Μα, γιατί μιλάνε όλοι για την «Βόλβη»;

Μόλις ανέβασα το Insta story με το σουβλάκι της Βόλβης στο χέρι, έλαβα έξι μηνύματα.

«Καλό;», «Δεν έχω προλάβει ακόμα να πάω, αξίζει;», «Ζηλεύω! Θέλω να πάω κάποια στιγμή» και τα λοιπά.

Ολοκλήρωσα το τυλιχτό μου με τα σουτζουκάκια (τα βορειοελλαδίτικα σουτζουκάκια, που κεμπαπίζουν, όχι τα σμυρνέικα που μας φτιάχνει η μάνα μας), το κρεμμύδι, την τομάτα και το μπούκοβο χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό.

Αγαπώ πολύ το concept σουβλάκι. Αγαπώ το σουβλάκι του Κώστα στο Μοναστηράκι, των Αγράφων στα Εξάρχεια, του Ζάχου σε ένα χωριό στη Βόρεια Εύβοια και ελάχιστα, επιλεγμένα ακόμα. Εδώ και χρόνια, δεν βάζω πατάτες-δεν έχω χειρότερο, όμως, από το να πλασάρεται ως ultimate γαστρονομική ευφυία και κλάση η αποφυγή της πατάτας και δη με τρόπο οριακά εριστικό στους ταγμένους λάτρεις της μες στο σουβλάκι.

Σαν χίπστερ στέκι που σέβεται τον εαυτό του, η Βόλβη πατάτες δεν έχει. Για μισό λεπτό. Το παλιό, το γνήσιο, το πειραιώτικο και αθηναϊκο και όχι μόνο σουβλάκι δεν είχε πατάτες ούτως ή άλλως. Στην συνέχεια, προστέθηκαν και έγιναν αναπόφευκτη προσθήκη στην συνταγή «απ’ όλα»-ύστερα,  λίαν προσφάτως, έγινε trend η εμφαντική αποφυγή τους. Παιδιά, ας ηρεμήσουμε λίγο.

Ας τρώει ο καθένας το σουβλάκι του όπως γουστάρει.

Και αυτό δεν είναι κάποιο είδος «επίθεσης» προς την Βόλβη. Ίσα ίσα, οι άνθρωποι έκαναν και το story μου κοινοποίηση (sic). Απλώς, το ορίτζιναλ έχει βαπτιστεί σε αριστούργημα. Δεν συμβαίνει και κάτι συγκλονιστικό όταν ένα μαγαζί έχει καλή πρώτη ύλη, μικρό κατάλογο και δυνατά social media.

Έχω φάει μακράν καλύτερο σουτζουκάκι στον Βορρά. Και το τίμιο καλαμάκι της Βόλβης με το λιπάκι και το ψαχνάκι του, εντάξει, μια χαρά κι αυτό, αλλά κάπως μίζερο στο λεπτό, καστανό χαρτί του χωρίς λεμονάκι-ψωμάκι.  (Είμαι παλιομοδίτισσα;) Στο τυλιχτό μου, ήθελα την πίτα κάπως πιο ζουμερή, πιο στιβαρή και, ναι, κρεμάστε με, πιο λαδωμένη. Περισσότερη γενναιοδωρία στο κρεμμύδι και λιγότερο μαραγγιασμένη την ντομάτα-ιδανικά, καθόλου μαραγγιασμένη.

Ακόμα, θα ήθελα τον άνθρωπο που με εξυπηρέτησε λιγότερο «βαρύ». Στην Βαρβάκειο, είσαι. Πέντε μέτρα πιο κάτω, παλικάρια από τις Ινδίες και τα Βαλκάνια σηκώνουν αρνιά στους ώμους τους, φωνασκούν, ανάβουν τσιγάρα. Δεν μπορείς να έχεις «ύφος» στην Βαρβάκειο-στα Εξάρχεια μπορείς, στο Παγκράτι επιβάλλεται, στην Ευρυπίδου όμως απαγορεύεται δια ροπάλου.

Το ζήτημα, όμως, είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην συστήσω αυτό το μαγαζί σε όλους ανεξαιρέτως τους φίλους. Γιατί θέλω να έχουν την εμπειρία της διέλευσης μέσα ή γύρω από την αγορά. Την εμπειρία να νιώσουν cool ποστάροντας την παραγγελία τους στα social. Την χαρά να δουν τον κούκλο μουσάτο με το Moncler γυαλάκι του που μένει Χαλάνδρι και κατέβηκε κέντρο για την Βόλβη και για το γαμώτο.

Και για έναν ακόμα λόγο: για την εισαγωγή τους, έστω και έτσι, στο γεμάτο τσίκνα και αυθεντικότητα σύμπαν του Σταύρου Τσιώλη. Διότι η Βόλβη δεν είναι μια τυχαία ονομασία. Είναι μέρος ενός ολόκληρου κόνσεπτ. Πρόκειται για την μακεδονίτικη λίμνη γύρω από την οποία εκτυλίχθηκε το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής της θρυλικής ταινίας «Ας περιμένουν οι γυναίκες».

Η επικοινωνία του καταστήματος έχει πάρει έμπνευση από τις ατάκες αυτής της ταινίας: «Γιατί οι άνθρωποι δεν συγχωρούν αυτούς που βάζουν πατάτες στο σουβλάκι» στην θέση του δεν συγχωρούν αυτούς που από έρωτα εκπέσανε. Και άλλα τέτοια γοητευτικά.

Όχι, μπράβο στην Βόλβη και στους ανθρώπους που την εμπνεύστηκαν. Θα πάει καλά-ήδη έχει μικρές ουρές πεινασμένων ανθρώπων με μάσκες, περαστικών με νάυλον σακούλες από τα γύρω καταστήματα, εργαζομένων στα πέριξ της Αγοράς που κάπως πείνασαν και τους μύρισε λαχταριστό ψητό.

Απλώς, ας μην φετιχοποιούμε το «εκ των ων ουκ άνευ». Επειδή ένα σουβλάκι με σάπια πίτα, ψεύτικο κρέας, προτηγανισμένες πατάτες και ετοιματζίδικο τζατζίκι είναι κακό, δεν σημαίνει ότι ένα σουβλάκι που δεν έχει αυτά τα δομικά υλικά είναι άριστο.

Μπορούμε να το αποκαλέσουμε τίμιο,άντε και συμπαθητικό.

Και, ένεκα της τοποθεσίας (Ευρυπίδου 24), αλλά και των χαμηλών τιμών (τρως τυλιχό με 2 ευρώ) να του δώσουμε πολλές ευκαιρίες ακόμα…