Η Αφροδίτη από το Big Brother δεν είναι απλώς η Αφροδίτη από το Big Brother

*Φωτογραφίες: Παναγιώτης Γιαννούτσος (Taph Team)

Για ποιον λόγο να σπαταλήσεις ένα απόγευμα στο Χαλάνδρι(!) για να πάρεις συνέντευξη από μια συμπαθητική χοντρούλα που δήλωσε συμμετοχή στο Big Brother, κάθισε ένα διάστημα κι ύστερα έφυγε; Μια στιγμή.

Αν μιλάμε για την Αφροδίτη Γεροκωνσταντή, υπάρχει λόγος. Γιατί η Αφροδίτη, κατά κόσμον Didi, δεν είναι μια γραφική τύπισσα που είπε να πάει σε ένα reality για να γίνει διάσημη. Όχι ότι την ενοχλεί η ιδέα της διασημότητας-απλώς την αξιώνει μέσω του δρόμου που άνοιξε η ίδια πριν από περισσότερο από μια δεκαετία: την υποκριτική και το modeling.

Επίσης, η Αφροδίτη είναι έξω καρδιά (γελάς, μιλάς, χορεύεις μαζί της κι όλα μοιάζουν ομορφότερα) και τα παραπανίσια της κιλά δεν κόβουν κανέναν πόντο από την εξωτερική της, όμορφη εμφάνιση. Ένα χαμόγελο ενθαρρυντικά φωτεινό για τα δεδομένα των σκοταδιών της εποχής μας και ένα μπρίο ασύνδετο με τον υποτιθέμενο «σνομπισμό» και «αφ’υψηλού» που πρέπει, λέει, να διέπουν μια περσόνα, αν αυτή θέλει «να κάνει κάτι».

Η Αφροδίτη είναι γεννημένη αντι-σταρ, που θα πει γεννημένη για να σπάει τα στερεότυπα, να σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα αν είσαι συντηρητικός, να σε εμπνέει, αντί να σε χαζεύει (προνόμιο των σταρ αυτό το τελευταίο), να σε βάζει να σκέφτεσαι. Και τότε, τι δουλειά είχε στο Big Brother, μου λες; Η αλήθεια είναι πως μέχρι να πάω να την συναντήσω αναρωτιόμουν έντονα.

«Γιατί, βρε Αφροδίτη, έγινες βορά στου καθενός το παρωχημένο εγκεφαλικό σύμπαν που θεωρεί κουκλάρες μόνο τις ξανθιές με σαρκώδη χείλη και ανήθικες τις γυναίκες που αποκαλύπτουν τα βυζιά τους και ατάλαντες τις ηθοποιούς που έχουν παίξει μόνο στο θέατρο; Γιατί, βρε Αφροδίτη που έχεις αυτό το μυαλό, δέχτηκες να σε μάθουμε ευρέως με αυτόν τον τρόπο;»

Μάλλον η συντηρητική ήμουν εγώ, γιατί για όλα αυτά, και ακόμα περισσότερα, πήρα τις απαντήσεις μου.

«O λόγος που δήλωσα συμμετοχή στο παιχνίδι ήταν ξεκάθαρα και ειλικρινά για το χρηματικό έπαθλο που είχα ανάγκη και που δεν πήρα τελικά», λέει κοιτάζοντάς με στα μάτια. Αισθάνομαι ανακριτής και δεν μου αρέσει καθόλου. «Μάλλον, παραήμουν ο εαυτός μου. Κατακρίθηκα πάρα πολύ, βγήκα προς τα έξω μια χοντρή, άθλια στον χαρακτήρα, wanna be ηθοποιός, τελείως κομπλεξαρισμένη-ενώ αισθάνομαι εντελώς το αντίθετο. Όταν τα ακούω και τα βλέπω αυτά για μένα, αναρωτιέμαι για ποια μιλάνε. Σαν διακοπές μου φάνηκε, στην τελική, το Big Brother. Που είχαν και μερικά ευτράπελα…»

«Τουλάχιστον, πήρες κάτι; Κάτι άλλο;», την ρωτώ.

«Δύο-τρία άτομα μέσα από το παιχνίδι και σίγουρα πολλά περισσότερα εκτός παιχνιδιού που για τα οποία νιώθω ευγνώμων και γεμάτη από θετική ενέργεια. Ας πούμε, γνώρισα κόσμο που, χωρίς το παιχνίδι, δεν θα είχα γνωρίσει, κόσμο που με έβλεπε, που είδε κάτι θετικό σε μένα και ήρθε κοντά μου.»

Περπατάμε, πίνουμε καφέ, ποζάρει στον φακό του Παναγιώτη. Μιλάμε ατελείωτα. «Πες μου τρεις λέξεις που σε περιγράφουν», της λέω. «Σούργελο, αξιοπρεπής και γεμάτη αγάπη», μου κάνει. Γέλια.

Η ιστορία της Αφροδίτης: Από την Αθήνα, στη Νότιο Αφρική και πάλι στην Αθήνα

«Γεννήθηκα στην Αθήνα και έφυγα 3 μηνών, παιδί έρωτα των γονιών μου. Ο έρωτας τους οδήγησε σε γάμο. Γενικώς, η οικογένειά μου και η στάση ζωής μας εμπεριέχει σημασίες όπως ο έρωτας, η αγάπη, το πάθος… Από το ΗΡΑ στη Μεσογείων, βρέθηκα 3 μηνών βρέφος στη Νότιο Αφρική. Δονούμαι ολόκληρη όταν αφηγούμαι ιστορίες από εκεί-κάπου εκεί έχω αφήσει την καρδιά μου. Ένας τόπος με έντονες εικόνες και μυρωδιές, ένας τόπος που πάλλεται.  Έχω πολύ χαρούμενες αναμνήσεις από εκεί.

View this post on Instagram

A post shared by Didi-Afroditi Official (@didi.afroditi)

Η μητέρα μου κυρίως (και ο μπαμπάς, φυσικά) φρόντιζε να έχω φίλους και εκτός του σχολείου. Πήγαινα σε ελληνικό σχολείο στην κοινότητα και σε κανονικό σχολείο. Πάντα με θυμάμαι με κόσμο δίπλα μου, με φωνές, με γέλια. Τα σχολικά χρόνια μου ήταν πολύ γεμάτα από εκπαίδευση, αλλά και θέατρο, χορό, μουσική, τέχνες. Ήμουν captain στην ομάδα χόκεϊ επί χόρτου-έχω ακόμα το μπαστούνι μου.

Πολύ όμορφα ταξίδια στην Αφρική θυμάμαι, στο νότιο κομμάτι της, είχα επαφή με την φύση και το απολάμβανα. Ελλάδα ερχόμασταν συχνότατα, οπότε δεν αποκόπηκα ποτέ. Τη νοσταλγούσα σαν παιδί, την ένιωθα σαν μικρό, γλυκό πόνο στο στήθος μου. Αυτό δηλαδή που τώρα μου συμβαίνει με τη Νότιο Αφρική.

Όταν ήμουν παιδί φοβόμουν το σκοτάδι και συνεχίζω να το φοβάμαι. Επίσης, είμαι λίγο υποχόνδρια, φοβάμαι με τις αρρώστιες, φαντάσου τώρα με τον covid τι ζω! (γέλια) Πιο πολύ, όμως, από όλα φοβάμαι το ψέμα. Και σε αυτό φταίει η μαμά μου που μου έλεγε πως το ψέμα πάντα αθα αποκαλυφθεί, ίσως μάλιστα και να ξεχάσεις ότι το είπες και να εκτεθείς. Αγαπώ πολύ την αλήθεια.

Με τα όνειρα έχω στενή σχέση. Μοιάζει σα να γεννήθηκα για να ονειρεύομαι. Ονειροπολώ συχνά και έχω μεγάλη φαντασία επίσης. Φυσικά, βλέπω και ενδιαφέροντα όνειρα όταν κοιμάμαι. I dream big. Μην το μεταφράσεις αυτό. Κράτα το ή σβήστο, όπως το λέω.»

Δεν το σβήνω. Έχω μπροστά μου μια performer, είναι λογικό να θέλει να κάνει τον κόσμο να γελάει, αλλά και να ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο. Το κανάλι της στο Youtube είναι ένα μέρος της καλλιτεχνικής της υπόστασης. Μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο της βίντεο-όλοι σχεδόν τής έλεγαν να κάνει Youtube. Δεν της έβγαινε πιο πριν. Τώρα ήταν η ώρα και φαίνεται πως πρόκειται να βλέπουμε πρωτότυπο περιεχόμενο.

«Μου αρέσει το Youtube. Βλέπω Fipster, Ανώνυμο Αλκοολικό, Black Velour και κάποιους ακόμα. Οραματίζομαι ένα κανάλι-το δικό μου λέω- πιο performance style, πιο θεατράλε, όχι με vlogging και τα λοιπά. Άλλωστε, ηθοποιός είμαι. Με τους συνεργάτες μου, τον Γιάννη Βογιατζάκη και τον Tony Kris, βρήκαμε ένα concept που νομίζω ότι μου ταιριάζει. Είμαστε μια ομάδα που έχουμε δώσει αγάπη σε όλο αυτό και μέρος της προσωπικότητάς μας. Η Didi είμαι εγώ, αλλά, κατά βάση, είναι μια περσόνα.

Βίντεο εμπνευσμένα από την καθημερινότητά μου, αλλά, κατά βάση, από την καθημερινότητά μας, με τα οποία πιστεύω οι περισσότεροι θα ταυτιστούν. Πάρα πολλοί, βέβαια, μπορεί να πουν ότι είναι κάπως ‘παλιακό’ ή απλώς να μην τους αρέσει ούτως ή άλλως. Η ομάδα μας πάντως δεν σκοπεύει να υπερ-προβληματίσει το κοινό, αλλά να σας κάνει να σκάσετε ένα χαμόγελο. Αυτό! Ελπίζω ο χαρακτήρας Didi να αγαπηθεί.»

Από εκεί λοιπόν που έπινα καφέ με την Αφροδίτη από το Big Brother, ξαφνικά άναβα τσιγάρο με τον Didi από το Youtube και σε λίγο πρόκειται να το σβήσω για να συνομιλήσω με την Γεροκωνσταντή, την ηθοποιό.

«Από τότε που με θυμάμαι, ήθελα να γίνω ηθοποιός. Σαν μια φυσική εξέλιξη του εαυτού μου. Προφανώς, οι γονείς μου φρόντισαν να έχω άμεση επαφή με ό, τι αγαπώ. Οι γονείς μου με στήριξαν τόσο πολύ. Με πήγαν στο θέατρο, μου έδωσαν ερεθίσματα, με κινητοποίησαν. Στη Νότιο Αφρική θυμάμαι μερικά grande θέατρα, τα οοία κατακλύζονταν από κόσμο και προσέφεραν εντυπωσιακό θέαμα. Έβλεπα, δε χόρταινα και δεν είχα αμφιβολία πια ότι γι’ αυτό είχα γεννηθεί.

Οι όποιες δεύτερες σκέψεις ήρθαν την περίοδο των σπουδών στο θέατρο και απέναντι στην επιτακτική ανάγκη για επιβίωση, που δεν καλύπτεται πάντα από ένα ταλέντο.

Δεν διαβάζω τόσο πολύ θέατρο, όσο θα ήθελα. Φυσικά, πιστεύω ότι το θέατρο είναι και για να διαβάζεται και για να παίζεται. Όταν το διαβάζεις, το προβάλλεις μες στο μυαλό, με τα δικά σου υλικά και φαντασία-και είπαμε, διαθέτω άφθονη! Από την άλλη, πρέπει, δεν γίνεται να μην παίζεται το θέατρο! Έχει τύχει να παίξω σε θεατρικό έργο που δεν είχα διαβάσει πιο πριν και το συνάντησα παρέα με τον ρόλο που μου είχε δοθεί.

Κι αυτό ωραίο είναι. Επίσης, μου αρέσει πολύ να ακούω το θέατρο. Θέατρο από το ραδιόφωνο, ας πούμε…Έχει γίνει και γίνεται μέχρι σήμερα. Ευτυχώς!»

View this post on Instagram

A post shared by Didi-Afroditi Official (@didi.afroditi)

Η Αφροδίτη ξεχειλίζει από κάθε πόρο της ζωή. Την ακούω να μιλά και βλέπω μια γνήσια multi-artist. Διακόσια χρόνια αν ζούσε πριν θα είχε δικό της περιοδεύοντα θίασο, με αρλεκίνους, ακτρέσσες και εξωτικά πουλιά, θα τριγυρνούσε όλη την Ευρώπη με μια άμαξα με δερμάτινα, πράσινα καθίσματα και θα φορούσε φουστάνια με φραμπαλάδες και εντυπωσιακούς γιακάδες.

Θα κάπνιζε πούρα και θα έστηνε στο λεπτό ολόκληρα σκηνικά και κόσμους από χαρτί και βελούδο, στα οποία θα πρωταγωνιστούσε κιόλας. Θα ήταν ερωτευμένη με έναν ζογκλέρ και από την φλογερή αγάπη της για αυτόν θα έγραφε ποιήματα και ραβασάκια.

Πίσω στο σήμερα, στο άγονο, προς ώρας, 2021, δηλώνει ότι προτιμά να παίζει, να γίνεται ένας ρόλος που κάποιος άλλος φαντάστηκε και δημιούργησε. Δεν αποκλείει τον ερχομό της έμπνευσης που θα την οδηγούσε στο να γράψει ή να σκηνοθετήσει αργότερα κάτι. Όμως, νιώθει μέχρι το κόκαλο ηθοποιός, που θα πει εκτελεστής και όχι δημιουργός. «Παθιάζομαι με τους χαρακτήρες που ενσαρκώνω. Μ’ αρέσει, χάνομαι!», λέει και γελάει γάργαρα για ακόμα μια φορά.

Η Αφροδίτη έχει ζήσει διάφορα και νομίζω πως θα ήταν πολύ καλή ηθοποιός, από ένστικτο. Μόλις όμως την ρωτάω ποιες είναι οι τρεις πιο παράξενες δουλειές που έχει κάνει στην ζωή της και μου απαντά «καθαρίστρια, βοηθός ζαχαροπλάστη, ταμίας σε σουπερμάρκετ», τότε βεβαιώνομαι για τα καλά. Δεν μοιράζεται περισσότερες λεπτομέρειες, μόνο σημειώνει ότι καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Κι αυτή είναι μια τέλεια στιγμή να σωπάσουμε λίγο, πίσω από τις μάσκες μας.

View this post on Instagram

A post shared by Tony Kris (@itstonykris)

Με τις γυμνές φωτογραφίσεις τι γίνεται; «Πότε ήταν η πρώτη σου γυμνή φωτογράφιση, Αφροδίτη; Πώς ένιωσες;»

«H πρώτη μου φωτογράφιση  ήρθε αφότου είχε προηγηθεί συνεργασία με ζωγράφους πάνω στο κομμάτι του naked art. Γι’ αυτό άλλωστε έχω και άνεση στο naked photoshooting. Η πρώτη φορά που το έκανα ήταν το 2009. Ένιωσα μεγάλη αυτοπεποίθηση και απενεχοποίησα τελείως το κομμάτι του γυμνού που είναι ταμπού. «Και..πώς είναι να ποζάρεις γυμνή μπροστά σε έναν ζωγράφο;» , «Υπέροχα, νιώθεις σαν έργο τέχνης. Δεν σε κρίνει, απλά δημιουργεί.»

Ώρα να μιλήσουμε για τα κιλά, για το πάχος, για το bodyshaming. Η ίδια έχει στο μυαλό της αυτό που έχω στο δικό μου: ότι μια γυναίκα με κιλά οφείλει, αν θέλει να είναι μέρος του τηλεοτπικού ή showbiz στερεώματος, να είναι αστεία, ανάλαφρη, πλακατζού και ίσως και ατσούμπαλη, γλυκούλα. Χώρος για ερωτισμός δεν υπάρχει. Πες ότι η Αφροδίτη δεν έχει καλλίγραμμο σώμα ούτε ύψος.

Το πρόσωπό της το έχετε προσέξει; Οι εταιρείες μακιγιάζ δεν θα σκέφτονταν να κάνουν beauty καμπάνιες με ένα τέτοιο πρόσωπο, με τόσο αρμονικά, γλυκά χαρακτηριστικά;

Συζητάμε σε έντονο τόνο.  Εκείνη λέει: «Δεν με καθορίζουν τα κιλά μου. Θα ήμουν η ίδια και με δέκα κιλά λιγότερο και με δέκα κιλά περισσότερο. Ειλικρινά, γυμνάζομαι, κυκλοφορώ και κάνω σεξ άνετα με αυτά τα κιλά. Θα ήθελα να μπορώ να ντύνομαι πιο σέξι, όμως οι εταιρείες ρούχων για αύσωμες γυναίκες δεν έχουν ρούχα με σέξι γραμμές και κοψίματα. Για ψώνια από τις μεγάλες αλυσίδες που το medium τους είναι θεόστενο και σε αδύνατες ακόμα, ούτε λόγος».

«Μοιράσου μια ιστορία bullying, αν θες.»

«Θυμάμαι ιστορίες bullying από το σχολείο αρχικά, όπου συνήθως και ξεκινά το πρόβλημα εφόσον το σχολείο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας και για αυτό τον ακριβές λόγο πρέπει να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο του bullying από εκεί. Τώρα, θυμάμαι πως μου έλεγαν «γιατί είσαι από την αφρική, αφού δεν είσαι μαύρη». Και «εάν είσαι από την Αφρική, γύρνα πίσω».

Εγώ το θεωρούσα αστείο όλο αυτό με την έννοια του ότι, το μαύρο δεν είναι προσβολή όπως δεν είναι προσβολή και το λευκός. Άρα μου έκαναν bullying για την καταγωγή και τη διαφορετική χώρα. Όπως φωνάζει και το Be You κίνημα, οι θύτες και τα θύματα χρήζουν το ίδιο βοηθείας, είναι σε ισοδύναμη θέση και πρέπει να ενημερωθούν το ίδιο. Όλα ξεκινούν από το οικογενειακό περιβάλλον τους για αυτό το λόγω οι γονείς δεν πρέπει να είναι θεατές, αλλά πρωταγωνιστές στην συμπεριφορά που διαμορφώνουν τα παιδιά στο σχολείο και να πράττουν αναλόγως. Άρα η νοοτροπία, αλλάζει από το σπίτι.»

Η Αφροδίτη θα συμμετάσχει ως πρέσβειρα στην μην κερδοσκοπική εταιρεία του Jim Βαρούνη, την Be You, η οποία αναπτύσει δράσεις κατά του εκφοβισμού, με έμφαση στα θύματα του σχολικού περιβάλλοντος, τους μαθητές. Και μπράβο της!

«Μα φυσικά, και σε σχέση με τα κιλά υπάρχει άφθονο περιθώριο βελτίωσης της κοινωνίας. Συχνά εδώ ξεκινάει από εμάς. Εμείς βλέπουμε τον εαυτό μας πολύ από το ένα, πολύ από το άλλο, λίγο από εκείνο και δεν μας θέλουμε όπως είμαστε. Πολεμάω χρόνια για το body positivity, για να μπορούμε να αγαπήσουμε όλοι και όλες το σώμα μας, τον εαυτό μας και όταν λέω χρόνια, εννοώ αρκετά πριν γίνει-και καλώς έγινε!-τάση.

Όταν λέω πως αγκαλιάζω την διαφορετικότητα δεν εννοώ πως πρέπει να είμαστε διαφορετικοί, αλλά πως ήδη είμαστε διαφορετικοί, ούτως ή άλλως. Κανείς μας δεν είναι ίδιος με τον άλλο. Πρέπει να αποδεχθούμε τους εαυτούς μας και, φυσικά, τους άλλους ανθρώπους. Μεγάλο, σπουδαίο πράγμα η αποδοχή.

Αν μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου μια μοντέρνα ακτιβίστρια θα το κάνω… Και όχι γιατί έχω όλες τις γνώσεις, αλλά γιατί έχω όλο αυτό το πάθος και την αγάπη μέσα μου, το πείσμα για όλο αυτό. Το body shaming δεν αφορά μόνο τους χονρούς και τις χοντρές, αλλά και το χρώμα, το αν σου λείπουν χέρια ή πόδια, το ύψος και τόσα άλλα…

Υπάρχει και το slut shaming, πώς ντύθηκε μια γυναίκα, πώς μίλησε, πώς φέρθηκε…Ομοφοβία, χονδροφοβία, ρατσισμός, bullying: απορώ γιατί ακόμα δίνουμε τον λόγο σε τοξικούς ανθρώπους και τους επιτρέπουμε, κάπου, να καθορίζουν τις ψυχές μας. Ας μιλήσουμε μαζί τους, ας δυναμώσουμε την φωνή μας εναντίον των παράλογων πραγμάτων που έχουν στο κεφάλι τους, χωρίς διάθεση ανθρωποφαγίας και ξεσπάσματος πολέμου.»

Μιλά στ’ αλήθεια με πάθος και την ακούω απολαμβάνοντας. Αναρωτιέμαι τι έχει να πει η γυναίκα που έχω μπροστά μου για όλα αυτά τα περιστατικά που βγαίνουν καθημερινά στην φορά από τον χώρο του θεάματος.

Ζούμε την εποχή της αλήθειας, λέει η Αφροδίτη, σε σχέση με όσα ακούγονται αυτή τη στιγμή στο θέατρο. Θεωρεί πολύ σημαντικό αυτό που γίνεται με τις καταγγελίες, γιατί δίδεται έναυσμα και σε άλλους ανθρώπους να μιλήσουν. «Υπάρχουν χιλιάδες ακόμα περιπτώσεις, επώνυμες και ανώνυμες», σημειώνει και συνεχίζει:

«Ναι, πολλά τα συγκαλύπταμε. Και αυτοί που τα παθαίναμε και στις περιπτώσεις που τα ζούσαμε και τα βλέπαμε ως μάρτυρες. Τώρα όμως, το ποτάμι φαίνεται πως ξεχείλισε. Είναι ώρα να μιλήσουμε! Κάλλιο αργά, παρά ποτέ και, στην τελική, ένα θύμα θα μιλήσει όταν το κρίνει εκείνο».

«Σου έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο, Αφροδίτη; Εν τω μέσω πρόβας ή θεατρικής συνεργασίας;» Με κοιτάζει σα να απορεί που απορώ. «Φυσικά. Όμως, μου έχει συμβεί από γυναίκα. Ξέρεις, έχω γνωρίσει άντρες σε αυτόν τον χώρο που στέκονται στο ύψος τους και ακόμα παραπάνω, φοβερούς τύπους. Έχω δεχτεί επιθετική συμπεριφορά, λοιπόν, από γυναίκα και αυτό πονάει διπλά, γιατί πού είναι η γυναικεία αλληλεγγύη; Είναι ό, τι χειρότερο να ασκείς ψυχολογική βία πάνω στον άλλο, είτε επειδή έχεις δύναμη, είτε επειδή νομίζεις ότι έχεις.

Πώς αντέδρασα; Είπα στοπ, φτάνει, έθεσα το όριο. Δεν λέω ότι αυτό μπορούν ή χρειάζεται να μπορούν να το κάνουν όλες και όλοι. Μιλώ για μένα. Δύσκολο στον κλάδο μας, δύσκολο στην χώρα μας μια γυναίκα να έχει φωνή και να απολαμβάνει πραγματικό σεβασμό. Θέλει συνεχή και καθημερινό αγώνα.»

Νυχτώνει και η κουβέντα μας με έχει πραγματικά απορροφήσει. Συνεχίζουμε για αρκετή ώρα ακόμα με ηχητικά μηνύματα από το Instagram. Τι τύπισσα η Αφροδίτη! Στ’ αλήθεια υπαρκτή! Ένας ακόμα άνθρωπος-λόγος να αισιοδοξούμε για την μοίρα του είδους μας και είμαι ευτυχής που έχω το ταλέντο να τους εντοπίζω γύρω μου, εκεί όπου οι περισσότεροι βρίσκετε μιζέρια και δηθενιά και αχρηστία.

Έπειτα, ο Jim Βαρούνης, που παρευρέθηκε στην διάρκεια της συζήτησής μας, μας έταξε βόλτες μετα-καραντινάτες. Βόλτες με καφέδες, με ντόνατς, με σέξι ντυσίματα, με πόζες για το Insta, με brainstorming ιδεών για συνεργασία, με δροσιά και με αγάπη. Κάπως θα τα καταφέρουμε, είμαι βέβαιη.

Καλό δρόμο, Αφροδίτη! Όποιος δεν είδε Big Brother δεν έχασε τίποτε, όποιος, όμως, δεν σε γνωρίζει χάνει στα σίγουρα.