«Πόσα θες για να φύγεις;»

«Πόσα θες για να φύγεις;», από τις πλέον κλασικές ερωτήσεις σ’ ένα κινηματογραφικό μελοδράμα.

Άλλες φορές την ερώτηση την κάνει ένας πλούσιος πατέρας και άλλες μια πλούσια απατημένη σύζυγος.

Στην πρώτη περίπτωση, η πλούσια κόρη «τα ‘χει μπλέξει» με έναν φτωχό εργάτη, έτσι ο πατέρας της τού «τη στήνει» έξω από το εργοστάσιο κι όταν τον βλέπει να πλησιάζει, βγάζει από την τσέπη ένα πάκο χαρτονομίσματα και μετρώντας τα επιδεικτικά μπροστά του, τον ρωτάει: «Πόσα θες για να φύγεις από τη ζωή της;»

Στη δεύτερη περίπτωση, η πλούσια απατημένη σύζυγος, καθίζει τη γοητευτική νεαρή κοπέλα, το τρίτο πρόσωπο, σε ένα ζαχαροπλαστείο, και αφού ανοίξει, επίσης επιδεικτικά, το πορτοφόλι της, με τόνο αυστηρό και ταπεινωτικό τη ρωτάει: «Πόσα θες για να φύγεις από τη ζωή μας;»

Τις τελευταίες όμως ημέρες, έχουμε και μια τρίτη περίπτωση, με πρωταγωνίστρια τη Μεγάλη Βρετανία και όλους τους ευρωπαίους κατοίκους της, καθως όπως αποκάλυψε η Guardian, η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον προσφέρει έως και 2.000 λίρες συν τα αεροπορικά εισιτήρια σε όποιον ευρωπαίο κάτοικο της Μεγάλης Βρετανίας δεχτεί να εγκαταλείψει το Νησί εθελοντικά.

«Από την 1η Ιανουαρίου οι Ευρωπαίοι πολίτες, συμπεριλήφθηκαν σιωπηρά στο πρόγραμμα οικειοθελούς επιστροφής, το οποίο παρέχει οικονομική στήριξη ως ενθάρρυνση της επιστροφής στις πατρίδες τους», αναφέρει η Guardian, σημειώνοντας πως σύμφωνα με ανθρώπους που εργάζονται εθελοντικά σε υπηρεσίες διευκόλυνσης της ζωής ευρωπαίων πολιτών στο Ηνωμένο Βασίλειο, «η προσφορά χρηματικού ποσού για την επιστροφή στις χώρες καταγωγής καταρρίπτει τους ισχυρισμούς της βρετανικής κυβέρνησης πως κάνει ό,τι μπορεί για να ενθαρρύνει μη Βρετανούς να ζητήσουν άδεια μόνιμης διαμονής»

Για πολλές δεκαετίες ευρωπαίοι πολίτες στήριξαν με την εργασία τους σημαντικούς τομείς της βρετανικής ζωής και οικονομίας, όπως π.χ. της Υγείας, όπου σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της βρετανικής βουλής, το 9,1% των γιατρών και το 6,0% των νοσοκόμων δηλώνουν πως είναι μη βρετανικής εθνικότητας.

Όπως βέβαια αναφέρει και η έρευνα, αυτό δεν σημαίνει ότι πολλοί από αυτούς δεν έχουν και τη βρετανική υπηκοότητα, όμως, παρ’ όλα αυτά,  εκφράζονται ανησυχίες, πως χιλιάδες Ευρωπαίοι πολίτες που καλύπτουν, ως υγειονομικοί, καίριες θέσεις στη μάχη κατά της πανδημίας, αλλά και εργαζόμενοι στους τομείς των κατασκευών, της βιοτεχνίας και της γεωργίας, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να υποχρεωθούν, να εγκαταλείψουν το Ηνωμένο Βασίλειο.

Αυτούς λοιπόν τώρα, σε μια ακόμα σκηνή του ευρωπαϊκού μελοδράματος, που ονομάστηκε Βrexit, καθίζει κάτω η βρετανική κυβέρνηση και κουνάει μπροστά τους επιδεικτά έναν φάκελο με  2000 λίρες και αεροπορικό εισιτήριο χωρίς επιστροφή.

Ως τις 30 Ιουνίου, θα πρέπει να επιλέξουν, αν θα υποβάλουν αίτηση παραμονής, ώστε σε περίπτωση έγκρισής της, να συνεχίσουν να ζουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, ή αν θα φύγουν.

«Να μια σπάνια συνάντηση των ομόηχων λέξεων live (ζω) και leave (φεύγω)», θα σκεφτόταν κανείς.

Το καλοκαίρι θα διαπιστώσουμε πόσοι από αυτούς δελεάστηκαν από την πρόταση και αποφάσισαν τελικά να ακολουθήσουν έναν άλλον κινηματογραφικό δρόμο, αυτόν του Γούντι Άλεν και της παραίνεσής του μέσω του τίτλου «Τake the Money and Run» (Πάρε τα λεφτά και τρέχα).