Εθνικό Θέατρο: Οι σπουδαστές της Δραματικής καταγγέλλουν – «Φοβόμαστε να μιλήσουμε»

Θέση για τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στον χώρο του πολιτισμού, μετά τις καταγγελίες της Ζέτας Δούκα για λεκτική και ψυχολογική βία που υπέστη από τον ηθοποιό Γιώργο Κιμούλη παίρνει με ανακοίνωσή του ο Σύλλογος Σπουδαστών/τριών της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.

Όπως αναφέρεται στην σχετική ανακοίνωση ο Σύλλογος επιθυμεί να συνδημιουργήσει έναν χώρο στον οποίο τα άτομα που έχει υποστεί βία θα μπορούν να μιλήσουν κατευθείαν γι’ αυτό, έναν χώρο στον οποίο θα μπορούν να καταγγείλουν, να διεκδικήσουν και να δικαιωθούν.

Αναλυτικά όλοι η ανακοίνωση 

«Ως σύλλογος σπουδαστριών και σπουδαστών της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη και στήριξη μας στις συναδέλφισσες και συναδέλφους: Ζ. Δούκα, Κ. Γερονικολού, Ε. Ρουμελιώτη, Γ. Χρυστοστόμου, Κ. Παπουτσάκη, Φ. Ξυλά, Α. Κωνσταντινίδη, Μ. Πολυχρονίδη, Π. Αναστασοπούλου, Δ. Παπαδήμα, Ε. Μιλιάρη, Α. Μπουρδούμη, Γ. Νιάρρο και Χ. Τζωρτζάκη, καθώς επίσης και στους συναδέλφους φοιτητές και φοιτήτριες της σχολής του Γιώργου Κιμούλη και κάθε άλλο άτομο που έχει δεχτεί αντίστοιχες συμπεριφορές.

Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε και έφτασε η ώρα να φανερωθούν τα αμέτρητα περιστατικά εργασιακού εκφοβισμού, σεξιστικής βίας, ρατσισμού, ομοφοβίας, τρανσοφοβίας, μισοαναπειρισμού, ηλικισμού και αποκλεισμών του θεάματος – έναν χώρο, που αν και φαινομενικά μοιάζει ρόδινος, είναι γεμάτος από ανθρώπους που εκμεταλλευόμενοι τη θέση ισχύος μπορούν να υποτιμούν ή ακόμη και να συμπεριφέρονται παραβιαστικά, να εκβιάζουν συναισθηματικά και παρενοχλούν σεξουαλικά.

Εμείς οι ίδιες και οι ίδιοι, άλλες περισσότερο, άλλοι λιγότεροι, άλλοι ευτυχώς καθόλου, έχουμε βιώσει αντίστοιχα περιστατικά – τα οποία δυστυχώς δεν έχουμε μπορέσει να αρθρώσουμε λόγω φόβου μήπως εμείς κάτι δεν καταλάβαμε καλά και μήπως μελλοντικά στιγματιστούμε. Αυτό που έγινε μας δίνει ελπίδα ότι κάτι αλλάζει: η «άγνοια» ενός νέου φοιτητή δεν μπορεί να δίνει πάτημα σε διδάσκοντες να συμπεριφέρονται ως αυθεντίες, κακοποιητικές συμπεριφορές δεν μπορούν να γίνονται αποδεκτές ως μέθοδοι εκπαίδευσης ή ως τεχνικές εξάσκησης νέων δημιουργών. Η βία είναι βία.

Αντιλαμβανόμαστε το πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για ένα άτομο που έχει δεχτεί παρενόχληση να βρει τη δύναμη να το καταγγείλει. Γι’ αυτόν τον λόγο, θέλουμε να συνδημιουργήσουμε έναν χώρο στον οποίο τα άτομα που έχει υποστεί βία θα μπορούν να μιλήσουν κατευθείαν γι’ αυτό, έναν χώρο στον οποίο θα μπορούν να καταγγείλουν, να διεκδικήσουν και να δικαιωθούν.

Σε έναν κόσμο γεμάτο αποκλεισμούς, εμείς ονειρευόμαστε ένα θέατρο συμπεριληπτικό που λειτουργεί ως χώρος ελεύθερης έκφρασης και δημιουργίας με βάση την ειλικρινή αποδοχή, τον υγιή διάλογο, την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη.

Ποτέ ξανά καμία μόνη. Ποτέ ξανά κανένας μόνος».