Πόσο αυτονόητο είναι το αυτονόητο;

Σήμερα, με την ανοχή σας, θα ήθελα να καταπιαστώ με το αυτονόητο. Οταν θεωρούμε μία πράξη ή μία ενέργεια ως αυτονόητη, γιατί χρειάζεται κιόλας να την ορίσουμε ρητώς ως τέτοια; Γιατί, δηλαδή, εφόσον νοείται αφ’ εαυτού, χρειάζεται εμείς να το επισημάνουμε; Δεν περιττεύει η ιδιαίτερη μνεία; Νομίζω πως ναι, υπό την προϋπόθεση ότι το αντιλαμβανόμαστε και το αισθανόμαστε ως αυτονόητο. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που χρειάζεται να ορίσουμε το αυτονόητο ως τέτοιο, προκειμένου να δώσουμε έμφαση, να ειρωνευτούμε ή να επισημάνουμε μία παράλειψη.

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές ήταν το γεγονός ότι, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, στις ανακοινώσεις που εξέδωσαν για την καταδίκη της βομβιστικής επίθεσης εναντίον του βουλευτή της ΝΔ Κ. Μπογδάνου, έκριναν σκόπιμο να επισημάνουν τη στάση τους ως αυτονόητη. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ, στη λακωνική ανακοίνωσή του των δεκατριών λέξεων, χαρακτηρίζει την πράξη «αυτονόητα καταδικαστέα», το δε ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ ξεκινά την ανακοίνωση με την επισήμανση ότι «είναι αυτονόητη η καταδίκη». Το ΚΚΕ, πάντως, στη δική του ανακοίνωση δεν χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη λέξη.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, καταλαβαίνω την ανάγκη να δώσει έμφαση στην καταδίκη, χαρακτηρίζοντάς την αυτονόητη. Η ιδεολογική συγγένεια με τις εγκληματικές ομάδες των αναρχικών είναι δεδομένη. Τους αντιμετωπίζουν περίπου σαν το καθυστερημένο της οικογένειας, που ζει φυλακισμένο στο υπόγειο. Ετσι, όταν δεν τους υπερασπίζονται ευθέως (όπως έκαναν προσφάτως με την περίπτωση του δολοφόνου της «17Ν» Κουφοντίνα), αυτό που κάνουν είναι να υποβαθμίζουν το φαινόμενο της πολιτικής βίας, να το παρουσιάζουν ως αμελητέο και σχεδόν ασήμαντο (όπως κάνουν τώρα, στη συζήτηση του νομοσχεδίου για τα ΑΕΙ στη Βουλή).

Στην προκειμένη περίπτωση, η χρήση της λέξης από τον ΣΥΡΙΖΑ υποδηλώνει μία απόσταση. Τη διαπιστώνουμε, άλλωστε, στην όλη διατύπωση της καταδίκης εκ μέρους τους: «Η επίθεση στο σπίτι του βουλευτή της ΝΔ κ. Μπογδάνου είναι αυτονόητα καταδικαστέα». Δεν λένε «καταδικάζουμε». Λένε ότι είναι «καταδικαστέα», δηλαδή κάτι που πρέπει να καταδικάζεται. Από ποιους; Από όλους μας γενικώς, άρα μπαίνουμε και εμείς μέσα, χωρίς να χρειάζεται κιόλας να το πούμε.

Το ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ, όμως, γιατί πρέπει και αυτό να χαρακτηρίζει αυτονόητη την καταδίκη; Εδώ τα πράγματα είναι πολύ απλούστερα: το κάνει από μιμητισμό, επειδή σύρεται σε κάθε θέμα πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το βλέπουμε και στη θέση της προέδρου του κόμματος για το επίμαχο θέμα της πανεπιστημιακής Αστυνομίας: «Ναι στη φύλαξη, όχι στην αστυνομοκρατία», λέει η Φώφη (επάγγελμα Γεννηματά). Δηλαδή; Με όλους και με κανέναν. Τρέχα γύρευε…

Τέλος, επειδή οφείλω να είμαι έντιμος στους αναγνώστες, δεν πρέπει να αποσιωπήσω μία ακόμη περίπτωση της χρήσης του «αυτονόητου». Τον συγκεκριμένο όρο χρησιμοποίησε και ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών, Στέλιος Πέτσας. «Η καταδίκη της ενέργειας αυτής αυτονόητη», αναφέρει στη δήλωσή του. Αμέσως παρακάτω, όμως, προσθέτει: «Δίπλα σου Κωνσταντίνε!». Συνεπώς, η περίπτωσή του ουδεμία σχέση έχει με τις δύο προηγούμενες. Είναι κλασική περίπτωση περιττολογίας…

ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ

Στο χθεσινό σημείωμα, σχετικά με την πανεπιστημιακή Αστυνομία, έγραφα ότι «δεν είναι κάτι σύνηθες η πανεπιστημιακή Αστυνομία». Θα έπρεπε να είχα προσθέσει, «στην Ευρώπη». Γιατί στις ΗΠΑ είναι κάτι απολύτως φυσικό, όπως μου επισημαίνει φίλος που σπούδασε σε αμερικανικά πανεπιστήμια. Πρόκειται για κανονική Αστυνομία (University Police), που μπορεί να ερευνά κάθε αδίκημα κατά προσώπου ή περιουσίας, μπορεί να διεξάγει ανακρίσεις, ακόμη και να συλλαμβάνει χωρίς να περιμένει την έγκριση κάποιου πρυτανικού συμβουλίου. Αυτά, για να είμαστε εντάξει…

ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ

Ο Β. Κεγκέρογλου, έγραφα χθες, επιτίθεται στη Metron Analysis, επειδή δεν του αρέσουν τα ευρήματά της. Απευθυνόμενος στον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας, Στράτο Φαναρά, γράφει: «Σε κατηγορώ ευθέως για φανταστική δημοσκόπηση και σε προκαλώ να με μηνύσεις! Τι, όχι;». Μάγκας εκ τους ασφαλούς ο κ. Βασίλης, διότι τον προστατεύει η βουλευτική ασυλία. Γιατί όμως δεν μηνύει εκείνος τον Στ. Φαναρά; Τι, όχι;