Ξυπόλυτος

Περίεργο πλάσμα ο μέσος τουλάχιστον άνθρωπος.

Δηλώνει ψυχικά εξουθενωμένος από τα διαδοχικά πλήγματα των μνημονίων και της πανδημίας, απογοητευμένος από την ελλείπουσα κοινωνική συνείδηση και την απουσία ενός συλλογικού οράματος, διψασμένος για καλές ειδήσεις και ευοίωνες προοπτικές.

Την ίδια στιγμή, όμως, σε ό,τι έχει να κάνει με την ενημέρωσή του, δείχνει κατά κανόνα απρόθυμος να κινηθεί εκτός της δημοσιογραφικής πεπατημένης, να στρέψει την προσοχή του σε κάτι πραγματικά διαφορετικό από την κυρίαρχη ειδησεογραφία, αυτήν που αφορά το ευτελές, το σκοτεινό, το ζοφερό.

Πόσοι και πόσες άραγε επέλεξαν χθες να αποστασιοποιηθούν, έστω και προσώρας, από τον ορυμαγδό των πληροφοριών και των εικοτολογιών για την πανδημία, από την πλημμυρίδα των καταγγελιών και των πάσης φύσεως αποκαλύψεων για τα «τεκταινόμενα» στον καλλιτεχνικό χώρο;

Πόσοι και πόσες άραγε διάβασαν και κράτησαν στη μνήμη τους τα λόγια ενός αειθαλούς 97χρονου, του εφοπλιστή Ιάκωβου Τσούνη, ο οποίος, αφήνοντας ολόκληρη την κινητή και ακίνητη περιουσία του στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, είπε τα εξής: «Ο πιο σπουδαίος για μένα είναι ο πατριώτης. Όχι εκείνος που έχει λεφτά, όχι εκείνος που έχει τιμητικές διακρίσεις. Δίχως πατρίδα ούτε ο πλούτος ούτε η δόξα ούτε οι χαρές υπάρχουν».

Πόσοι και πόσες άραγε συγκινήθηκαν από τη δήλωση του ολιγαρκούς Τσούνη, του τέκνου μιας πενόμενης πολυμελούς οικογένειας, του πάλαι ποτέ 16χρονου εθελοντή του Αλβανικού Μετώπου, ότι επιθυμεί να φύγει από τη ζωή όπως ακριβώς ξεκίνησε, δηλαδή ξυπόλυτος;

Πόσοι και πόσες άραγε παραδειγματίστηκαν από τη φιλανθρωπική δράση του φιλοπάτριδος Τσούνη, από τις ανθρωπιστικές αρχές και αξίες που διακονεί αδιάλειπτα και επί σειράν δεκαετιών αυτός ο σύγχρονος εθνικός ευεργέτης;

Το ψυχικό μεγαλείο είναι —και αυτό— δίπλα μας, γύρω μας. Ας φροντίσουμε, επιτέλους, να το ανακαλύψουμε και να το αναδείξουμε, να ακολουθήσουμε το δρόμο του.