά τη δεύτερη, που απέδρασε από τις «σκληρές» φυλακές της Κέρκυρας και εν συνεχεία κολύμπησε μέσα στη νύχτα το στενό Κέρκυρας – Αλβανίας, μέχρι που τον συνέλαβαν οι Αλβανοί του Εμβέρ Χότζα για… κατάσκοπο της Ελλάδας!

Αφοσιωμένος φίλος του Βάσου Λυσσαρίδη, και ταγμένος υπέρ των δικαίων των Κυπρίων, βοήθησε όπως μπορούσε (υλικά και ηθικά) τόσο τους σοσιαλιστές συντρόφους του, όσο και εν γένει τους Κύπριους. Εξελέγη αρκετές φορές βουλευτής Χανίων, και τιμήθηκε επίσης με το αξίωμα του υπουργού – τελευταία φορά, υπουργός Δημ. Τάξης.

Τρεις ημέρες πριν από τον θάνατό του, μου έστειλε ένα μικρό άρθρο – ίσως και δήλωση για την επανέναρξη των διερευνητικών επαφών. Λόγω πληθώρας επίκαιρης ύλης δεν το δημοσιεύσαμε. Το δημοσιεύσαμε χθες, μαζί με την αναγγελία του τραγικού θανάτου του, ως ελάχιστο φόρο τιμής σε έναν πραγματικό αγωνιστή, που έβαλε αρκετές φορές το κεφάλι του στον ντορβά για να ζήσει ελεύθερη αυτή η χώρα…