Eκπληκτος παρατηρεί τις τελευταίες ημέρες ο Αντώνης Σαμαράς τον κουρνιαχτό που σηκώθηκε από τη συνέντευξή του. Και τι δεν γράφτηκε. Οτι επέλεξε σκοπίμως να μιλήσει την παραμονή των διερευνητικών συνομιλιών προκειμένου να τις σαμποτάρει. Οτι κρατάει όμηρο το κόμμα του και τον Πρωθυπουργό, απειλώντας να πάρει τους βουλευτές που ελέγχει και να φύγει. Οτι προσφέρει επιχειρήματα στον ΣΥΡΙΖΑ. Οτι τον χρησιμοποίησε ο διευθυντής της «Καθημερινής» για να εκδικηθεί για κάποιον μυστήριο λόγο την κυβέρνηση.

Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή ο άνθρωπος έχει κάθε τόσο την ανάγκη να θυμίσει την ύπαρξή του. Η αντίθεσή του στις διερευνητικές, μια διαδικασία που συνεχιζόταν και επί δικής του κυβέρνησης, θυμίζει τους καπνούς που έβγαζε για τη χρήση της λέξης «Μακεδονία» στην ονομασία της γειτονικής χώρας, την οποία ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησής του και υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος είχε προτείνει το 2014. «Δεν φταίω εγώ, οι συνεργάτες μου φταίνε!», μοιάζει να λέει ο Αντώνης Σαμαράς, σε μια προσπάθειά του να εξασφαλίσει μια ευδιάκριτη θέση στην ιστορία.

Αλλά αυτό το έχει ήδη πετύχει, πρώτα με την ανατροπή της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με αφορμή το αλήστου μνήμης «Σκοπιανό» κι ύστερα με τη φιλοευρωπαϊκή στροφή 180 μοιρών σε σχέση με τα Μνημόνια. Κάπου εκεί τελείωσε ο ρόλος του. Εκτοτε δεν είναι παρά ένας από τους πολλούς πρώην πρωθυπουργούς της ΝΔ που έχουν το αυτονόητο δικαίωμα να καταθέτουν τις απόψεις τους, όπως είπε η Ντόρα Μπακογιάννη. Κάθε τόσο αστράφτει και βροντά, είτε για τον «ταπεινωτικό συμβιβασμό» με τη Βόρεια Μακεδονία είτε για τις συνομιλίες με τους τούρκους «πειρατές». Ομως η ιστορία τον έχει προσπεράσει.

Παραμένει βέβαια στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά ο Πρωθυπουργός φαίνεται να ακολουθεί απέναντί του τη μέθοδο που είχε περιγράψει το 1971 ο τότε πρόεδρος Λίντον Τζόνσον για τον Εντγκαρ Χούβερ: «Καλύτερα να τον έχεις μέσα στη σκηνή και να κατουράει έξω, παρά έξω απ’ τη σκηνή και να κατουράει μέσα». Κι ας είναι μάλλον δύσκολο να διεκδικήσει ο Σαμαράς για τον εαυτό του τον ρόλο του τότε διευθυντή του FBI.

Για όσους εξακολουθούν να αμφιβάλλουν, ή να παρασύρονται από τον θαυμασμό τους για τα παλιά μεγαλεία και τους εκφραστές τους, δύο πράγματα αρκούν για να τους προσγειώσουν. Το ένα είναι ότι δεν υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις πως το «θέμα Σαμαρά» ήρθε τη Δευτέρα στο τραπέζι του Ντολμαμπαχτσέ. Το άλλο είναι η κατηγορηματική δήλωση του Γιώργου Γεραπετρίτη. «Ο Πρωθυπουργός δεν εκβιάζεται, δεν φοβάται, προχωράει με την κρίση του και την άποψή του», είπε ο υπουργός Επικρατείας, χαρακτηρίζοντας τη στάση όσων φοβούνται την προσφυγή στη διεθνή δικαιοδοσία «εφεκτική», δηλαδή διστακτική, αναποφάσιστη, αναβλητική.

Ηταν ο καλύτερος ευφημισμός που θα μπορούσε να ακούσει ο Αντώνης Σαμαράς στη δύση της πολιτικής του καριέρας.

Headlines