Ενας λαμπρός προσχεδιασμένος θάνατος κάθε βράδυ, κι ο πραματευτής να απομακρύνεται με τη λερή καρότσα του αδειανή. Αν υπήρχε δικαιοσύνη στην Τέχνη, δεν θα ήταν πραματευτής ούτε καν μυλωνάς. Θα ήταν βαρυποινίτης. Σκοτάδι.
Ας αρχίσουμε απ’ αυτό: «Η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες». Ολη αυτή η μαγευτική πραμάτεια από διεγερτικά συναισθήματα, μικρές χαρές, ηδονικές πτώσεις, φευγαλέους θριάμβους, που έκαναν τη Μαντάμ Μποβαρύ «Μαντάμ Μποβαρύ», πιστεύω ότι συνιστά το υλικό της καλλιτεχνικής επιθυμίας. Δεν ισχυρίζομαι ότι ο κατηγορούμενος από τις πρωταγωνίστριές του είναι μυλωνάς, πραματευτής πάντως, ούτε με σφαίρες.
Ενα άλλο πράγμα που ισχυρίζομαι είναι πως δεν είναι ανάγκη να το πληρώσεις με τη ζωή σου όπως η Εμα Μποβαρύ επί παραδείγματι. Σ’ αυτήν την περίπτωση όμως, ο Φλωμπέρ δεν θα της είχε ρίξει δεύτερη ματιά κι ούτε θα είχε καρπωθεί τη δόξα της, καταλείποντάς μας το ανήκουστο «η Μαντάμ Μποβαρύ είμαι εγώ». Καθόλου γριφώδες, αν θέλετε τη γνώμη μου. Ο καλλιτέχνης επιθυμεί να κατέχει και να εξουσιάζει το δημιούργημά του και η συνάντησή τους δεν είναι ασπασμός των αγγέλων προς τα άστρα αλλά σκέτη ψυχόλυση.
Σπάνε αρμοί και ξανακολλάνε, χύνεται αίμα, μπαίνεις σε μια μύηση όπου οι ρόλοι εναλλάσσονται κι από το πολύ το στριφογύρισμα δεν ξέρεις ποιος είσαι συ και ποιο το μετείκασμά σου. Αν δεν με καταλαβαίνετε, ρωτήστε τις δεκάδες μούσες του Ινγκμαρ Μπέργκμαν ο οποίος, αξίζει να σημειωθεί, ότι είχε πιο πολλά παιδιά και γυναίκες απ’ ό,τι ο εμίρης της Σαουδικής Αραβίας. Ούτε οι χανούμισσες, ούτε οι θεές του σκανδιναβικού κινηματογράφου διαμαρτυρήθηκαν (επισήμως) για την καλοπέραση που αξιώθηκαν στη ζωή τους. Και ξέρετε γιατί; Επειδή για τις πρώτες μέτραγε το Rolex και για τις δεύτερες η αιωνιότητα σε μαυρόασπρο φιλμ. Ποια είμαι εγώ που θα τις εγκαλέσω; Από ποιά αμφίβολη «ελευθερία ή θάνατος»;
Παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλα αυτά, τον 21ο αιώνα η Εμα Μποβαρύ δεν πρέπει να πεθαίνει στ’ αλήθεια. Ούτε η Μπλανς Ντυμπουά, ούτε η Ιουλιέτα, ούτε και καμία απ’ αυτές που φόρεσαν το ένδυμά τους. Μακρύ κι αστραφτερό, που να κρύβει τους μώλωπες στο χειροκρότημα.
Ενας λαμπρός προσχεδιασμένος θάνατος κάθε βράδυ, κι ο πραματευτής να απομακρύνεται με τη λερή καρότσα του αδειανή. Αν υπήρχε δικαιοσύνη στην Τέχνη, δεν θα ήταν πραματευτής ούτε καν μυλωνάς. Θα ήταν βαρυποινίτης. Σκοτάδι.
Αυξάνονται οι πολιτικοί σχηματισμοί που στοχεύουν στους ψηφοφόρους που τοποθετούνται ιδεολογικά στο χώρο που ορίζεται ως αριστερά και κεντροαριστερά, ωστόσο η «πηγή» φαίνεται να στερεύει. Μπορεί να αντιστραφεί η τάση αυτή;
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Καταπέλτης ήταν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στη συζήτηση για το νομοσχέδιο που ορίζει ότι ο βασικός μισθός θα αναπροσαρμόζεται με αλγόριθμο. «Θέλουμε πίσω της Συλλογικές Συμβάσεις» επέμειναν.
«Έχουμε αντιμετωπίσει και άλλα τέτοια περιστατικά, που μπορεί να το ξεπεράσουν, να επανέλθουν και να βελτιωθούν», είπε μεταξύ άλλων η Ματίνα Παγώνη για τη Μαρινέλλα.
Βρετανική μελέτη έδειξε ότι το τηγάνισμα στον αέρα αποτελεί την καλύτερη μέθοδο μαγειρέματος ώστε να μειώνονται τα αιωρούμενα μικροσωματίδια και οι πτητικές οργανικές ενώσεις στους εσωτερικούς χώρους.
Βουτιά στη γαστρονομία θα κάνει την 1η Δεκεμβρίου το ΒΗΜΑ της Κυριακής, το οποίο κυκλοφορεί με το νέο τεύχος του περιοδικού «Ελληνική Κουζίνα» μαζί με το «Wine Guru».
Η ταινία που εμπνεύστηκε ο Φράνσις Φορντ Κόπολα στα τέλη της δεκαετίας του '70 και ρίσκαρε την περιουσία του για να ολοκληρώσει, είναι επιτέλους εδώ. Έπος ή το καπρίτσιο ενός μεγάλου σκηνοθέτη; Ιδού η απορία.
Η «Λυσσασμένη Γάτα» ανέβηκε πρώτη φορά το 1957 στη Νέα Υόρκη σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν και έγινε μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία με πρωταγωνιστές την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και τον Πολ Νιούμαν.
