Το έχω γράψει πολλές φορές.

Το πολιτικό σύστημα (και όχι μόνο η κυβέρνηση το πρόβλημα είναι συνολικό) δεν καταλαβαίνει τι γίνεται στη νεολαία.

Κινείται πολλές φορές με βάση συντηρητικά στερεότυπα και έτοιμα σχήματα που δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα.

Το αποτέλεσμα είναι να μην αντιλαμβάνονται ότι αυτή τη στιγμή στη νεολαία σιγοβράζει η οργή και η αγανάκτηση.

Φανταστείτε τι σημαίνει να είσαι 16-22 ετών, να έχεις όλη την απογοήτευση για μια εκπαίδευση που δεν μπορεί να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον, όλη την ανασφάλεια που γεννά η οικονομική κρίση και η ανεργία, όλη την ένταση στις σχέσεις με τους μεγαλύτερους (γονείς, δασκάλους, καθηγητές) που τραβάνε τα δικά τους ζόρια και όλη την τραγική για έναν νέο εμπειρία της καραντίνας και του υποχρεωτικού κατ’ οίκον εγκλεισμού.

Και ενώ βιώνεις όλη αυτή την εμπειρία, αισθάνεσαι ότι αυτό που νοιάζει όσους έχουν την εξουσία δεν είναι να έχεις περισσότερες ευκαιρίες ή ένα σχολείο που να σε εμπνέει ή ένα πανεπιστήμιο που να σου δίνει προοπτική ή μια καλύτερη ζωή, αλλά να μπορέσει να υπάρχει αστυνομία μέσα στα πανεπιστήμια.

Μην βιαστείτε να μου πείτε για τα προβλήματα της εκπαίδευσης και την ανάγκη μέτρων. Δεν μιλώ για αυτά: μιλάω για το πώς προσλαμβάνουν αυτή τη στιγμή οι νέοι αυτής της χώρας τις αποφάσεις που λαμβάνονται στο όνομα υποτίθεται του δικού τους μέλλοντος.

Όταν αυτοί οι νέοι αισθάνονται ότι δεν τους ακούν, θα θελήσουν να κατέβουν στο δρόμο για να ακουστούν.

Και ας μη γελιόμαστε, εάν αποφασίσουν να το κάνουν, θα το κάνουν, όπως το έχουν κάνει στο παρελθόν.

Εκεί είναι που κρίνονται αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις.

Αν θέλουν να τους ακούσουν οι νέοι, θα πρέπει πρώτα αυτοί να ακούσουν τους νέους και να τους καταλάβουν.

Να καταλάβουν την αγωνία τους, τους προβληματισμούς, τις ανάγκες τους.

Να συζητήσουν μαζί τους.

Εάν τους αντιμετωπίσουν εξαρχής ως ταραχοποιούς που δεν παίρνουν από λόγια, το έχουν χάσει το παιχνίδι.

Γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνω την απόφαση για απαγόρευση συναθροίσεων και μάλιστα σε μία μορφή που σχεδόν ρητά αναφέρεται στις σχεδιαζόμενες κινητοποιήσεις των φοιτητών.

Με δεδομένο ότι η εμπειρία δείχνει ότι η απαγόρευση από μόνη της δεν αποτρέπει το να δοκιμάσουν να κατέβουν στον δρόμο και στη διαδήλωση, το μόνο που θα οδηγήσει αυτή η απόφαση, εάν εφαρμοστεί, είναι σε ένταση και σύγκρουση.

Μόνο που αυτό είναι σαν να ρίχνει κάποιος λάδι στη φωτιά.

Ή για να το πω διαφορετικά σαν να θέλει να μετατρέψει μια κοινωνική διαμαρτυρία σε κοινωνική έκρηξη.

Headlines