Τι σημαίνει «προχωράμε»;

Η πανδημία Covid-19, μέσα σε όλες τις ραγδαίες αλλαγές που έχει φέρει στη ζωή μας, έχει φορτώσει με αμφισβήτηση έννοιες για τις οποίες, ως τώρα, λίγο πολύ, υπήρχε σαφής ερμηνεία.

Πριν το 2020 η λέξη «προχωράμε» ήταν συνώνυμη της δύναμης και της αποφασιστικότητας.

Συμβόλιζε τη θέληση και σχεδόν την υποχρέωση στους εαυτούς μας, να μην αφήνουμε το κακό ή το δύσκολο, που μας έχει συμβεί, να μας «ρίξει» αλλά «να σηκώσουμε κεφάλι», «να υψώσουμε ανάστημα», «να στηλώσουμε πόδια» και να πάμε παρακάτω, γιατί η ζωή συνεχίζεται.

Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι το πώς συνεχίζεται,  τουλάχιστον μέχρι να έρθει η στιγμή που θα έχουμε επιτέλους απαλλαγεί από τη θανατηφόρα πανδημία.

Από τη μία δεν θέλουμε να παραδοθούμε στη δυσάρεστη πραγματικότητα του φόβου, των περιορισμών και της απομόνωσης.

Από την άλλη όμως, πόσο πραγματικά μας βοηθάει, να κάνουμε ό,τι ακριβώς κάναμε πριν τη πανδημία, προσπαθώντας συνεχώς να βρίσκουμε τρόπους να το προσαρμόσουμε στις συνθήκες που έχει επιβάλλει ο ιός.

Είναι μια μάχη για τη ζωή ενάντια στον φόβο και την ανασφάλεια ή εθελοτυφλία απέναντι στην πραγματικότητα;

Ολυμπιακοί Αγώνες

Για παράδειγμα, η ιαπωνική κυβέρνηση και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή δηλώνουν αποφασισμένες να μην ακυρωθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο, που λόγω πανδημίας μεταφέρθηκαν από το καλοκαίρι του 2020, στο προσεχές καλοκαίρι του 2021.

Σύμφωνα με τον ιάπωνα πρωθυπουργό Γιοσιχίντε Σούγκα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες Τόκιο 2021 «θα σηματοδοτήσουν ότι η ανθρωπότητα ξεπερνά τον νέο κοροναϊό».

Λίγες ημέρες πριν, εκδόθηκε ένας οδηγός, με το οποίο καθορίζονται οι κανόνες υγειονομικής ασφαλείας για τη συμμετοχή αθλητών και θεατών στους αγώνες.

Με το στόμα κλείστο

Όποιοι λοιπόν θέλουν να παρακολουθήσουν τους αγώνες αυτούς από κοντά, θα πρέπει να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Απαγορεύεται να πανηγυρίσουν με φωνές και τραγούδια και ο μόνος τρόπος ένδειξης χαράς για το αποτέλεσμα και ένδειξης θαυμασμού για τις επιδόσεις των αθλητών είναι το χειροκρότημα.

Πηγή: bbc.co.uk

Φανταστείτε να είστε μάρτυρες της κατάρριψης ενός πολυετούς παγκοσμίου ρεκόρ ή ενός μπάζερ μπίτερ σουτ που κρίνει το χρυσό μετάλλιο στο μπάσκετ και το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να χειροκροτήσετε.

Οι αθλητές από την πλευρά τους, με βάση τον οδηγό, υποχρεούνται να αποφεύγουν τις αγκαλιές και τις χειραψίες μεταξύ τους καθώς και την ανταλλαγή αντικείμενων.

Λίγο απέχουμε, ο αθλητής που κρατά τη σκυτάλη, στην σκυταλοδρομία, να πρέπει, ενώ τρέχει, να την ψεκάζει και με αντισηπτικό για να μην κολλήσει τον συναθλητή του.

Πηγή: cnn.com

Καθημερινότητα

Αντίστοιχα, στην καθημερινότητά μας, προσπαθούμε να «αναβιώσουμε» την προ-κορωνοϊού ζωή μας, καταφεύγοντας σε πρακτικές που περισσότερο μας στρεσάρουν παρά μας χαροποιούν.

Την ίδια άρνηση με τους γιαπωνέζους διοργανωτές δείχνουμε, για παράδειγμα, όταν από νοσταγλία για τα ποτά και τα κοκτέιλ που πίναμε με φίλους, τώρα τα πίνουμε «στη ζούλα», σε πλαστικά ποτήρια καφέ, με sms για σουπερμάρκετ και μια τσάντα ζαρζαβατικά στα χέρια, όρθιοι, ανάμεσα σε παρκαρισμένα μηχανάκια, με τη μάσκα περασμένη στο πηγούνι και τα μάτια δεκατέσσερα μην εμφανιστεί η αστυνομία  και φάμε πρόστιμο.

Ίσως θα ήταν πιο ανακουφιστικό, να το πάρουμε απόφαση: Η πανδημία δεν έχει τελειώσει, τα περιοριστικά μέτρα συνεχίζονται, και μοιραία, ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας παραμένει στον πάγο.

Παρ’ όλα αυτά προχωράμε. Και προχωράμε σημαίνει συνεχίζουμε όσο μπορούμε, σταματάμε, ξαναξεκινάμε, αναμένουμε, αφουγκραζόμαστε τις συνθήκες και τις ανάγκες τις δικές μας και των διπλανών μας και συνεχίζουμε.

Φυσικά και η ζωή συνεχίζεται αλλά πάντα ως συνάρτηση όσων συμβαίνουν γύρω μας.