Πολύ κακό για το τίποτα

Το νέο όριο των 100 ατόμων στις συναθροίσεις η κυβέρνηση το χαρακτηρίζει ευνοϊκό και έχει δίκιο, αφού μέχρι πρότινος το όριο ήταν στα 9 άτομα. Δεν είναι αυτό όμως το θέμα με το συγκεκριμένο μέτρο. Το ζήτημα είναι η αξία του στην πράξη, αν δηλαδή μπορεί να εφαρμοσθεί. Και προκειμένου να εφαρμοσθεί, προϋπόθεση είναι να μπορείς να μετρήσεις τον αριθμό των συγκεντρωμένων.

Πώς μετράς ένα πλήθος 100 ατόμων; Και μάλιστα με την απαιτούμενη ακρίβεια, εφόσον από τον αριθμό εξαρτώνται οι ποινές; Αν είναι 99, δεν μπορείς να τους κάνεις τίποτε. Αν είναι 101, παραβιάζουν το επιτρεπόμενο όριο. Πώς το διαπιστώνεις; Τους λες «μια στιγμή, βρε παιδιά, να σας μετρήσουμε»; Κάποιοι οπωσδήποτε θα ξεγλιστρήσουν. Τους περιορίζεις πρώτα και μετά τους μετράς; Για να περιορίσεις όμως ένα πλήθος 100 ατόμων, χωρίς την απειλή βίας, χρειάζεσαι άλλους τόσους δικούς σου για να ελέγξουν το πλήθος. Χρησιμοποιείς φωτογραφίες από εναέρια μέσα, π.χ. drone; Και πάλι δεν μπορείς να πεις με βεβαιότητα ποιος είναι ο διαδηλωτής και ποιος ο περαστικός.

Το ερώτημα ετέθη στον υφυπουργό Προστασίας του Πολίτη. Ο συνήθως ευφραδής και πάντα ψύχραιμος Λευτέρης Οικονόμου άρχισε να ψελλίζει θραύσματα προτάσεων που δεν έβγαζαν νόημα, μεταξύ των οποίων το μόνο που συνιστούσε μια μορφή απάντησης ήταν η φράση «υπάρχουν σενάρια». Με άλλα λόγια, υποθέσεις, διότι το σενάριο είναι μια υποθετική εκδοχή της πραγματικότητας και τίποτε παραπάνω.

Θα μου πείτε, όμως, δεν τα σκέφθηκε όλα αυτά ο φαεινός νους που συνέλαβε την ιδέα; Δεν τα σκέφθηκαν οι άλλοι που έκριναν την ιδέα προτού την ανακοινώσουν; Οπωσδήποτε τα έλαβαν υπόψη, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Υποψιάζομαι, όμως, ότι παρ’ όλα αυτά προχώρησαν στην ανακοίνωση του μέτρου, επειδή ούτως ή άλλως το προηγούμενο όριο των 9 δεν μπορούσε να εφαρμοσθεί, όπως διαπιστώσαμε στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Τουλάχιστον με το όριο των 100 όλοι μπορούν να είναι ικανοποιημένοι, ακριβώς επειδή είναι δύσκολο – σχεδόν αδύνατο – να μετρήσεις με ακρίβεια ένα πλήθος. Αντιθέτως, η παραβίαση του ορίου των 9 γίνεται αισθητή αμέσως. Είναι ένα πρόσχημα, δηλαδή, για να μην εκτίθεται η αδυναμία των Αρχών να εφαρμόσουν την απαγόρευση.

Πάντως, η αριστερή αντιπολίτευση κακώς υποστηρίζει ότι το μέτρο περιορίζει το δικαίωμα της συνάθροισης. Κάθε άλλο, πιστεύω. Επιτρέπει συναθροίσεις όσο πολυπληθείς τις επιθυμεί ο οργανωτής τους. Υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι μοιρασμένες σε μπλοκ των 100…

ΟΛΟΙ ΚΛΕΒΟΥΝ

«Να κοιτάξεις πρόεδρε και την οικονομία, αλλά να σταματήσουμε να κλέφτουμε (σ.σ. : κλέβουμε) όλοι, βάζω και τον εαυτό μου μέσα». Απόσπασμα από την κατάθεση του Αρχιεπισκόπου της Κύπρου, στην επιτροπή που διερευνά το σκάνδαλο των λεγομένων χρυσών διαβατηρίων, όπως δημοσιεύθηκε χθες στην εφημερίδα «Πολίτης».

Στην κατάθεσή του, ο Αρχιεπίσκοπος παραδέχθηκε ότι είχε στείλει την επίμαχη επιστολή στον πρόεδρο Αναστασιάδη, με την οποία ζητούσε να εγκριθεί από το υπουργικό συμβούλιο η πολιτογράφηση του μαλαισιανού  απατεώνα Τζο Λόου. Δεν φαίνεται, όμως, να έχει πλήρη συνείδηση της σοβαρότητας του θέματος, όπως αντιλαμβάνομαι από το παρακάτω απόσπασμα: «Καλά, δεν ντρέπονται μεγάλες ευνομούμενες χώρες της Ευρώπης, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Αγγλία, που δίδουν διαβατήρια και παίρνουν δισεκατομμύρια, η φτωχή η Κύπρος έμεινε τώρα και είναι μέγα αμάρτημα γιατί δίδει διαβατήρια;».

Η δική μου απορία είναι πώς τέτοια πονηριά μπορεί να συνυπάρχει με τέτοια αφέλεια. Ο άνθρωπος είναι κανονική επιθεώρηση…

ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ;

Το πλεονέκτημα της νέας πρότασης, με την οποία οι Γάλλοι επανέρχονται στη διεκδίκηση της προμήθεια των φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού μας, είναι ότι μας προσφέρουν τη δυνατότητα να ναυπηγήσουμε τις τρεις από τις τέσσερις φρεγάτες στα ελληνικά ναυπηγεία. Δελεαστική ιδέα, οπωσδήποτε. Τίθεται όμως το εξής ερώτημα: Εμείς μπορούμε; Η απάντηση, που έλαβα από αξιωματούχο με γνώση των διαπραγματεύσεων και των ελληνικών δυνατοτήτων, είναι, δυστυχώς, όχι. Πολύ θα το θέλαμε, βέβαια, αλλά δεν μπορούμε…