Δεν χρειάστηκαν παρά μερικές ώρες για να αποδειχθεί ότι τα μέτρα που ανακοινώθηκαν την Παρασκευή για τον περιορισμό της πανδημίας, δεν θα είχαν καμιά τύχη.

Και δεν είχαν τύχη γιατί επρόκειτο για αποφάσεις που ελήφθησαν μέσα σε μια θυελλώδη, επεισοδιακή και πολύωρη συνεδρίαση στην οποία ακούστηκαν πολλά.

Ακούστηκαν και διαφορετικές απόψεις, αλλά ακούστηκαν και πολλές… φωνές, για να μην πούμε τίποτε χειρότερο σχετικά με τις σχέσεις που έχουν ορισμένα μέλη της Επιτροπής μεταξύ τους.

Οι αποφάσεις που ανακοινώθηκαν ότι θα εφαρμοστούν από το Σάββατο δεν είχαν καμιά τύχη για αρκετούς λόγους.

Και με το πρώτο φως της ημέρας πλημμύρισαν οι παραλίες και τα βουνά και συνωστίστηκε ο κόσμος παντού, καθώς από τις 6 το απόγευμα υπάρχει απαγόρευση κυκλοφορίας.

Όταν επιβάλλεις απαγόρευση σε συγκεκριμένη ώρα είναι σίγουρο ότι τις προηγούμενες θα επικρατήσει πανικός.

Είναι σαν το κυκλοφοριακό και το φαινόμενο του «μπουκαλιού». Κλείνεις ένα δρόμο και φρακάρουν οι υπόλοιποι, διότι δεν απαγορεύεις την κυκλοφορία των οχημάτων, απλά κάνεις by pass, μετά κάνεις το σταυρό σου, και στο τέλος ελπίζεις να πήρες τη σωστή απόφαση.

Κάπως έτσι αποφάσισαν οι επιδημιολόγοι και η κυβέρνηση, και μετά έκλεισαν τα μάτια, έκαναν το σταυρό τους και ο… Θεός βοηθός ή… βόηθα Παναγιά.

Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Η επιβολή του μέτρου της απαγόρευσης από τις 6 το απόγευμα δεν έχει κανένα νόημα. Κανείς δεν πάει πουθενά όταν πέσει ο ήλιος γιατί απλά δεν υπάρχει τίποτε ανοικτό.

Που να πάνε δηλαδή οι Αθηναίοι; Στα μπαράκια και τα εστιατόρια; Είναι σίγουρο ότι θα πάνε στις παραλίες μέχρι τις 6 παρά ένα και μετά στο σπίτι. Τι περίμεναν δηλαδή άλλο από τον συνωστισμό που παρατηρήθηκε;

Και τι περίμεναν όταν έλεγαν ότι δεν θα ισχύει το take away; Ότι θα σταματήσει η κινητικότητα στα μαγαζιά; Λάθος επιλογές, λάθος αποφάσεις, περισσότερη τρέλα για τον κόσμο.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η πανδημία δεν είναι κάτι στατικό, είναι μια δυναμική διαδικασία που αλλάζει συνεχώς τα δεδομένα. Επομένως, δεν μπορείς να παίρνεις αποφάσεις που θα είναι πάντα σωστές. Γι’ αυτό και εν μέρει δικαιολογείται η Επιτροπή και η κυβέρνηση για λάθη και παραλείψεις που έχουν κάνει.

Είναι απολύτως δικαιολογημένο επίσης το γεγονός ότι ο κόσμος είναι κουρασμένος, απογοητευμένος, φοβισμένος και αντιδρά πλέον με άρνηση στα μέτρα. Γι’ αυτό και τρέχει στις θάλασσες και τα βουνά.

Όμως, αν ήθελαν πραγματικά στην κυβέρνηση να περιορίσουν τον κοροναϊό έπρεπε να έχουν πάρει νωρίτερα αποφάσεις που θα μπορούσαν να ανακόψουν την πανδημία.

Για παράδειγμα, φτάσαμε στον Φεβρουάριο και ακόμη συζητάμε για τα Μέσα Μεταφοράς κι αν γίνεται χαμός από τον κόσμο.

Φτάσαμε ένα χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας και συζητάμε για το τι μέτρα πήραμε για κλειστές δομές και ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες όπως τα γηροκομεία, τα σχολεία, οι κοινότητες των Ρομά, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες.

Πέρασαν 12 μήνες και ακόμη να δούμε με περισσότερη προσοχή το κέντρο της Αθήνας όπου δεν υπάρχει κανένας έλεγχος.

Για να μη μιλήσουμε για τα τεστ που άρχισαν να γίνονται σωρηδόν αφού πέρασαν 10 μήνες πανδημίας.

Εχουν γίνει λάθη, έχουν γίνει και πολλά σωστά. Και τα πρώτα πρέπει να τα λέμε και τα δεύτερα να τα τονίζουμε. Αλλωστε, μια μικρή, ανοργάνωτη και απείθαρχη χώρα είναι σαφέστατα σε καλύτερη μοίρα από άλλες μεγαλύτερες και πιο οργανωμένες. Κι αυτό πιστώνεται και στην κυβέρνηση, και στους ειδικούς και στους ίδιους τους πολίτες.

Όταν, όμως, αρκούν δύο – τρία λάθη προκειμένου να χαλάσει η εικόνα, τότε πρέπει όλοι να προβληματίζονται, κυρίως όσοι παίρνουν τις αποφάσεις.

Επειδή δεν ξεμπερδέψαμε με τον ιό, επειδή θα χάσουμε και αυτό το Πάσχα και αυτό το καλοκαίρι, ήρθε η ώρα να επικρατήσει η σοβαρότητα και η σύνεση από όλους.

Οι επιστήμονες να σκύψουν το κεφάλι και να δουλέψουν προκειμένου να προτείνουν και να εφαρμόζουν μέτρα που θα είναι σωστά. Ακόμη κι αν είναι επώδυνα, όπως ένα γενικευμένο lockdown.

Και η κυβέρνηση να μην σκεφτεί κανένα πολιτικό κόστος, όταν είναι να λάβει αποφάσεις που θα σώσουν ζωές. Και κυρίως να οργανώσει καλύτερα τις υπηρεσίες και για την αντιμετώπιση του ιού και για τους εμβολιασμούς.

Να πάρουν μέτρα για τα ΜΜΜ, για τους χώρους εργασίας στο Δημόσιο, για τον ιδιωτικό τομέα, για την Αστυνομία που έχει χαλαρώσει τους ελέγχους, για τα αρμόδια υπουργεία που δεν κάνουν τη δουλειά που πρέπει.

Αλλά και ο κόσμος, αυτοί οι κουρασμένοι, απογοητευμένοι και τρομαγμένοι πολίτες πρέπει να αποφασίσουν τι επιτέλους θέλουν. Μια βόλτα στην παραλία και στο βουνό με τίμημα ανθρώπινες ζωές;

Ένα πάρτι με φίλους και γνωστούς με τίμημα τη διασπορά της πανδημίας;

Επισκέψεις σε σπίτια, στα κρυφά ή με τα αστεία πλέον SMS βάζοντας σε κίνδυνο τους ίδιους και τους δικούς τους;

Απαιτείται σύνεση και υπομονή από όλους. Γιατί αν είναι να κερδίσουμε την υπόλοιπη ζωή μας, ας αντέξουμε μερικούς μήνες ακόμη.

Και όταν έρθει η ώρα να λογαριαστούμε ας το κάνουμε τότε. Και με την κυβέρνηση, και με την αντιπολίτευση, και με τους επιστήμονες και με τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Όταν έρθει η ώρα, όχι πάνω στη φωτιά του πολέμου.

Headlines