Για τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα, οι άστεγοι της Νέας Υόρκης, κατάφερναν και έβρισκαν μια ζεστή γωνία στα βαγόνια του μετρό που «πάρκαραν» στο Μπρούκλιν.

Η πανδημία ωστόσο του κοροναϊού τους στέρησε την επιλογή αυτή και αναγκάστηκαν να ξαναβρεθούν στον δρόμο ή σε ένα από τα καθόλου ασφαλή καταφύγια.

Για δεκαετίες, το μετρό της ΝΥ, όπως μεταδίδουν οι New York Times, προσφέρει καταφύγιο ως έσχατη λύση για χιλιάδες άστεγους της πόλης.

Ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες, πολλοί που είναι επιφυλακτικοί με τα συχνά γεμάτα και βίαια καταφύγια της πόλης αναζητούν καταφύγιο στα 24ωρα τρένα.

Αλλά την περασμένη άνοιξη, όταν η πανδημία ξέσπασε στη Νέα Υόρκη και ο κυβερνήτης Άντριου Κουόμο ανακοίνωσε ότι το περίφημο 24ωρο σύστημα του μετρό της πόλης θα παραμένει κλειστό τα βράδια για απολύμανση, αυτό το ασφαλές καταφύγιο εξαφανίστηκε.

Κάποιοι, λοιπόν, εξαφανίστηκαν στα σκοτεινά στενά ανάμεσα στα κτίρια, άλλοι κοιμήθηκαν πάνω σε παγκάκια, άλλοι κουκουλώθηκαν στα παλιά τους παλτό και αποκοιμήθηκαν σε μια γωνία, ενώ κάποιοι απομακρύνθηκαν με την παρέμβαση της αστυνομίας.

Τώρα, οι άστεγοι που ζουν στους δρόμους αντιμετωπίζουν έναν επικίνδυνο συνδυασμό πολικού κρύου και έλλειψης του να βρίσκονται «μέσα».

«Έχω δοκιμάσει τα πάντα, τα πάντα, αλλά δεν έχω που αλλού να πάω», ανέφερε στους NYT ο Justin MacDonald, 66 ετών, ο οποίος έμεινε άστεγος την περασμένη άνοιξη αφού έχασε τη δουλειά του ως καθαριστής γραφείου.

Με το μετρό να μην είναι πλέον επιλογή, περνάει νύχτες στο Staten Island Ferry, το οποίο συνεχίζει να εκτελεί τις 25λεπτες διαδρομές του τη νύχτα ενώ είναι και δωρεάν.

«Δεν μπορείς να κοιμηθείς, απλά πρέπει να κάθεσαι εκεί», είπε. «Αλλά τουλάχιστον είναι ζεστά στο πλοίο, σε αντίθεση με το δρόμο».

Προς απάντηση στο κλείσιμο του μετρό, η πόλη έχει επιταχύνει το πρόγραμμα, οι εργαζόμενοι του οποίου θα προσπαθήσει να πείσει τους ανθρώπους να κοιμάται σε καταφύγια. Η Νέα Υόρκη, σε αντίθεση με τις περισσότερες άλλες πόλεις της Αμερικής, απαιτείται βάσει δικαστικής απόφασης δεκαετίας για να παρέχει καταφύγιο έκτακτης ανάγκης σε οποιονδήποτε δεν έχει τόπο διαμονής.

Όμως εκείνοι που βρίσκονται στους δρόμους ή στο μετρό σήμερα τείνουν να είναι οι λιγότερο ανοιχτοί στις υπηρεσίες της πόλης, λένε οι εργαζόμενοι, δημιουργώντας μια ιδιαίτερα επισφαλή κατάσταση, καθώς η πανδημία έσπασε τα άτυπα δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας στα οποία βασίζονταν πολλοί άστεγοι.

Τα 24ωροι τα εστιατόρια fast food που διπλασιάστηκαν τη βράδια ως θερμαινόμενοι παράδεισοι για όσους έχουν λίγα δολάρια, έχουν κλείσει, σε μεγάλο βαθμό, από τον Μάρτιο.

Ταυτόχρονα, το ποσοστό ανεργίας της πόλης έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο σχεδόν μισού αιώνα τον Μάιο και χιλιάδες νέοι Υόρκηι με χαμηλόμισθο κατέστησαν ακόμη πιο επιρρεπείς σε άστεγους – μια ανησυχητική εξέλιξη σε μια πόλη όπου ο αριθμός των μονών, άστεγων ενηλίκων είχε φτάσει σε ρεκόρ ακόμη και πριν από την πανδημία.

Ταυτόχρονα, το ποσοστό ανεργίας της πόλης έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο σχεδόν μισού αιώνα τον Μάιο και χιλιάδες χαμηλόμισθοι έγιναν πιο επιρρεπείς στο να βρεθούν στον δρόμο- μια ανησυχητική εξέλιξη σε μια πόλη όπου ο αριθμός άστεγων ενηλίκων είχε φτάσει σε αριθμό-ρεκόρ ακόμη και πριν από την πανδημία.

Ο Κουόμο είπε ότι ο υπόγειος σιδηρόδρομος θα ξαναρχίσει την 24ωρη λειτουργία όταν τελειώσει η πανδημία.

«Καλύτερα να πεθάνω, παρά να μείνω σε καταφύγιο»

Ωστόσο για πολλούς άστεγους το κλείσιμο του μετρό αποτελεί ένα δύσκολο ζήτημα: πού θα κοιμούνται;

«Θα προτιμούσα να πεθάνω παρά να μείνω σε ένα μέρος σαν αυτό», είπε ένας άστεγος στους NYT αναφερόμενος στα καταφύγια της πόλης.

«Έφυγα αμέσως (σ.σ. μετά το κλείσιμο). Απλώς περπατούσα στους δρόμους».

«Λένε ότι όλοι οι άνθρωποι που ζουν στους δρόμους είναι »αντιστέκονται στις υπηρεσίες» και δεν θέλουν να ζουν μέσα», δήλωσε ο Josh Dean, εκτελεστικός διευθυντής του Human.nyc, ενός οργανισμού που εστιάζει στην έλλειψη στέγης. «Το πιο σημαντικό εδώ είναι ότι οι άνθρωποι θέλουν να μπουν σε εσωτερικούς χώρους, όμως χρειάζονται τη σωστή προσφορά».

Ένα βράδυ, ένα ζευγάρι αστέγων που είχε βρει «ασφάλεια» σε ένα ξύλινο παγκάκι σε έναν σταθμό του μετρό με άλλους τέσσερις άστεγους, μιλούσαν μεταξύ τους ενώ στρίμωχναν τα ρούχα τους σε μεγάλες πλαστικές σακούλες, ενώ τα τρένα περνούσαν.

Αφού ο συρμός έφτασε στον τερματικό σταθμό, ο κύριος και η κυρία Hammonds προσπάθησαν να παραμείνουν στον σταθμό, όμως απομακρύνθηκαν από αστυνομικούς.

«Αυτό το έτος ήταν ήδη δύσκολο για εμάς», είπε ο κ. Hammonds. «Αλλά αυτός ο χειμώνας είναι απλά αβάσταχτος».

Headlines