Ανοιξε ο βόθρος και βγήκαν τα λύματα. Και αυτά δεν έχουν χρώμα

Ζούμε στην κυριολεξία στην… εποχή του βόθρου. Ανοιξε το καπάκι από την αποχέτευση και τρέχουν τα βοθρολύματα στο δρόμο της τέχνης, της κουλτούρας, του πολιτισμού.

Κάθε ημέρα και μία – δύο καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις, για βιασμούς, για αθλιότητες με την εμπλοκή σκηνοθετών, ηθοποιών, τραγουδιστών.

Αλλοι θύτες, άλλοι θύματα, η ουσία, όμως, είναι ότι ένα βαρύ μαύρο πέπλο σκεπάζει έναν χώρο που φωτίζεται από τα λαμπερά φώτα, αλλά που τελικά κρύβει σκοτάδια.

Λέμε συνήθως ότι «άνοιξε ο Ασκός του Αιόλου» ή «άνοιξε το Κουτί της Πανδώρας» και βγαίνουν όλα τα κακά στην επιφάνεια.

Αυτό συμβαίνει πλέον και να είστε σίγουροι: Ερχονται κι άλλες αποκαλύψεις για πολύ γνωστούς ανθρώπους από το χώρο της Τέχνης και του Πολιτισμού.

Από τη στιγμή που άνοιξε το καπάκι της κατσαρόλας, τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει τη συνέχεια. Ειδικά για τέτοιου είδους γεγονότα που περιέχουν… πολύ αίμα και σπέρμα.

Η κλειδαρότρυπα είναι δεδομένο ότι εξάπτει τη φαντασία του κόσμου. Ειδικά στα αδηφάγα social media όπου τίποτε δεν φιλτράρεται, θα δούμε πολλές ασχήμιες.

Όμως, να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Αν το ελληνικό #metoo μπορέσει να σπάσει το απόστημα, να καθαρίσει τη γάγγραινα σε κάθε χώρο, καλλιτεχνικό, πολιτικό, δημοσιογραφικό, τότε καλώς γίνονται όλα αυτά.

Προσοχή, όμως, στην ανθρωποφαγία, στον εξευτελισμό ανθρώπων, στη στοχοποίηση και στην καταστροφή σε καριέρες δεκαετιών.

Όλα στο φως αλλά με βασική προϋπόθεση. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.

Δεν μπορεί να δείχνουμε όλοι τους άλλους αλλά εμείς να χώνουμε το κεφάλι στην άμμο μπροστά σε σεξουαλικές παρενοχλήσεις, έμφυλη βία ή ακόμη χειρότερες καταστάσεις που ξέρουμε αλλά κλείνουμε το στόμα μας.

Οι ηθοποιοί, οι τραγουδιστές, οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι ξέρουν πρόσωπα και πράγματα, οφείλουν να οδηγούν στην αλήθεια.

Και για να γλιτώσουν κάποιοι από τους άθλιους, αλλά και για να υπάρξει παραδειγματική τιμωρία που θα αποτρέψει παρόμοιες καταστάσεις.

Απαιτείται, ωστόσο, προσοχή στο τι λέμε και ποιους δείχνουμε. Και κυρίως, μη χάσουμε το δρόμο της αλήθειας.

Διότι παρατηρώ τις τελευταίες ημέρες κάτι άθλια «τρολάκια», έμμισθα ή εθελοντές, να προσπαθούν να πείσουν ότι τους βιασμούς ή τις παρενοχλήσεις τις κάνουν άνθρωποι που ανήκουν σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.

Μα έχει καμιά σημασία αν ο εκμαυλιστής, ο βιαστής 13χρονων, ο παιδεραστής ή αυτός που εκμεταλλεύτηκε και κακοποίησε μια γυναίκα είναι δεξιός, αριστερός ή κεντρώος;

Καμιά σημασία και η πολιτική τοποθέτηση δεν κάνει τον άλλο κτήνος ή άνθρωπο. Τέρμα οι ταμπέλες και τα τσιτάτα άλλων εποχών. Και το λέω διότι, επαναλαμβάνω, θα βγουν στην επιφάνεια κι άλλα βρόμικα κυκλώματα που θα κάνουν κάποιους να… σκίσουν τις φωτογραφίες με αυτούς που είναι μαζί.

Η αθλιότητα δεν έχει χρώμα, πολιτική τοποθέτηση. Δεν είναι ταξικό φαινόμενο. Αυτοί οι ξεφτίλες που χρησιμοποιούν τη δύναμή τους για να ικανοποιήσουν αρρωστημένα βίτσια ή να καλύψουν τη σεξουαλική τους πείνα, είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Κάποιοι είναι και ινδάλματά μας, τους ψηφίζουμε, τους στηρίζουμε ή τους χειροκροτούμε. Ο βόθρος δεν έχει καλές και καλές ακαθαρσίες. Κι αυτός που θα αναλάβει να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία δεν κάνει διαχωρισμούς.

Να τελειώνουμε με τις ταμπέλες, ειδικά όταν μιλάμε για βιασμούς, για ξυλοδαρμούς, για εξευτελισμούς προσωπικοτήτων.

Η ξεφτίλα είναι μέσα στον άνθρωπο και δεν έχει σχέση με την πολιτική ή ιδεολογική του τοποθέτηση. Δεν έχει σχέση αν είναι επώνυμος ή ανώνυμος.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η εξουσία και η αλαζονεία χρησιμοποιούνται για να γίνουν κάποιοι τέρατα.