H συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου τρέφει απέραντο σεβασμό στη Σοφία Μπεκατώρου και σε κάθε γυναίκα που καταγγέλλει βιασμό, σεξουαλική ή άλλη κακοποίηση.

Χωρίς, ναι μεν αλλά, χωρίς «γιατί τώρα και όχι τότε», χωρίς αναστολές για το ότι πρέπει να τιμωρηθούν όλοι εκείνοι οι άθλιοι που εκμεταλλεύονται την εξουσία τους ασελγώντας σε σώματα και ψυχές ανθρώπων.

Μετά τις καταγγελίες της ηθοποιού Ζέτας Δούκα για κακομεταχείρισή της από την Γιώργο Κιμούλη, άνοιξε ένας ακόμη Ασκός του Αιόλου.

Γιατί φαίνεται ότι στην Ελλάδα υπάρχουν τελικά πολλοί Ασκοί και πολλοί σκελετοί στις ντουλάπες.

Σε καλλιτεχνικές ντουλάπες, σε δημοσιογραφικές, σε πολιτικές, σε αθλητικές. Και είναι η ώρα να ανοίξουν στόματα και να μπουν στη θέση τους όλοι εκείνοι και εκείνες που πληγώνουν ανθρώπους χωρίς συνέπειες.

Μήπως, όμως, για άλλη μια φορά στην Ελλάδα δημιουργούνται συνθήκες απαξίωσης μιας προσπάθειας να πέσουν οι μάσκες; Μήπως όλες αυτές οι καταγγελίες, όλο αυτό το σκηνικό αποκαλύψεων τείνει να μετατραπεί σε κουτσομπολιό στα «πανελάδικα», θα απαξιωθεί και τελικά θα την γλιτώσουν και οι πραγματικοί ένοχοι;

Για παράδειγμα: Είναι άλλο να έχουμε σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση που πρέπει να καταγγελθεί, κι άλλο να ποινικοποιείται κάθε σχέση στη δουλειά.

Αν δηλαδή κάθε λεκτική αντιπαράθεση μεταξύ ενός διευθυντή, ενός προϊσταμένου, ενός θιασάρχη ή ενός αφεντικού γίνεται… δικογραφία τότε υπάρχει πρόβλημα.

Αν η ώρα της έντασης στη δουλειά, η στιγμή της αγωνίας για την εργασία ή μια δεδομένη αντιπαράθεση που μπορεί και να «ξεφύγει» μετατρέπεται σε καταγγελία για κακοποίηση ή ο,τιδήποτε άλλο, τότε θα χαθεί το νόημα.

Εννοείται ότι δεν δικαιολογείται η βία σε οποιαδήποτε μορφή, όμως, χρειάζεται αυτοσυγκράτηση στο τι λέμε και πώς το καταγγέλλουμε.

Ομοίως, κινδυνεύουν να μετατραπούν σε σεξουαλική παρενόχληση όλες οι ερωτικές σχέσεις ή το απλό φλερτ στο χώρο εργασίας.

Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε ένα έγκλημα και σε μια «δύσκολη στιγμή» ή σε μια αθώα ανθρώπινη σχέση;

Πότε είναι αποτρόπαιο και καταδικαστέο ένα γεγονός και πότε όχι;

Μήπως, συμπερασματικά, διολισθαίνουμε σε λανθασμένο τρόπο αντιμετώπισης τέτοιων φαινομένων;

Βεβαίως, η συγκάλυψη, η σιωπή, ο ψυχολογικός πόλεμος και μάλιστα σε βάρος ανυπεράσπιστων ή αδύναμων ανθρώπων, είναι καταδικαστέα.

Αλλά, πρέπει να υπάρξει σοβαρότητα για να μη χάσουμε το πραγματικό διακύβευμα.

Και κυρίως να μην διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο.

Γιατί όταν ακούμε στο διπλανό διαμέρισμα τον «άνδρα» να σαπίζει στο ξύλο τη γυναίκα και το παιδί του, αλλά δεν μιλάμε, την ώρα που καταγγέλλουμε έναν τσακωμό στη δουλειά, τότε υπάρχει θέμα.

Όταν είναι σε όλους γνωστά φαινόμενα σεξουαλικής παρενόχλησης και δεν μιλάμε, αλλά καταγγέλλουμε το φλερτ τότε υπάρχει πρόβλημα.

Ας μη χαθεί, λοιπόν, το momentum που δημιούργησε η Σοφία Μπεκατώρου ή η Ζέτα Δούκα. Ας μην επιτρέψουμε τον ευτελισμό του ελληνικού #metoo.

Headlines