Οι πολιτικοί είναι μεγαλύτερα «πιστόλια» από τους δημοσιογράφους

Το ακούω ξανά και ξανά.

Οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, στοχοποιούν τους πολιτικούς που δεν είναι της αρεσκείας τους, γράφουν διαρκώς ανακρίβειες και συκοφαντούν.

Και απέναντι σε αυτό οι πολιτικοί (αυτό)παρουσιάζονται ως σχεδόν ανυπεράσπιστοι.

Ως θύματα των «δημοσιογραφικών πιστολιών».

Ως αδικημένοι που μόνο στη δικαιοσύνη μπορούν να προστρέξουν.

Δεν έχω καμιά αντίρρηση να συζητήσω τα προβλήματα του Τύπου και τα πολλά παραδείγματα κακής δημοσιογραφίας που υπάρχουν.

Όμως, οι πολιτικοί δεν μπορούν να επικαλούνται το «ο αναμάρτητος τον λίθο βαλέτω».

Ιδίως όταν οι ίδιοι καταφεύγουν πολύ συχνά στις πρακτικές τις οποίες καταδικάζουν.

Και συμπεριφέρονται σαν τα χειρότερα δημοσιογραφικά «πιστόλια».

Δεν είναι τωρινό το πρόβλημα και δεν αφορά μόνον έναν πολιτικό χώρο.

Ας σημειώσω, όμως, ότι ήταν κάτι στο οποίο η «κυβερνώσα αριστερά» θα μπορούσε να είχε κάνει τη διαφορά και δεν την έκανε.

Για την ακρίβεια, έκανε το ακριβώς αντίθετο.

Και όταν οι πολιτικοί συμπεριφέρονται σαν «πιστόλια», τότε τα πράγματα είναι χειρότερα από αυτά που μπορούν να κάνουν οι δημοσιογράφοι.

Γιατί ο πολιτικός ενίοτε ασκεί και εξουσία, κάτι που ο δημοσιογράφος δεν κάνει.

Μεταφορά είναι η φράση «τέταρτη εξουσία» και όχι κυριολεξία.

Όταν π.χ. ένας πρωθυπουργός ή ένας αρχηγός κόμματος βγει και πει κάποιον «υπόδικο» ή του αποδώσει έστω και εμμέσως κατηγορίες, αυτό είναι και μήνυμα προς τις διωκτικές αρχές ή τους δικαστές.

Ας μη γελιόμαστε, κανένας δημοσιογράφος δεν μπορεί να το κάνει αυτό.

Ούτε μπορούμε να προσπεράσουμε ότι πολύ πριν τους δημοσιογράφους ήταν οι πολιτικοί αυτοί που αποφάσισαν ότι αντί για προγράμματα θα συζητούσαν ζητήματα «ήθους» ή ότι θα προσπαθούσαν να διαμορφώσουν πολιτικούς συσχετισμούς με εξεταστικές επιτροπές και παραπομπές στο Ειδικό δικαστήριο.

Όχι γιατί δεν μετράει το ήθος στην πολιτική ή γιατί δεν πρέπει να καταπολεμηθεί η διαφθορά, αλλά γιατί πολλές φορές η σκοπιμότητα ήταν πιο κοντόθωρη και αφορούσε τις εκλογικές καταγραφές και όχι τη διαφάνεια και τη νομιμότητα.

Επομένως λοιπόν και από στοχοποιήσεις ξέρουν οι πολιτικοί, και από διαστρέβλωση της πραγματικότητας και από αξιοποίηση της εξουσίας για να πλήξουν την εικόνα αντιπάλων τους.

Γι’ αυτό ας είναι λίγο πιο μετρημένοι όταν προσπαθούν να παρουσιάσουν εαυτούς ως «θύματα».

Και ας αναλογιστούν τη δικές τους συμπεριφορές, πρακτικές και επιλογές.

Η αυτοκριτική και η επίγνωση ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν.