Αγωνίστηκε για έξι ολόκληρα χρόνια (2010-16) στον Ολυμπιακό και έδωσε την ψυχή του για την ομάδα του Πειραιά. Έπαιξε τραυματίας, με δεμένο κεφάλι, σκόραρε κρίσιμα γκολ και έγινε σύνθημα στα χείλη των φίλων των «ερυθρόλευκων».

Κι όμως, αυτός ο απίστευτος τύπος που γεννήθηκε σαν σήμερα (3/2/1982) πριν από ακριβώς 39 χρόνια, στην Ολίβα της Βαλένθια, στην Ισπανία, άκουσε πολλά κατά την άφιξη του στην Ελλάδα. Όπως πολλά άκουσε και ο Ερνέστο Βαλβέρδε που τον επέλεξε.

Αυτά όμως δεν έχουν σημασία πλέον. Και αυτό γιατί όλοι οι οπαδοί του Ολυμπιακού κατάλαβαν αμέσως με ποιον είχαν να κάνουν. Είχαν να κάνουν με έναν άνθρωπο που έδινε την ψυχή του όσο και να έπαιζε σε έναν αγώνα.

Ακούγεται απίστευτα κλισέ όμως αυτή είναι η πραγματικότητα. Η μαχητικότητα του ήταν σε άλλα επίπεδα από αυτά που είχαμε συνηθίσει. Έβαζε τα πόδια του, ακόμα και το κεφάλι του στη «φωτιά» για τα ερυθρόλευκα. Δεν έκανε ποτέ πίσω και αυτό τον έκανε θρύλο των Πειραιωτών.

Τα γκολ του ήταν «χρυσάφι». Ποιος μπορεί να ξεχάσει αυτό κόντρα στη Μέταλιστ ή εκείνο απέναντι στη Ρουμπίν Καζάν. Όλα χάρισαν μεγάλα διπλά στον Ολυμπιακό που είχαν την υπογραφή του.

Ήταν πάντα εκεί όταν τον χρειαζόταν η ομάδα. Έπαιξε παντού στο γήπεδο. Από «οκτάρι» και εξτρέμ, μέχρι «δεκάρι» και σέντερ φορ. Όλες με το ίδιο πάθος χωρίς να υστερεί πουθενά. Και αυτό τον έκανε ξεχωριστό.

Φυσικά κατάφερε να φορέσει και το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Άλλωστε ήταν κάτι που δεν μπορούσε να μη συμβεί. Θα ήταν αδικία. Το τίμησε και αυτό με το παραπάνω. Δεν γινόταν και αλλιώς βέβαια.

Στον Ολυμπιακό βρήκε το λιμάνι του. Το δεύτερο σπίτι του. Ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 28 ετών χωρίς να διαθέτει ούτε βαρύ βιογραφικό, ούτε με την τροπαιοθήκη του γεμάτη. Αυτά του τα πρόσφερε η ομάδα του Πειραιά και εκείνος δεν ήταν αχάριστος.

Έπαιξε συνολικά σε 169 ματς, έχοντας 45 γκολ, ενώ παράλληλα κατέκτησε έξι πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα και αγωνίστηκε στο Champions League για πρώτη φορά στην καριέρα του.

Αποχώρησε το καλοκαίρι του 2016 για την πατρίδα του με δάκρυα συγκίνησης και ευγνωμοσύνης. Ένα ολόκληρο γήπεδο φώναζε το όνομα του και τον χειροκρότησε. Πάντα ταπεινός ευχαρίστησε τον κόσμο όμως δεν είπε «αντίο».

Ο Ολυμπιακός και ο κόσμος του έχει μπει για τα καλά στην καρδιά του, όπως φυσικά και το αντίστροφο. Είναι μια σχέση αγάπης που δεν θα σταματήσει να υπάρχει. Συνεχίζει να φωνάζει για τους Πειραιώτες και να τους υποστηρίζει παντού.

Ο Νταβίντ Φουστέρ θα μείνει για πάντα στην ιστορία των «ερυθρόλευκων» και όταν μας έρχεται στο μυαλό η έκφραση «πιστός στρατιώτης» τότε πάντα θα σκεφτόμαστε τον Ισπανό που για όλους τους φίλους της ομάδας θα είναι… Έλληνας.

Headlines