Το τρίτο αφτί

Το ότι η περίοδος του δεύτερου εγκλεισμού λόγω της νόσου COVID-19 στην Ελλάδα έβγαλε στην επιφάνεια πολύ περισσότερα προβλήματα από την περίοδο του πρώτου είναι φυσικά κάτι που όλοι γνωρίζουμε. Οσο μάλιστα ο καιρός περνά, τόσο πιο έντονη μέσα μου γίνεται η πεποίθηση ότι το πρώτο lockdown πολύς κόσμος το αντιμετώπισε και λίγο σαν περιπέτεια, όχι φυσικά ευχάριστη, πάντως μια περιπέτεια. Στο κάτω-κάτω ακόμα και η ίδια η λέξη «περιπέτεια» έχει κάτι το ελκυστικό που μπορεί να γίνει ως και γοητευτικό.

Το πρώτο lockdown ήταν μια καινούργια κατάσταση στη ζωή μας, η οποία από τη μία μας φόβιζε και από την άλλη μας κινούσε την περιέργεια να δούμε τι τελικά θα γίνει. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κατά τη διάρκεια του περασμένου καλοκαιριού, μετά την άρση του πρώτου lockdown, τα μέτρα είχαν σαφώς χαλαρώσει και ότι μέχρι και πλάκες γίνονταν για την όλη κατάσταση – δεν θα παραθέσω παραδείγματα που έχω για να μη γίνω κακός.

Ομως στο δεύτερο lockdown οι πλάκες σιγά-σιγά κόπηκαν, τα πράγματα άρχισαν πραγματικά να σκουραίνουν και μέσα σε όλα, τα κρούσματα της COVID δεν σταμάτησαν. Είχαμε λοιπόν από τη μια πλευρά τον κίνδυνο του ίδιου του ιού, δηλαδή της υγείας, και από την άλλη τα εξίσου σοβαρά προβλήματα που άρχισαν να δημιουργούνται μέσα στα σπίτια, μέσα δηλαδή στον «παράδεισο» της οικογενειακής στέγης που σε πολλές περιπτώσεις μετατρεπόταν σε «κόλαση». Και ίσως κάτι τέτοιο να είναι και λίγο φυσικό όταν τα νεύρα είναι τεντωμένα λάστιχα, όταν όλοι βρισκόμαστε «στην τσίτα», όταν οι οικονομίες αποδυναμώνονται και όταν, χώρια από την απειλή του ιού, η απειλή της ανεργίας, όπως και γενικότερα της απραξίας, είναι διαρκώς παρούσα.

Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά για να σκεφτούμε τα αποτελέσματα και τις συνέπειες τέτοιων καταστάσεων. Ολοι έχουμε ακούσει πολλές και διάφορες δυσάρεστες ιστορίες για τέτοιου τύπου καταστάσεις σε σπίτια. Προσωπικά έχω καταλήξει ότι αυτό ακριβώς το άκουσμα, το ότι γίνεται ένα μοίρασμα των ιστοριών με κάποιον που χωρίς απαραιτήτως να είναι διατεθειμένος να βοηθήσει, είναι διατεθειμένος απλώς να ακούσει, αποτελεί το καλύτερο φάρμακο. Δεν θα σου προσφέρει τη θεραπεία αλλά ως παυσίπονο δεν υπάρχει ιδανικότερο. Γιατί αφηγούμενος και μόνο το πρόβλημά σου σε κάποιον που εμπιστεύεσαι, ξαλαφρώνεις, ανακουφίζεσαι, μπορείς να το δεις με πιο καθαρό μάτι. Ξέροντας ότι υπάρχει κάποιος που απλώς και μόνο το ακούει, μπορεί πραγματικά να σε βοηθήσει.

Δεν έχει σημασία η επαγγελματική ιδιότητα αυτού του κάποιου, δεν είναι απαραίτητο να ανήκει στον χώρο της επιστήμης (αν και αυτό επίσης βοηθά), αρκεί απλώς η παρουσία του και η διάθεσή του να ακούσει, βάζοντας μάλιστα κατά μέρος τα δικά του προβλήματα, διότι όλοι μας έχουμε. Γιατί αυτό κι αν είναι γενναιοδωρία. Να βάζεις στην άκρη τον δικό σου Γολγοθά και να ασχολείσαι με του άλλου.

Νομίζω ότι στους ανθρώπους όχι μόνο της δικής μου γενιάς αλλά όλων των γενιών δεν έχει υπάρξει άλλη περίοδος που η έννοια της φιλίας να είχε τόση σημασία, να ήταν τόσο απαραίτητη στην καθημερινότητα. Η κουβέντα με έναν πραγματικό φίλο είναι πλέον αναγκαία όσο η τροφή και η πόση. Αυτή την εποχή, οι τυχερότεροι άνθρωποι του κόσμου δεν είναι εκείνοι που έχουν την οικονομική διαφάνεια αλλά εκείνοι που έχουν ένα αφτί για να απευθυνθούν, να μιλήσουν. Και αυτό το τρίτο αφτί δεν πρέπει να σε καμία περίπτωση να το χάσουν, ακόμα και αν χάσουν πολλά άλλα.