Χάσμα

Εψαξα προσεκτικά τα μέσα ενημέρωσης των ημερών κι ένα πράγμα δεν βρήκα: δεν βρήκα να απουσιάζει η υπόθεση του Μητσοτάκη στην Ικαρία.

Ολοι (συμπεριλαμβανομένης της δημόσιας τηλεόρασης…) αναφέρθηκαν στα γεγονότα με το ίδιο συνήθως φωτογραφικό υλικό. Ακόμη κι αν κάποιος μου διέφυγε μάλλον θα αποτελεί ακραία εξαίρεση.

Φυσικά ο καθένας έδωσε στην υπόθεση την έκταση και τη σημασία που έκρινε, τη σχολίασε ή την αξιολόγησε με τον δικό του τρόπο. Αν δεν κάνω λάθος αυτό ονομάζεται ελευθεροτυπία.

Συμπέρασμα πρώτο λοιπόν. Η ελευθερία κι ο πλουραλισμός του Τύπου στη χώρα μας δεν φαίνεται να απειλούνται, ούτε τα ελέγχει κανείς. Ακόμη λιγότερο απειλείται η δημοκρατία.

Συμπέρασμα δεύτερο. Ενδεχομένως ένα μεγάλο μέρος του Τύπου δεν βλέπει τον κόσμο με τα γυαλιά της αντιπολίτευσης ή της Αριστεράς. Αλλά τι να κάνουμε; Τα έχει αυτά η δημοκρατία.

Παρεμπιπτόντως όσες ευαίσθητες δημοκρατικές ψυχές οδύρονται τώρα για «τον έλεγχο του Τύπου» από την κυβέρνηση, πού βρίσκονταν την εποχή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έκλεινε ή πολεμούσε κανάλια κι εφημερίδες, απειλούσε κι απέκλειε δημοσιογράφους, διαφέντευε εξοργιστικά τη δημόσια τηλεόραση;

Επειδή μάλλον έβγαζαν τον σκασμό ή και κανένα μεροκάματο, καλό είναι να ξέρουν ότι ξέρουμε πως έβγαζαν και τον σκασμό και το μεροκάματο.

Συμπέρασμα τρίτο. Η αντιπολίτευση (κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ…) αντί να αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση έχει επιλέξει να αντιπολιτεύεται τον Τύπο.

Από απλή βλακεία; Οχι. Θεωρούν πως απειλώντας ακόμη και δικαστικά, πιέζοντας ή εκθέτοντας τον Τύπο θα επιτύχουν μια καλύτερη μεταχείριση. Το έκαναν και την περίοδο 2012 – 2014.

Η απλή γνώμη μου είναι ότι έτσι δεν θα επιτύχουν τίποτα.

Αφενός επειδή τους πήραν χαμπάρι κι άλλωστε τώρα είναι στα κάτω τους.

Αφετέρου επειδή συντηρούν επιθετικά τόσα ανοιχτά μέτωπα ώστε όσα και να κλείσουν πάλι θα βρουν περισσότερα απέναντί τους.

Η περίοδος 2015-2019 ήταν τραυματική για τον Τύπο και πολύ δύσκολα θα επουλωθούν οι πηγές με τσαμπουκά. Το χάσμα είναι πολιτισμικό. Και χρειάζεται χρόνος.

Διότι αυτό που έχει καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ με τα τερτίπια του είναι να μετατρέψει την αποστροφή και την καχυποψία για τον ΣΥΡΙΖΑ σε ενδημικό στοιχείο της δημοκρατίας μας.

Πρώτος εγώ θα πω ότι είναι κρίμα. Αλλά είναι ζήτημα δικό του να επιχειρήσει το γεφύρωμα ενός χάσματος, το οποίο τον έχει φέρει αντιμέτωπο όχι μόνο με τον Τύπο αλλά με το μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Κάνει όμως το ακριβώς αντίθετο.

Και φυσικά όσες φορές κι αν επαναλάβεις το ίδιο λάθος αποκλείεται να καταλήξεις σε διαφορετικό αποτέλεσμα.