Το ΚΙΝΑΛ και το lockdown των… 6!

Πώς ο μισός πληθυσμός της χώρας – που κατοικεί στην Αττική – απαγορεύεται πλέον να κυκλοφορήσει τα Σαββατοκύριακα από τις 6 το απόγευμα; Ε, περίπου στην ίδια κατάσταση βρίσκεται και το ΚΙΝΑΛ, αλλά σε καθημερινή βάση! Ο χιουμοριστικός παραλληλισμός έχει να κάνει με τον αριθμό «6», στον οποίο βρίσκεται κολλημένο το άλλοτε κραταιό κόμμα εξουσίας σχεδόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις.

Πολλοί αναρωτιούνται τι σημασία έχει πια αν το ΚΙΝΑΛ δεν λέει να ανεβάσει τα ποσοστά του, παρά την επίμονη προσκόλληση στη στρατηγική τής αυτονομίας από την ηγεσία του. Κι όμως, έχει. Ίσως όχι πια για το κυβερνόν κόμμα της ΝΔ, που κάποτε «φλέρταρε» την Φώφη Γεννηματά στα κομματικά συνέδρια τόσο όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμη και αν η απλή αναλογική, με την οποία θα διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές, αποτελέσει μια σύντομη παρένθεση, ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς συνεργασίες δύσκολα θα «δει» εξουσία – αν υποθέσουμε βέβαια ότι μπορεί να απειλήσει σοβαρά την κυριαρχία της ΝΔ, κάτι που προς το παρόν δεν είναι ορατό.

Η δύναμη του ΚΙΝΑΛ έχει σημασία, όμως, και για έναν άλλο λόγο, ευρύτερης πολιτικής σημασίας. Το ΠΑΣΟΚ ήταν το κόμμα που κάλυπτε μία ευρεία γκάμα ψηφοφόρων: από τους αριστερόστροφους και τους κεντρώους, μέχρι τους πατριώτες και τους μεταρρυθμιστές. Και οι τέσσερις κατηγορίες έχουν στραφεί πια δεξιά και αριστερά του Κινήματος, με το σημερινό ΚΙΝΑΛ, που υποσχέθηκε το 2017 μια επανεκκίνηση για τη δημιουργία της «μεγάλης Κεντροαριστεράς», να αναλώνεται στη συνήθη εσωκομματική μουρμούρα και να οδηγείται εκ των πραγμάτων σε υπαρξιακές αναζητήσεις. Έτσι κι αλλιώς, για την πλειονότητα των πολιτών, το ΚΙΝΑΛ δεν είναι τίποτα περισσότερο από το ΠΑΣΟΚ με νέο όνομα.

Που έχουν πάει;

Ωστόσο, το ΠΑΣΟΚ ήταν το κόμμα που κυριαρχούσε στον πολιτικό χώρο του Κέντρου. Έναν χώρο που, παρά την κατάρρευση των ιδεολογιών, εξακολουθεί να καταλαμβάνει περίπου το 25-30% των ψηφοφόρων. Σήμερα, όμως, η πλειοψηφία των αποκαλούμενων «κεντρώων» έχει απλά μεταπηδήσει στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αν το μεγαλύτερο κομμάτι της βάσης του ΠΑΣΟΚ το 2012 μεταπήδησε στον ΣΥΡΙΖΑ και τον οδήγησε στην εξουσία, ό,τι απέμεινε, από τη μία θαυμάζει τον ιστορικό δεξιό αντίπαλο που βρίσκεται σήμερα στην εξουσία και, από την άλλη, κρατιέται με νύχια και με δόντια να μην προσχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ! Η αλήθεια είναι, μάλιστα, πως αν ο Αλέξης Τσίπρας καλούσε οργανωμένα μία μερίδα ιστορικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία, πείθοντάς τους ότι δεν θα «φάνε» το ανάθεμα από τα στελέχη και τη βάση της Κουμουνδούρου, δεν θα έλεγαν όχι!

Το ζητούμενο για το ΚΙΝΑΛ σήμερα δεν είναι να ρίχνει τα ζάρια μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με την ελπίδα να πέσουν στο κέντρο, αλλά να πάρει επιτέλους μια ξεκάθαρη απόφαση για το πού ανήκει και τι επιδιώκει. Δεν μπορεί να επαναλάβει την στρατηγική, «Καραμανλής και Τσίπρας – συνέταιροι και φίλοι», του προηγούμενου διαστήματος. Και η «υπεύθυνη αντιπολίτευση» που επαγγέλλεται δεν μπορεί πότε να είναι – ως επί το πλείστον –δεξιόστροφη και πότε αριστερόστροφη. Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική επιβίωση του ΚΙΝΑΛ μπορεί να συνεχίσει να αποτελεί ρυθμιστικό παράγοντα στις μετεκλογικές εξελίξεις, ειδικά μάλιστα από τη στιγμή που είναι σε θέση να εμποδίσει ακροδεξιούς σχηματισμούς να καταλάβουν την τρίτη θέση στη Βουλή.

Η φετινή χρονιά θα είναι χρονιά ανάδειξης νέας ηγεσίας, ενώ θεωρείται αναμενόμενο να ανοίξει ξανά η συζήτηση για επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ – ονομαστικά και όχι μόνο. Το ερώτημα είναι αν αυτές οι εξελίξεις σηματοδοτήσουν και μια νέα εποχή για το κόμμα, που διαθέτει την πείρα και τα στελέχη για να προσφέρει στον τόπο, μακριά από τα λάθη και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος του.