Τι (μπορεί να) είναι σέξι σήμερα;

Μες στο μετρό, χάζευα σήμερα το πρωί το κοτλέ σακάκι μιας κοπέλας γύρω στα 25 που καθόταν απέναντί μουλ. Μακρύ, φαρδύ, πάνω από ένα ακόμα πιο φαρδύ παντελόνι. Φορούσε ίδια παπούτσια με τα δικά μου: ίσια, μαύρα μποτάκια με τρακτερωτό πάτο. Καθόλου «θηλυκή», καθόλου «σέξι». (Πόσον καιρό έχω να δω μια σέξι γυναίκα; Εντάξει, στο μετρό και στο δρόμο εδώ και έναν χρόνο, αφού σέξι με στόμα καλυμμένο δεν υφίσταται για μένα)

Κάτι χάζευε στο κινητό της. Πιθανώς, να διάβαζε ακόμα μια καταγγελία ή ένα σχόλιο σχετικά με το ξέσπασμα του ελληνικού Metoo. «Και εγώ παρενοχλήθηκα». «Και εγώ βιάστηκα», «Και εγώ απειλήθηκα». Και εγώ.

Δεν ξέρω καμία, μα καμία, γυναίκα που να μην έχει νιώσει την απειλή κάποιου άντρα. Το αν το κατήγγειλε ή αν θα το καταγγείλει ποτέ είναι άλλη ιστορία. Φαίνεται πως τα κορίτσια που γεννιούνται σήμερα στον δυτικό κόσμο δεν θα βιώνουν το παιχνίδι και την διαδικασία του φλερτ με τον τρόπο που μάθαμε πως είναι εμείς και οι μητέρες μας και οι αδερφές μας.

Τόσο πολύ το συνηθίσαμε που πολλές από εμάς νιώθουν άβολα αυτές τις μέρες συνειδητοποιώντας ότι αυτό που συνέβη πρόπερσι σε εκείνο το νησί δεν ήταν μια αχαλίνωτη νύχτα που τα πράγματα ξέφυγαν, αλλά βιασμός. Ότι όταν ο φίλος Τάδε αποφάσισε να αυνανιστεί και να εκσπερματώσει στο πάτωμα ενώπιόν της, αυτό ήταν πολύ, πολύ κάπως-ναι, κακοποιητικό- και όχι μια ακόμα εκκεντρική στιγμή του Τάδε, απλώς γιατί «ο Τάδε είναι έτσι, μωρέ, τον ξέρουμε όλοι».

Αυτή τη στιγμή, η κοινωνία έχει σηκώσει παλιά χαλιά και τα τινάζει δυνατά. Οι γυναίκες αποκαλύπτουν συμβάντα ανατριχιαστικά. Δεν είναι οι καλύτερες μέρες να μιλάμε για το τι είναι σέξι και αισθησιακό, θα έλεγε κανείς. Αυτές τις μέρες προσπαθούμε να φέρουμε και να εδραιώσουμε αλλαγές που έπερεπε εδώ και καιρό να έχουν λάβει χώρα.

Κι όμως: αυτή η περίοδος θα ορίσει το σέξι ξανά. Θα το επανεφεύρει και θα το ανακαινίσει καθολικά. Το πρότυπο του «μάτσο άντρα» έχει από καιρό πάψει να καρατά τα πρωτεία στο sexiness, γιατί το τι είναι αισθησιακό και ερεθιστικό καθορίζεται από τα κοινωνικά πρότυπα και αντι-πρότυπα κάθε εποχής. Το κλασικό παράδειγμα εδώ είναι το γεγονός ότι οι αφράτες, λευκοδέρματες γυναίκες που ήταν παλατιανές και καλομαθημένες αποτελούσαν την επιτομή του ερωτικού και σέξι κατά τον Μεσαίωνα, σε αντίθεση με τις αδυνατισμένες, ταλαιπωρημένες υπηρέτριες και εργάτριές τους.

Τα χρόνια του Τζέιμς Ντην και του Φαίδωνα Γεωργίτση έχουν παρέλθει. Έχουν παρέλθει επίσης τα χρόνια της Μπαρντώ και της Βουγιουκλάκη. Οι άντρες δεν μασουλάνε οδοντογλυφίδες φορώντας στενά τζην στις αποβάθρες των τρένων και οι γυναίκες δεν κοιτάζουν συνεχώς με λάγνο βλέμμα, ούτε έχουν μόνιμο άγχος για το αν έφυγε η πούδρα τους.

Από την άλλη, ήταν ποτέ στ’ αλήθεια έτσι οι άντρες και οι γυναίκες; Ή μήπως το σινεμά και η διαφήμιση που προέβαλαν συγκεκριμένα πρότυπα πέρασαν συγκεκριμένα μηνύματα στον πληθυσμό; Θηλυκότητα είναι η λεπτή μέση και τα ψηλά πόσια. Αρρενωπός ο άντρας που έχει μουστάκι και ύφος άγριο. Γυναίκες ερωτεύσιμες είναι οι μοιραίες και αυτές που δεν μιλούν και πολύ πολύ. Άντρες σωστοί εκείνοι που βαρούν και κανένα χέρι στο τραπέζι.

Οι γυναίκες που μιλούν. Αυτό είναι σέξι.

Ίσως κάπως έτσι δομήσαμε την έννοια του sexy. Ίσως πάλι-μάλλον με βεβαιότητα- λειτούργησαν καταλυτικά και άλλοι μηχανισμοί, όπως αυτός του σχολείου, της οικογένειας, ακόμα και του πολιτικού συστήματός μας. Χρειαζόμαστε το sexiness στις ζωές μας; Ναι, φυσικά και ναι. Αλλά, πρώτα χρειάζεται να ξεκαθαρίσουν μερικά τοπία.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει αυτή την περίοδο και είναι μόνο καλό. Όπως διάβασα στην ανάρτηση μιας φίλης στο Facebook «πράγματι, θα καούν και μερικά χλωρά, από κάποιες ψευδείς ή παραποιημένες καταγγελίες», αλλά κυρίως θα καούν τα άπειρα ξερά που μας είχαν/έχουν πνίξει τόσα χρόνια, τόσες εποχές». Ω, ναι. Ακριβώς έτσι.

Διότι, πολλές φορές μπερδεύαμε το σέξι με το βλαπτικό. Την πρόκληση ερεθισμού με την πρόκληση φόβου. Την ισχύ στον άντρα με την επιβολή εξουσίας του επί της γυναίκας. Την σοφία στη γυναίκα με το να υπακούει χωρίς πολλά πολλά. Στο σύμπαν του ερωτικού παιχνιδιού επιτρέψαμε να εμφιλοχωρήσουν πολλά ζιζάνια που δεν συνέφεραν αποκλειστικά τους άντρες. Ναι, φυσικά, εκείνοι ήταν οι μεγάλοι νικητές της όλης υπόθεσης-αλλά, συχνότατα, κι εμείς οι ίδιες οι γυναίκες αφομοιώναμε και αφομοιώνουμε την κυρίαρχη ιδεολογία για το τι είναι σέξι και ποθητό, την εφαρμόζαμε και διεκδικούσαμε διάφορες δάφνες.

Είναι πολύ μπερδευτικό όλο αυτό. Προσφάτως, μιλούσα με ένα κορίτσι-επιτομή των νιάτων, της ομορφιάς και του αισθησιασμού. Ένα κορίτσι με διαυγή άποψη περί σεξισμού και πατριαρχίας, που δεν διστάζει να την εκφράσει όποτε νιώθει την ανάγκη να το κάνει, στην real life, αλλά και στα social media. Το ίδιο αυτό κορίτσι λοιπόν μου διηγήθηκε ότι τη σταμάτησαν αστυνομικοί για έλεγχο, αυτή δεν είχε στείλει sms, ούτε κρατούσε ταυτότητα και «για να γλιτώσει» τους έκανε τα γλυκά μάτια και τους είπε μερικές δικαιολογίες όλο νάζι. Το έλεγε όλο αυτό υπερήφανα και έκανε πλάκα με τον εαυτό της.

Δεν την κακιώνω-έχω κάνει και πει χειρότερα. Δεν φταίμε-έτσι μάθαμε και, όσο κι αν μελετάμε/συζητάμε/αναλύουμε προς κατευθύνσεις άλλες από τις γνωστές μας, στον αυθορμητισμό επάνω γινόμαστε αυτό που δεν είμαστε, ούτε θέλουμε να είμαστε.

Διαπιστώνω (και κόβω το χέρι μου πως δεν είμαι η μόνη) ότι με φοβίζει η συθέμελη αλλαγή των δεδομένων στο τερέν του φλερτ, του σεξ, του τι μπορείς να πεις ή πώς πρέπει να φερθείς. Διαπιστώνω ότι με κατακλύζουν ανόητοι φόβοι περί επέλασης της πολιτικής ορθότητας η οποία θα διαβρώσει το άγριο φάσμα και την σκοτεινή πλευρά της ηδονής, η οποία ενέχει την έννοια της βίας ως έναν βαθμό. Δηλαδή, αν υποθέσουμε ότι κάποιος μου προτείνει ποτό στο μπαρ (το καλοκαίρι με το καλό), εγώ μπορεί να θέλω να αρνηθώ για να παίξω μαζί του και θέλω επίσης να τον δω να επιμένει-μήπως, τώρα, φοβισμένοι οι άντρες με όσα λέγονται δεν πρόκειται να επιμένουν;

Ύστερα, πίνω ένα ποτήρι νερό και σκέφτομαι: καλύτερα να είναι κάπως πιο ξενέρωτο το παιχνίδι, παρά να κινδυνεύσει ξανά το σώμα και η ψυχή τόσων πολλών γυναικών. Θα εφεύρουμε άλλους τρόπους να διασκεδάζουμε φλερτάροντας. Θα γίνουμε πιο δημιουργικοί, θα περάσουμε ακόμα καλύτερα. Έλεγα σε μια φίλη τις προάλλες ότι, αν και λάτρης των αντρών, δεν έχω κάνει ποτέ το πρώτο βήμα στο να τους φλερτάρω ή να τους την πέσω.

«Κακώς», μου λέει εκείνη.

Μα φυσικά. Τώρα, θα αλλάξει και αυτό. Γιατί μια γυναίκα μέχρι αυτή τη στιγμή που μιλάμε πρέπει να είναι διαθέσιμη, αλλά όχι και λυσσάρα (όροι που δεν υπάρχουν καν σε αρσενικό γένος!), πρέπει να είναι περιποιημένη, αλλά όχι πλαστική, σέξι, αλλά όχι και υπερβολικά, μη μοιάζει και με πουτάνα (sic), έξυπνη, αλλά όχι γλωσσού να σπάει τα νεύρα του άντρα συνομιλητή της και ούτω καθεξής. Δύσκολο να είσαι γυναίκα, σχεδόν ακατόρθωτο να είσαι η γυναίκα η σωστή για τα μάτια ενός κόσμου φτιαγμένου, τελικά, από άντρες.

Ο πυρήνας του σέξι δεν θα αλλάξει: σέξι θα θεωρούμε πάντα κάτι που έχει ίσες αναλογίες αυτού που ζηλεύουμε και αυτού στο οποίο θέλουμε να υποταχθούμε, ανεξαρτήτως φύλου. Όλο αυτό, μαζί με μια πρέζα «θυμού», «στοργής» και μιας έκρηξης συγκεκριμένων χημικών αντιδράσεων που ξεσπούν στα κύτταρά μας. Αλλά, η εκδήλωση του σέξι θα αλλάξει και πολύ καλώς θα κάνει.

Γιατί δεν υπάρχει απόλυτη άφεση σωμάτων και ψυχών, όταν κάποιος σε αυτό το παιχνίδι, σε αυτή την ανταλλαγή ενδίδει από φόβο ή αδυναμία άρνησης ή απειλή. Το σεξ δεν έχει καμία σχέση με τον βιασμό και τα συμπεριφορικά του συνώνυμα. Το σεξ δεν έχει σχέση ούτε καν με τα φύλα και τους κοινωνικούς ρόλους-αλλά αυτό είναι ένα άλλο κείμενο, το οποίο μπορεί και να γραφτεί κάποια στιγμή.

Τελικά, ίσως όλο αυτό που επικρατούσε μέχρι στιγμής εκεί έξω να μην ήταν καν σέξι. Και επιτέλους, σύντομα να αρχίσει να γίνεται σέξι ο τρόπος που αλληλεπιδρούμε εγκεφαλικά και ψυχικά. Με την συναίσθηση της αξίας της συναίνεσης, με την γνώση του πότε σταματάμε κάτι, με την αντίληψη της ισότητας και του σεβασμού.

Let’ s bring sexy back, λοιπόν.