«Πάρτε το απόφαση, η Τουρκία είναι κυρίαρχη στη Μεσόγειο», γράφει ο πρώην καγκελάριος, Γκ. Σρέντερ

Καθώς δε την ίδια στιγμή ο ίδιος είναι και επικεφαλής του εποπτικού συμβουλίου της μεγαλύτερης ρωσικής πετρελαϊκής εταιρείας, της Rosneft, το συμπέρασμα είναι προφανές: Ο Σρέντερ είναι ένας άνθρωπος της απολύτου εμπιστοσύνης του Πούτιν.

Φαίνεται, όμως, ότι αυτό δεν του αρκεί. Όπως αποδεικνύει στο τελευταίο του βιβλίο, που φέρει τον τίτλο «Η τελευταία ευκαιρία», φιλοδοξεί να επιδράσει καταλυτικά και σε ένα άλλο μέτωπο, εξίσου κρίσιμο για τη χώρα του και την ΕΕ: Τις σχέσεις τους με την Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν.

Νέα τάξη, με την Τουρκία εταίρο

Η θέση που διατυπώνει σε αυτό είναι σαφέστατη. Αρχικά, επιρρίπτει ευθέως στην Ευρώπη και τη Γερμανία το κακό επίπεδο στο οποίο αυτές έχουν βρεθεί: «Η αντιπαράθεση ανάμεσα στην Τουρκία και τη Δύση είναι αποτέλεσμα των λανθασμένων πολιτικών της ΕΕ. Εμείς οι Ευρωπαίοι και ειδικά οι Γερμανοί, αντιμετωπίσαμε αυτή τη χώρα και τους πολίτες της με ταπεινωτικό και υποκριτικό τρόπο», γράφει, σύμφωνα με το απόσπασμα που δημοσιοποιεί η τουρκική εφημερίδα Turkish Daily News.

Και συνεχίζει: «Η Ευρώπη οφείλει να αποδεχθεί το γεγονός ότι η Τουρκία έχει γίνει μια κυρίαρχη δύναμη στην ανατολική Μεσόγειο. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι». Προσθέτει δε, αναπτύσσοντας ολόκληρη την πρόταση που συνθέτει την κεντρική ιδέα του βιβλίου: «Μια νέα παγκόσμια τάξη, την οποία έχουμε ανάγκη, αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για τη Δύση. Η Τουρκία, η Κίνα και η Ρωσία είναι σημαντικοί παίκτες στη διεθνή πολιτική. Η Δύση θα χάσει εάν αντιμετωπίσει αυτές τις χώρες με τη λογική του Ψυχρού Πολέμου».

Ο ίδιος, μάλιστα, δεν διστάζει να δικαιολογήσει τις στρατιωτικές επεμβάσεις της Άγκυρας σε Ιράκ, Συρία, Λιβύη και Καύκασο, ενώ επιχειρεί να απαντήσει προκαταβολικά σε όσους πιστεύουν πως μετά τον Ερντογάν τα πράγματα θα αλλάξουν. «Η σκέψη ότι μια νέα κυβέρνηση που θα αναλάβει μετά τον Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν θα αναθεωρήσει την εξωτερική πολιτική ης χώρας και θα πάψει να είναι μια δύναμη στην ανατολική Μεσόγειο παραπέμπει σε εκείνους που δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν την κιμωλία από το τυρί», γράφει.

Και μια υποσημείωση: Παρά το ότι υπάρχουν πολλοί που τον αντιπαθούν στη Γερμανία και την Ευρώπη, τις συγκεκριμένες απόψεις του συμμερίζονται πολλοί – και ισχυροί.