Αγανακτισμένοι λάιτ

Ακόμη μία φορά, η κωμωδία της πάλης των τάξεων εξελίχθηκε σε πάλη των λέξεων και ψάχναμε να βρούμε τι εννοούσε ο Τσίπρας, όταν είπε ότι δέχεται τον κίνδυνο διασποράς του κορωνοϊού από τις διαδηλώσεις όσων διαφωνούν με το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τα ΑΕΙ. «Βεβαίως και το δέχομαι», απάντησε, ερωτηθείς κατά τη συνέντευξή του στον Alpha, αν δέχεται το ρίσκο της εξάπλωσης λόγω των διαδηλώσεων. Αναμενόμενο ήταν να ξεσπάσει θόρυβος, γιατί, μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο συμφραζομένων, το ρήμα δέχομαι μπορεί να σημαίνει ένα σωρό πράγματα, π.χ. καταλαβαίνω, αναγνωρίζω, αποδέχομαι, όπως και αναλαμβάνω.

Πάντως, μετά την κατακραυγή για την (εκούσια ή ακούσια, πού να ξέρεις…) ασάφεια, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε την επομένη, με προσωπική παρέμβαση στη Βουλή, να διευκρινίσει ότι δεν εννοούσε ότι αναλαμβάνει το ρίσκο – δηλαδή, την ευθύνη – για ενδεχόμενη εξάπλωση του ιού. Αυτός απλώς αναγνωρίζει ότι υπάρχει ο κίνδυνος. Η ευθύνη είναι της κυβέρνησης, κατά τον Τσίπρα, επειδή εκείνη είναι «ο υποκινητής των διαδηλώσεων».

Παρά την καταστροφική ασάφεια, η προχθεσινή συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα συνολικά ήταν μια σαφής προσπάθεια εκ μέρους του να μας δείξει ότι σοβάρεψε. Ολα αυτά που διαβάζουμε και ακούμε τον τελευταίο καιρό, για ένα άνοιγμα του Τσίπρα προς τη σοβαρότητα, για τους κύκλους συζητήσεων με επιπεδάτους συνομιλητές, για την – μετά συγχωρήσεως – «αποριζοσπαστικοποίηση» της εικόνας του ΣΥΡΙΖΑ, προσπάθησε να μας τα δείξει στην τηλεοπτική συνέντευξη. Εφθασε μάλιστα μέχρι του σημείου να αποδεχθεί την πραγματικότητα της βίας στα πανεπιστήμια.

«Εγώ, λοιπόν, λέω ότι σε ορισμένα πανεπιστήμια υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, με την κατ’ εξακολούθηση παραβατική στάση εξωπανεπιστημιακών στοιχείων, που προσβάλλουν και την έννοια του ασύλου», ήταν τα λόγια του. Τεράστιο νοητικό άλμα για τον Αλέξη Τσίπρα, ας το αναγνωρίσουμε. (Ανάλογο σε μέγεθος ίσως και με την αναγνώριση των καλών σκοπών του Τραμπ…). Χωρίς πραγματική αξία, όμως, διότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή και στα ΜΜΕ, παντού όπου μιλούν, εξακολουθούν να υποκρίνονται ότι δεν βλέπουν τον ελέφαντα. Ο Νίκος Φίλης, λ.χ., θεωρεί τελείως περιθωριακό ζήτημα την πολιτική βία στα πανεπιστήμια.

Αλλά και ανεξαρτήτως αυτού, πώς μπορεί να πεισθεί κανείς από τη νεόκοπη σοβαρότητα του Τσίπρα, όταν με τόση ελαφρότητα εξισώνει τις διαδηλώσεις με τη Βουλή; Ο συλλογισμός του έχει ως εξής, με τα δικά του λόγια: «Οι διαδηλώσεις είναι βασικό συστατικό μιας δημοκρατίας, αν θέλουμε να λειτουργεί […] Εκτός αν αποφασίσουμε ότι η Βουλή θα αναστείλει τη λειτουργία της και θα νομοθετεί μόνο σε ό,τι αφορά την πανδημία. Να μην υπάρχουν τότε συγκεντρώσεις. Αλλά δεν μπορεί στο όνομα μιας έκτακτης κατάστασης να αναστείλουμε τη λειτουργία της δημοκρατίας. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι μόνο η κυβέρνηση μπορεί να έχει το δικαίωμα να νομοθετεί νομοσχέδια που εγείρουν αντιδράσεις».

Δεν εξισώνει μόνο διαδηλώσεις και Βουλή ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, αλλά θεωρεί τις πρώτες σημαντικότερες από τη Βουλή σε μια δημοκρατία, κατά τη δική του αντίληψη, αφού για χάρη των διαδηλώσεων Βουλή και κυβέρνηση οφείλουν να περιστείλουν τη λειτουργία τους. Για χάρη των διαδηλώσεων, να μπει η χώρα στον αυτόματο πιλότο και, ουσιαστικά, στην ακυβερνησία. Δημοκρατία, όπως την εννοεί ο Αλέξης Τσίπρας με τη χθεσινή παρέμβασή του στη Βουλή, σημαίνει η Βουλή να παλεύει με το πεζοδρόμιο. Αυτό δεν το έχουμε ξαναδεί όμως; Είναι η λάιτ εκδοχή των αγανακτισμένων του 2011.

Αν είναι αυτό όλο κι όλο, που μπορεί να παρουσιάσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ως νεοαποκτηθείσα σοβαρότητα, τότε εκλαμβάνω την καλοπροαίρετη προσπάθειά του ως συμμετοχή στο φετινό καρναβάλι, που περνά απαρατήρητο βεβαίως, καθώς έχουμε τόσα άλλα σοβαρά να μας απασχολούν. Καλή ιδέα πάντως να μεταμφιεστεί σε σοβαρό, αλλά η μεταμφίεση ήταν πρόχειρη και δεν έπεισε. Εύχομαι μία καλύτερη προσπάθεια του χρόνου, που θα έχουμε πια εμβολιασθεί όλοι και οι δυνατότητες έκφρασης θα είναι μεγαλύτερες…