Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε δεν απαιτεί μόνο κάποιες παραιτήσεις

Σιγά σιγά μαθαίνουμε με τι ακριβώς έχουμε να κάνουμε.

Και αυτό αφορά εκτεταμένες κακοποιητικές συμπεριφορές και μορφές σεξουαλικής βίας που είχαν να κάνουν με τον τρόπο που άνθρωποι εκμεταλλεύονταν θέσεις και ρόλους που τους έδιναν εξουσία.

Θέσεις και ρόλους που τους επέτρεπαν να παραπλανούν, αποπλανούν, εκβιάζουν ή ακόμη και να εξαναγκάζουν τα θύματά τους.

Θέσεις και ρόλους που τους εξασφάλιζαν ανοχή, συγκάλυψη, ευνοϊκή μεταχείριση και αποσιώπηση.

Με αποτέλεσμα σε χώρους όπως το θέατρο, η αποδοχή σεξουαλικών κακοποιητικών συμπεριφορών να θεωρείται η άρρητη προϋπόθεση για έναν ρόλο σε μια παράσταση ή για την επιτυχία σε μια εισαγωγική εξέταση.

Σε αυτό συνέβαλε και η τραγική πλευρά της «προστασίας» που απολάμβαναν αυτοί οι άνθρωποι: το γεγονός ότι τα θύματά τους ήταν είτε τόσο τραυματισμένα από αυτή την εμπειρία που αρνούνταν να μιλήσουν, ή να καταγγείλουν ή, ακόμη περισσότερο, να πάνε στις αρμόδιες αρχές για να ξεκινήσουν ποινικές διαδικασίες, είτε ότι εξακολουθούν να διαχειρίζονται αισθήματα ενοχής επειδή αποδέχτηκαν την κακοποίηση ως πλευρά της «καριέρας» που τόσο πολύ επιδίωκαν.

Όμως, σε αυτό συνέβαλε και ένα κλίμα ανοχής που καλλιεργείτο.

Ένα κλίμα που μετέτρεπε το ταλέντο ή τις διασυνδέσεις ή την πρόσβαση σε θέσεις εξουσίας ένα βασικό μηχανισμό άμυνας.

Για να μην αναφερθούμε στη λογική του «κλειστού κύκλου». Που αποφασίζει να προστατεύσει ακόμη και τα «σάπια μήλα στο καλάθι», για να συνεχίσει να παίζει τον ίδιο ρόλο. Και καταλήγει τελικά να γίνεται συνένοχος.

Δεν είμαστε η μόνη χώρα που περνάει μια τέτοια φάση.

Και με μια έννοια μπορεί και να βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή, γιατί η συγκάλυψη, η αποσιώπηση και η ανοχή ήταν πιο διαδεδομένες από όσο θα θέλαμε να παραδεχτούμε.

Θεσμοί με το βάθος και το κύρος της Καθολικής Εκκλησίας ακόμη να ανακάμψουν από τις αλλεπάλληλες αποκαλύψεις για κυκλώματα παιδεραστίας και τις εκτεταμένες πρακτικές σεξουαλικής κακοποίησης στο εσωτερικό τους.

Η υπόθεση Επστάιν ακόμη συνταράζει διεθνώς κύκλους της εξουσίας και του πλούτου διεθνώς που έκαναν τα στραβά μάτια όταν δεν είχαν ανοιχτή συνενοχή.

Γι’ αυτό και επιμένω.

Αυτά που συζητάμε είναι πολύ πέρα από κάποιες παραιτήσεις (που και αυτές ήρθαν καθυστερημένα) και πέρα ακόμη και από την αυτονόητη ανάγκη όσοι επιλέγουν ανθρώπους σε θέσεις ευθύνης να κάνουν καλύτερες επιλογές και να μην προσπερνούν καταγγελίες που υπήρχαν εδώ και χρόνια και ήταν γνωστές σε πολλούς, ακόμη και εάν δεν είχαν γίνει «επίσημα».

Αφορούν το εάν δεν θα ανοίξουν μόνο στόματα, αλλά και θα ληφθούν μέτρα για να σπάσει ο φαύλος κύκλος της κακοποίησης, της συνενοχής και της συγκάλυψης.