Η λογική στο επίκεντρο

Τι είναι, τέλος πάντων, το περιπόθητο κέντρο του πολιτικού φάσματος; Πάντως, δεν είναι ένα σταθερό γεωγραφικό σημείο, δεν είναι η μέση απόσταση από τα εκάστοτε άκρα. Είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα σημείο που το ορίζει η λογική, βάσει του κοινού συμφέροντος και, ως τέτοιο, δεν μπορεί να είναι σταθερό και αμετακίνητο, ούτε υφίσταται in vacuo. Η θέση του στον χώρο εξαρτάται πάντα από τις συνθήκες της πραγματικότητας.

Ας δούμε, λ.χ., το θέμα της βίας και της παραβατικότητας στα πανεπιστήμια, για το οποίο η κυβέρνηση εισηγείται το μέτρο της πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Η αριστερή αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι, επειδή πουθενά αλλού στον ανεπτυγμένο κόσμο δεν υπάρχει τέτοιου είδους Αστυνομία, δεν θα πρέπει να υπάρξει ούτε εδώ.

Να δεχθώ ότι, εν μέρει, έχουν δίκιο. Δεν είναι κάτι σύνηθες η πανεπιστημιακή Αστυνομία. Δεν μπορείς όμως να κρίνεις ένα μέτρο εν κενώ, χωρίς να το τοποθετείς μέσα στις ανάγκες της πραγματικότητας, όπως κάνει η αντιπολίτευση που ενσυνειδήτως εθελοτυφλεί. Γιατί, πείτε μου, πού αλλού υπάρχει η βία που συναντάμε στα ελληνικά πανεπιστήμια; Πού αλλού κρεμάνε ταμπέλες γύρω από τον λαιμό πρυτάνεων και τους διαπομπεύουν; Πού αλλού καθηγητές ξυλοκοπούνται ή μπουγελώνονται; Πού αλλού διακόπτονται εκδηλώσεις υπό την απειλή βίας, επειδή μια δράκα παλαβών διαφωνεί ιδεολογικά με το περιεχόμενο της εκδήλωσης; Πού αλλού εγκληματικές συμμορίες διατηρούν επί δεκαετίες κρησφύγετα (κατ’ ευφημισμόν, στέκια), όπου κανείς δεν τολμά να πλησιάσει;

Η λογική στάση, στην προκειμένη περίπτωση, επιβάλλει την αντιμετώπιση του ζητήματος με ειδικά μέτρα, όπως η θέσπιση του συγκεκριμένου αστυνομικού σώματος. Αυτή είναι η κεντρώα θέση στο ζήτημα, επειδή αυτό υπαγορεύει ο κοινός νους απέναντι στις συγκεκριμένες συνθήκες.

Θα φέρει, όμως, η εφαρμογή του τα επιθυμητά αποτελέσματα; Μπορεί ναι, μπορεί όμως και όχι. Η απόδοσή του θα εξαρτηθεί από τη σοβαρότητα της προετοιμασίας και από το επίπεδο του επαγγελματισμού των αστυνομικών. Οπωσδήποτε, όμως, προτιμώ μια κυβέρνηση που προσπαθεί να δώσει πρακτικές λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα, αναλαμβάνοντας συγχρόνως τον κίνδυνο της αποτυχίας. Το ίδιο προτιμάνε και οι περισσότεροι γύρω μας, αν κρίνω από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Γι’ αυτό και ο Μητσοτάκης έχει την αποδοχή που καταγράφουν οι έρευνες στον κεντρώο χώρο.

Ομως, στο ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ της Φώφης και του Κεγκέρογλου αυτός ο τρόπος σκέψης τους είναι ακατανοητός. Εκεί, πιάνουν το υποδεκάμετρο, βάζουν κάτω από τη μια τις θέσεις της ΝΔ, από την άλλη τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και υπολογίζουν πού θα σταθούν, νομίζοντας ότι έτσι πετυχαίνουν το κέντρο. Τους διαφεύγει, όμως, το βασικότερο: ότι η πραγματικότητα διαρκώς μεταβάλλεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνεται στον ατταβισμό της κατρακύλας προς όλο και αριστερότερες θέσεις, ενώ η ΝΔ του Κυριάκου καταλαμβάνει σταδιακά το κενό του κεντρώου χώρου. Ετσι, αναπόφευκτα το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ σύρεται προς τα αριστερά, χωρίς καν να το αντιλαμβάνεται. Και όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού, τότε ο Κεγκέρογλου θυμώνει και πυροβολεί τον αγγελιαφόρο των κακών ειδήσεων. Διόλου συμπτωματικό, νομίζω, ότι το ίδιο ακριβώς έκανε πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί βρίσκεται ο προορισμός τους και δεν το ξέρουν…

ΜΙΑ ΚΙ ΕΞΩ

Η ευειδής βουλευτίνα Κυκλάδων της ΝΔ Κατερίνα Μονογυιού, που έγινε και τραγούδι σε ύφος τουρκομπαρόκ, ανήκει στην κατηγορία των πολιτευομένων που ονομάζεται «μια κι έξω». Σε αυτή κατατάσσονται όλοι εκείνοι οι οποίοι, χάρη σε έναν συνδυασμό ειδικών συνθηκών και τύχης, εκλέγονται μία φορά και ύστερα τους καταπίνει το μαύρο σκοτάδι της ανωνυμίας. Η κ. Μονογυιού δεν είναι καν Ελενα Ράπτη (η οποία τουλάχιστον καταφέρνει και διατηρεί τους ψηφοφόρους της). Είναι πολύ χειρότερη: Δεν μπορεί να μιλήσει, δεν μπορεί καν να διαβάσει, απλώς συλλαβίζει. Είναι εξαιρετικά απίθανο να επανεκλεγεί, όσες «ευλογίες» και αν πάρει από τους τοπικούς παπάδες. Επομένως, προς τι ο θόρυβος για το, ούτως ή άλλως, άθλιο τραγούδι; Μια πράξη φιλανθρωπίας ήταν, για ένα πρόσωπο που αγωνίζεται με τα μαθησιακά προβλήματά του…