Η ελπίδα της δικής μας γενιάς

Γράφει η Μαρίνα Βερνίκου*

Όσο κυλάνε οι μέρες από την επίσημη ανακοίνωση της Σοφίας Μπεκατώρου, το αίσθημα ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον δυναμώνει. Όλο και περισσότερες γυναίκες από διαφορετικούς επαγγελματικούς και κοινωνικούς τομείς παίρνουν το θάρρος και βγαίνουν δημόσια να πουν την δική τους ιστορία. Κάθε ιστορία,  όπως προκύπτει αβίαστα, άφησε σε όλες ανοιχτές πληγές  κυρίως στον ψυχολογικό τομέα, που κάθε άλλο παρά εκλεισαν στο πέρασμα του χρόνου.

Ανατρίχιασα παρακολουθώντας τη Ζέτας Δούκα να καταγγέλλει ένα πολύ καταξιωμένο συνάδελφό της καλλιτέχνη. Οχι για σεξουαλική παρενόχληση αλλά για επαγγελματικό bulling και ψυχολογική και σωματική κακοποίηση. Κι εγώ και παιδιά συνομήλικα περιμέναμε μιά δημόσια συγνώμη.  Κι όμως  αυτός ο άνθρωπος αντί να απολογηθεί για τις πράξεις του, προσπαθεί να αποδυναμώσει τις δυναμικές αυτές δηλώσεις, χαρακτηρίζοντας τις ως «μοντερνίστικες» υπερβολές.

Υποβαθμίζει λοιπόν για άλλη μια φορά όλες αυτές τις κυρίες που είχαν το θάρρος να τον καταγγείλουν δημόσια για την συμπεριφορά του και να επικοινωνήσουν τους δαίμονες που έκρυβαν μέσα τους όλα αυτά τα χρόνια. Η ειρωνεία στην περίπτωση αυτή είναι πως οι καταγγελίες που του προσάπτονται συμπεριλαμβάνουν την υποτίμηση και τον εξευτελισμό των προσώπων αυτών. Πριν κάποιο χρονικό διάστημα δύο ακόμα ηθοποιοί, η Ευδοκία Ρουμελιώτη και η Κατερίνα Παπουτσάκη, είχαν μιλήσει για παρόμοιες συμπεριφορές που είχαν δεχτεί από τον κύριο Κιμούλη.

Μετά τη δήλωση της Ζέτας Δούκα ακολούθησαν και άλλες δημόσιες καταγγελίες από άλλες ηθοποιούς, όπως και δημοσιεύσεις από αυτόπτες μάρτυρες που επιβεβαιώνουν τέτοιες συμπεριφορές από τον καλλιτέχνη. Αντίδραση; Στου κουφού την πόρτα. Φυσικά κι έχει κάθε δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αλλά όλες μα όλες συνωμότησαν εις βάρος του; Κι ο  Ψαρράς ακόμη;

Όλη αυτή η κατάσταση που επικρατεί τις τελευταίες ώρες, μας προκαλεί ατέλειωτη θλίψη. Όταν ένας… «πνευματικός ηγέτης» του  τόπου μας αρνείται τόσες πολλές και διαφορετικές κατηγορίες με νύχια και με δόντια, ανησυχώ για το μέλλον μας. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Οπως φαίνεται, η ευαισθησία δεν αγγίζει μόνο την δικιά μας γενιά αλλά πλησιάζει και σε ηλικίες που στο παρελθόν ούτε που τολμούσαν να διανοηθούν κάτι τέτοιο.

Μακάρι να μη μείνουμε στους επικοινωνιακούς εντυπωσιασμούς και να αλλάξει ουσιαστικά η αντιμετώπισή μας καθώς ετοιμαζόμαστε να μπούμε με όρεξη στον επαγγελματικό στίβο. Η γενιά μας θέλει το καλύτερο και θα το ζητήσει με πείσμα κι επιμονή. Ελάτε κοντά μας.

• Δευτεροετής φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Leeds