Πατριωτισμός και διδασκαλία (με αφορμή τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών)

Πατριωτισμός είναι ν’ αγαπάς την πατρίδα σου σεβόμενος την αγάπη του Άλλου για την δική του πατρίδα,  να επιδιώκεις την προσωπική και συλλογική αυτογνωσία σε βάθος, να τιμάς ό,τι κληρονόμησες από τις προηγούμενες γενιές αλλά με κριτικό τρόπο, προσαρμόζοντας την ουσία των αξιών στο σήμερα, βάζοντας το δικό σου λιθαράκι στην συλλογική δημιουργία, έχοντας εκτός από εθνική και κοινωνική συνείδηση. Πέραν όλων αυτών να είσαι και πολίτης του κόσμου…

Πατριωτισμός είναι, όταν είσαι δάσκαλος, να προσπαθείς να δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου στους μαθητές σου. Να τους μυείς στο να μαθαίνουν πώς να μαθαίνουν, να τους καλείς σε συμπόρευση στα μονοπάτια της κριτικής σκέψης, αυτής που δεν οδηγεί, ωστόσο, σε άκαμπτο επιστημονικό λόγο, αλλά σε έναν λόγο μαζί ποιητικό και αγαπητικό. Για τον δάσκαλο που σέβεται τον εαυτό του το μάθημα είναι ιεροτελεστία. Είναι πράξη που υπερβαίνει την απλή επικοινωνία και αγγίζει τα όρια της υπερβατικότητας, αυτής που χαρακτήριζε τις αρχαίες μυστικές τελετές.

Πατριωτισμός είναι επίσης να αμφισβητείς ως πνευματικός άνθρωπος τα σωβινιστικά στερεότυπα περί ανωτερότητας και μοναδικότητας του δικού σου έθνους και περί του περιούσιου δικού σου λαού, καλλιεργώντας, αντίθετα, τον ανθρωπισμό και την οικουμενικότητα των αξιών του, τις αρχές της ελευθερίας της σκέψης και έκφρασης, του διαλόγου, της δημιουργικής διαφωνίας, της αρχής » θέσις -αντίθεσις – σύνθεσις»…

Πατριωτισμός είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις κι αυτή η αγάπη να ακτινοβολεί στους αποδέκτες των ιδεών και των πράξεών σου…