Πού πας, Καραμήτρο;

Κατ’ αρχάς, να επισημάνουμε το θετικό της υπόθεσης: ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ποιος είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος και δεν τον συγχέει με τον Ευάγγελο! Αυτό ας το κρατήσουμε. Μπορεί μεν να είναι κάτι ασήμαντο για την ανθρωπότητα, για τον ίδιο όμως είναι σπουδαίο. Από εκεί και πέρα, όμως, είναι τελείως κωμικό να συγκρίνει τον εαυτό του με τον Βενιζέλο.
(Με οποιονδήποτε εκ των δύο Βενιζέλων, αν και εδώ αναφερόμαστε αποκλειστικά στον Ελευθέριο…)

Είναι κωμικό, πρωτίστως για τον λόγο ότι ο Βενιζέλος ήταν ο κατ’ εξοχήν εκσυγχρονιστής πολιτικός του προηγούμενου αιώνα (ο οποίος, να θυμίσω στον πρόεδρο, δεν ήταν ο Μεσαίωνας, αλλά ο 20ος…), ενώ ο Τσίπρας είναι ο κατ’ εξοχήν αναπαλαιωτής του 21ου. Προσπάθησε ενσυνειδήτως να γυρίσει το ρολόι πίσω, να συντηρήσει έναν κρατικοδίαιτο σοσιαλισμό που είχε κυριολεκτικώς χρεωκοπήσει. Μόνον όταν κατάλαβε ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον ακολούθησε τι επιταγές των καιρών και της Ευρωπαϊκής Ενωσης – κι αυτό το έκανε με μισή καρδιά και στραβά.

Φοβάμαι ότι αυτό που ξεκίνησε την παρεξήγηση μέσα στο κεφάλι του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν το άρθρο του φίλου Νίκου Μαραντζίδη, στο οποίο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συγκρίνεται (ατυχώς, κατά τη γνώμη μου) με τους τρεις μεγάλους πολιτικούς του ελληνικού 20ου αιώνα: τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου – μία σύγκριση, σημειωτέον, την οποία πρώτος έκανε ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, μιλώντας μάλιστα από το βήμα της Βουλής. Αναμφιβόλως, ο Ν. Μαραντζίδης έχει το δικαίωμα στην ελευθερία της γνώμης του, ανεξαρτήτως αν οι άλλοι συμφωνούμε ή όχι μαζί του. Είδες όμως, αγαπητέ μου Νίκο, τι προκάλεσε η σύγκριση; Ο Αλέξης το πίστεψε! Φαντάσου τώρα να αρχίσει να μεταφράζει τον Θουκυδίδη…

Ο μόνος πολιτικός αρχηγός του (πρόσφατου) παρελθόντος, με τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας παρουσιάζει σημαντικές  ομοιότητες, είναι ο Πάνος Καμμένος, με τον οποίον άλλωστε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συνεργάστηκε αρμονικά, ακόμη και όταν οι δυο τους διαφώνησαν για το ζήτημα της Βόρειας Μακεδονίας. Ο Καμμένος ήταν ο μόνος πολιτικός αρχηγός – που θυμάμαι εγώ τουλάχιστον – ο οποίος συνήθιζε να αντιμετωπίζει τη δημοσιογραφική κριτική με δικαστικά μέσα. Το έκανε για να εκφοβίζει τους επικριτές του και το ίδιο κάνει τώρα ο Τσίπρας. Αυτό είναι το νόημα του υπέρογκου ποσού που απαιτεί από τον Γ. Παπαχρήστο, «Τα Νέα» και τον Γ. Κουρτάκη.

Φαντάζεται κανείς ότι υπάρχει δικαστήριο να επιδικάσει στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ολόκληρο το ποσό που ζητεί; Ο πραγματικός λόγος της απαίτησης είναι η ψυχολογική πίεση που ασκείται μέσω αυτής. Ωστόσο και πάλι το όφελός του είναι πρόσκαιρο. Μπορεί οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι να ταλαιπωρηθούν από τη δικαστική διαδικασία, μακροπρόθεσμα όμως κανένας πολιτικός αρχηγός δεν κερδίζει από παρόμοιες δικαστικές προσφυγές κατά του Τύπου, που μόνο αδυναμία και έλλειψη ψυχραιμίας προδίδουν.

Τα όρια της τακτικής, που χρησιμοποιεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ για να φιμώσει τους επικριτές του, τα διαπιστώνουμε στην ανακοίνωση που έκανε χθες η ΝΔ για το επίμαχο θέμα. Εκεί, το ενοίκιο των 500 ευρώ μηνιαίως, που καταβάλει ο Τσίπρας για την παραθαλάσσια βίλα, χαρακτηρίζεται από τους συντάκτες της ανακοίνωσης ως «δήθεν ενοίκιο». Με άλλα λόγια, η ΝΔ αμφισβητεί την ειλικρίνεια του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο συγκεκριμένο θέμα, με τον τρόπο που το έκαναν και οι δύο δημοσιογράφοι. Θα κάνει άραγε αγωγή ο Αλέξης Τσίπρας και κατά του Γραφείου Τύπου της ΝΔ; Φαντάζομαι ότι το οφείλει, εφόσον θέλει είναι συνεπής με όσα υποστηρίζει στην αγωγή του. Ειδάλλως, προς τι η αγωγή στους δύο δημοσιογράφους;

Ελπίζω, πάντως, ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν θα μας απαγορεύσει να τον επαινούμε, γιατί όχι και να τον υμνούμε, για το διαπραγματευτικό δαιμόνιο του, χάρη στο οποίο πέτυχε μια τόσο ευνοϊκή συμφωνία για την ενοικίαση του σπιτιού πάνω στη θάλασσα. Νομίζω ότι και ο ίδιος πρέπει να είναι πολύ περήφανος για την επιτυχία του…