Το ποδόσφαιρο ήταν όλη του η ζωή. Μια μπάλα και ένα γήπεδο. Μόνο αυτά ήθελε για να είναι χαρούμενος. Δεν ζητούσε πολλά. Μόνο να βρίσκεται μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Η καρδιά του, όμως, τον πρόδωσε και τον πήρε από κοντά μας. Τον έστειλε στη γειτονιά των αγγέλων, για να κάνει και εκεί τα «μαγικά» του με την στρογγυλή Θεά. Ο λόγος για τον Γιάννη Παθιακάκη, ο οποίος άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Σήμερα (08/02) συμπληρώνονται 19 χρόνια από τον θάνατό του. Ενός ανθρώπου που πέρασε όλη του τη ζωή μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Ακόμα και όταν οι γιατροί τον συμβούλεψαν να αφήσει το ποδόσφαιρο για να αποφύγει τις συγκινήσεις, αυτός δεν άκουσε. Συνέχισε να κάνει αυτό που αγάπαγε. Στις 8/2/2002 ο Γιάννης Παθιακάκης έγινε άγγελος. Στα 49 του χρόνια. Εφυγε από τη ζωή πέντε μόλις ημέρες μετά την επιστροφή του στον Ακράτητο, εν ώρα της προπόνησης.

Ο ποδοσφαιριστής Γιάννης Παθιακάκης

Ο Γιάννης Παθιακάκης γεννήθηκε στις 21 Νοεμβρίου του 1953 στη Νέα Ιωνία. Ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στον Aπόλλωνα Αθηνών. Υπήρξε μέλος της Ελαφράς Ταξιαρχίας από το 1971 μέχρι το 1976. Ύστερα φόρεσε μία σεζόν τα ασπρόμαυρα του ΠΑΟΚ και το 1978 μετακόμισε στην Νέα Σμύρνη. Τρεις ομάδες, τρία κομμάτια ποτισμένα προσφυγιά.

Φορώντας τα Κυανέρυθρα (1978-1981) διένυσε την πιο επιτυχημένη φάση της καριέρας του και ηγήθηκε της προσπάθειας του Πανιωνίου μέχρι την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας κόντρα στην ΑΕΚ το 1979 (σκόρερ στους ημιτελικούς με τον Ολυμπιακό και στον τελικό κόντρα στην Ένωση). Πριν ρίξει την αυλαία της ποδοσφαιρικής του παράστασης στα γήπεδα, στα 33 του χρόνια το 1987 στον ΑΟ Μελισσίων, επέστρεψε για λίγο στον Απόλλωνα από όπου ξεκίνησε, ενώ φόρεσε και τις φανέλες του Εθνικού και της Κορίνθου.

Το κεφάλαιο προπονητική

Έβγαλε τα παπούτσια με τις τάπες, την φανέλα και το σορτσάκι, φόρεσε φόρμες κι έκατσε στον πάγκο. Ως που να ανοιγο-κλείσεις τα μάτια, από ποδοσφαιριστής έγινε προπονητής στον ΑΟ Μελισσίων. Μέχρι το 1994 όταν και έπιασε το «τιμόνι» της Ελαφράς Ταξιαρχίας, πέρασε και από τους πάγκους των ΑΕ Μεσολογγίου, Παναυπλιακού και Εθνικού. Στον Απόλλωνα Αθηνών όμως θα έρθουν τα σπουδαία. Στο σύλλογο όπου έκανε τα πρώτα του μέτρα στο γρασίδι ως ποδοσφαιριστής.

Στην πρώτη του κιόλας σεζόν το 1994-1995 θα οδηγήσει την ομάδα στην 4η θέση του βαθμολογικού πίνακα και στην έξοδο στην Ευρώπη. Την επόμενη χρονιά θα φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου, μα θα συντριβεί από την ΑΕΚ (7-1). Επόμενη σελίδα στο κεφάλαιο προπονητική ήταν ο Αθηναϊκός και ύστερα ο Ακράτητος τον οποίο θα οδηγήσει με μαεστρία από το τοπικό, στην Β’ Εθνική κατηγορία.

Με την αυγή της νέας χιλιετίας, θα βρεθεί μπροστά στην μεγαλύτερη ίσως πρόκληση της ζωής του στο ποδόσφαιρο. Θα του ζητηθεί να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της ΑΕΚ τον Ιανουάριο του 2000 αντικαθιστώντας τον Λιούμπισα Τουμπάκοβιτς. Με τους Κιτρινόμαυρους, ξεπερνά τα εμπόδια των Ολυμπιακού στα προημιτελικά, Πανιωνίου στα ημιτελικά και φτάνει ως τον τελικό του θεσμού. Εκεί βρίσκει απέναντί του τον Ιωνικό, το εμπόδιο του οποίου υπερπηδά με άνεση (3-0) και κατακτά το Κύπελλο Ελλάδος, το πρώτο τρόπαιο της Ένωσης έπειτα από τρία χρόνια. Την επόμενη σεζόν οδηγεί την ΑΕΚ στους «16» του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ αποκλείοντας την ισχυρότατη τότε Μπάγερ Λεβερκούζεν. Ένα βαρύ 6-1 όμως στα ημιτελικά του Κυπέλλου εκείνης της σεζόν κόντρα στον Ολυμπιακό, θα σηματοδοτήσει και το τέλος της κιτρινόμαυρης καριέρας του.

Παράλληλα, τα προβλήματα υγείας θα κάνουν την εμφάνισή τους. Το άγχος, η πίεση, το τσιγάρο δεν ήταν ιδανικοί σύντροφοι στην ζωή του. Για ένα χρόνο θα του απαγορεύσουν την οποιαδήποτε ενασχόληση με την μπάλα. Το 2002 όμως είχε έρθει η στιγμή της επανόδου. Συγκεκριμένα το χειμώνα εκείνης της χρονιάς, ο Ακράτητος τον προσλαμβάνει σε μια θητεία απελπιστικά μικρή…

08/02/2002

Ήταν 8 Φεβρουαρίου. Μια κανονική προπόνηση, σαν όλες τις άλλες στο γήπεδο των Άνω Λιοσίων. Έβαλε στοίχημα με τον γκολκίπερ της ομάδας, Γκιντάρας Στάουτσε, κάνοντάς του σουτάκια έξω από την περιοχή. Τζογάριζε κάτι μεγαλύτερο από αυτό που πίστευε εκείνη την στιγμή. Τα καρδιακά προβλήματα καραδοκούσαν. Η μοίρα τον άφησε να κερδίσει, μα ο Λιθουανός κίπερ ζήτησε ρεβάνς. Δέχτηκε. Ο θάνατος του ήταν ακαριαίος. Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.

Την ώρα της προετοιμασίας έπεσε στο γρασίδι. Ξεψύχησε στο γήπεδο, η τελευταία του εικόνα ήταν οι τέσσερις γραμμές και τα γκολποστ. Όταν κατέφθασε στο Θριάσιο νοσοκομείο λίγο αργότερα διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Όλοι θυμήθηκαν το πικρό παιχνίδι της μοίρας. Τέσσερα χρόνια νωρίτερα στο ίδιο γήπεδο είχε πάθει ξανά έμφραγμα. Ήταν τότε που υποβλήθηκε σε διπλό μπάι πας. Ήταν τότε που οι γιατροί του συνέστησαν να αποφύγει το άγχος, την πίεση, τις συγκινήσεις. Οι διοικούντες τον Ακράτητο, έδωσαν το όνομά του στο γήπεδο τους, ως ελάχιστο φόρο τιμής στην προσφορά του στο σύλλογο.

Σήμερα, συμπληρώνονται 19 χρόνια από το θάνατο ενός ανθρώπου που αγάπησε πολύ το ποδόσφαιρο με την καρδιά του. Και αγαπήθηκε πολύ απο τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου και όχι μόνο.

Headlines