Ελληνικό #metoo : 13 συντάκτριες του in.gr γράφουν για τις τελευταίες αποκαλύψεις

«Ο βιαστής είσαι εσύ». Το 2019 είδαμε γυναίκες –και όχι μόνο- από όλον τον κόσμο να ενώνουν τις φωνές τους υπό το ρυθμικό άκουσμα τυμπάνων, καταγγέλλοντας τις σεξουαλικές επιθέσεις.

Σε όλο τον κόσμο, από την Χιλή μέχρι και την Ελλάδα, τα μαντήλια που έδεναν τα μάτια των γυναικών τις ένωσε, παρά την δεκάδων χιλιάδων χιλιομέτρων απόσταση.

Όταν ανοίγαμε τα στόματά μας να μιλήσουμε για τον φεμινισμό, για κακοποιητικές συμπεριφορές, πραγματική ισότητα φύλων και για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας κοιτούσαν με δυσφορία κατηγορώντας μας για αναχρονισμό.

Δεχόμασταν απαντήσεις ότι αυτά τα πράγματα είναι ξεπερασμένα, πως είναι ένα ζήτημα που έχει λυθεί. Πως τα πράγματα τώρα είναι… αυτονόητα και πως δεν είναι πλέον ανάγκη να μιλάμε για αυτά.

Κι όμως, οι βιασμοί γυναικών, θηλυκοτήτων, η ενδοοικογενειακή βία, η απλήρωτη εργασία των γυναικών στην οικογένεια, ο σεξισμός στον εργασιακό χώρο, δεν αποτελούν παρελθόν.

Η Σοφία Μπεκατώρου άνοιξε τον δρόμο για ένα ελληνικό κίνημα Me Too, τον οποίο οφείλουμε όχι μόνο να ακολουθήσουμε αλλά και να διευρύνουμε.

Γεωργία Δρακάκη

Το φως που καίει

Η συνθήκη της καραντίνας, του εγκλεισμού και της προσωπικής περισυλλογής λειτούργησε εν προκειμένω γόνιμα: οδήγησε στην δημιουργία, στην έκφραση, στην αποκάλυψη. Πίσω από τις βαριές βελούδινες κουρτίνες του μακρινού και κοντινού παρελθόντος, τις γεμάτες αίγλη και σκόνη, κρύβονταν εκατοντάδες ιστορίες έτοιμες, λες, να ανατιναχθούν.

Μία μία, άρχισαν να σκάνε σαν πυροτεχνήματα και να οδηγούν στην λύτρωση. Τροφή για σκέψη σε ανθρώπινο, σε κοινωνικό και σε νομικό επίπεδο. Ζόρικες ισορροπίες. Όχι, δεν αρκεί η παραγραφή της 20ετίας, χρειάζονται κι άλλα χρόνια, τελικά.

Γιατί από το συμβάν μέχρι την αποκάλυψη, μπορεί να χρειαστούν πολλές δρασκελιές, μπορεί να χρειαστεί περισσότερος χρόνος. Η εξουσία είναι μια κατάσταση αλλιώτικη. Το αρσενικό φύλο που κυριαρχεί στην εξουσία τορπιλίζει την παθογένεια και θρέφει τον φαύλο κύκλο.

“Είμαι άντρας, εξουσιάζω, θα κάνεις ό, τι πω και δεν πρόκειται να τιμωρηθώ και ποτέ”. Γύρω από τα κακοποιητικά συμβάντα, χιλιάδες μάτια θηλυκά κι αρσενικά, χιλιάδες στόματα σφραγισμένα και ψευτοπαρηγοριές του εαυτού “έλα μωρέ” και “αν μιλήσω θα αλλάξει κάτι;”.

Μια κοινωνία ολόκληρη στην θέση του Κατήγορου ή του Συνηγόρου. Λίγο νωρίτερα, στην θέση του Παρακολουθητή που το’χε βουλωμένο-οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν. Τα ήθη τώρα επαναδομούνται. Οι αισθητικές αξίες ξαναστήνονται. Οι κουίντες και τα γυμναστήρια και τα δημοσιογραφικά φρούρια και τα πανεπιστήμια φωτίζονται με ένα φως που αυτή την περίοδο Καίει, ως οφείλει.

Μετά τις αποκαλύψεις, μετά τις αγκαλιές που νοητά ανοίγουμε στα θύματα, οφείλουμε να ενθαρρύνουμε έναν δρόμο δικαιοσύνης που θα σφραγίσει την τιμωρία και που θα επαναδιαμορφώσει το σύστημα των κανόνων της κοινωνίας μας. Μέχρι τότε, να μιλάμε, να ακούμε, να γράφουμε, να κουβεντιάζουμε, να τσακίζουμε τον Φόβο τον Παλιό.

Και είτε άντρες, είτε γυναίκες να επιδιώκουμε καθημερινές συναντήσεις με το ανυποχώρητα κοινό μας κουκούτσι: την ανθρωπιά.

Γεωργία Κανδρή

Ποτέ δεν είναι αργά

Η Σοφία έκανε την αρχή…για να ακολουθήσει η Ζέτα, η Τζένη, η Λυδία, η Κατερίνα, η Αννα-Μαρία και τόσες άλλες γυναίκες.

Καθημερινά, πλέον, δεκάδες γυναίκες, άντρες, κορίτσια και αγόρια βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν, να αποκαλύψουν οδυνηρές μαρτυρίες για σεξουαλική, σωματική ή ψυχολογική κακοποίηση και να προσφύγουν στη δικαιοσύνη.

Γυναίκες σαν τη Σοφία που βρήκαν τη δύναμη και το θάρρος να μιλήσουν για την κακοποίηση που υπέστησαν είναι πολύ σημαντικές. Όχι μόνο για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, αλλά και γιατί κάποια στιγμή η νοοτροπία, του «τα ήθελες», «έδωσες δικαιώματα», «τον προκάλεσες» και αλλά τέτοια πρέπει να ξεριζωθεί.

Δεν χρειάζεται πλέον να είσαι μια Σοφία ή μια Ζέτα για να μιλήσεις. Η αλυσίδα έσπασε.. Και δεν φτάνει μόνο να μιλήσουν όσοι υπέστησαν σεξουαλική ή σωματική κακοποίηση όσοι επί χρόνια ζουν με τους δικούς τους εφιάλτες.

Θα πρέπει να μιλήσουν και όσοι γνωρίζουν και σιωπούν. Γιατί και αυτοί θεωρούνται το ίδιο συνένοχοι. Πρέπει να το κάνουμε και οφείλουμε να το κάνουμε για τα παιδιά μας.

Μαρία Κοσμίδου

Εγινε η αρχή

Ένα ντόμινο αποκαλύψεων για τα περιστατικά βίαιων ή και σεξουαλικών επιθέσεων έχει ξεκινήσει και καλό είναι να μην σταματήσει εδώ, μέχρι να ακουστεί κάθε φωνή.

Γυναίκες και άντρες βρήκαν τη δύναμη να ξεθάψουν το τραύμα τους και να περιγράψουν με σθένος και θάρρος τις εφιαλτικές στιγμές που βίωσαν και τους στιγμάτισαν.

Ερωτήματα του στυλ «Γιατί τώρα;» δε έχουν θέση σήμερα στο λεξιλόγιο μας. Ανακαλώ τα λόγια της Ζέτας Δούκα «Ευτυχώς που ήρθε το τώρα».

Είναι δικαίωμα του καθενός να ζει ελεύθερα και όπως εκείνος το θέλει, χωρίς να αναγκάζεται να υποστεί την παραμικρή κακοποιητική συμπεριφορά. Ολοένα και περισσότερες φωνές πρέπει να ακουστούν, ώστε να μην υπάρξουν άλλα θύματα. Χρειάζεται να βρουν το χώρο και να νιώσουν την ασφάλεια για να το κάνουν, για να μην υπάρξει κανένα επόμενο θύμα και κανένας επόμενος θύτης. Ευτυχώς, η αρχή έγινε».

Πηνελόπη Μποσταντζόγλου

Αφορά όλους μας

Θέλω να διαβάσεις τις επόμενες γραμμές σαν να διαβάζεις ένα μήνυμα από ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Κάποιον που νοιάζεσαι, που φοβάσαι να πάθει κακό κι έχει ξεχωριστή θέση στη ζωή σου, όπως κι αν τη ζεις.

Το παιχνίδι του ισχυρού και του δυνατού δεν είναι καινούριο. Υπάρχει από το ξεκίνημα του ανθρώπινου χρόνου.

Αν είχες όμως την ευκαιρία να σπάσεις αυτόν τον φαύλο κύκλο, δεν θα το τολμούσες; Δεν το λαχταράς;

Όλα όσα διαβάζεις και παρακολουθείς τελευταία μέσα από μια οθόνη, κάποιοι τα έχουν ζήσει.

Έχουν υποστεί τη βία της εξουσίας στο πετσί και στην ψυχή τους και θα την κουβαλάνε για πάντα μαζί τους, γλείφοντας τις πληγές τους, ψάχνοντας τρόπο να προχωρήσουν ή να σώσουν κάποιον άλλον από αυτή την οδύνη.

Και όχι αυτά δεν αφορούν κάποιους μακρινούς, φανταστικούς τύπους που το διάλεξαν και ήξεραν που έμπλεκαν.

Αφορά την κολλητή σου που δουλεύει σερβιτόρα στο αγαπημένο σου στέκι, τον ομοφυλόφιλο αδελφό σου που είναι στρατιωτικός, τη μάνα σου που δουλεύει ατελείωτα στο γραφείο, εσένα που πάντα ονειρευόσουν να εκφραστείς μέσα από την Τέχνη σου.

Αφορά εσένα κι εμένα, αφορά όλους εμάς.

Ένα μέλος στο ανθρώπινο σώμα όταν αρχίζει να σαπίζει, η επιστήμη το ακρωτηριάζει.

Εσύ κι εγώ είμαστε το σώμα κι ήρθε η ώρα να κόψουμε ό,τι σάπιο μας αργοπεθαίνει.

Γεωργία Παπαστάμου

Οχι σε «αθώες» ερωτήσεις

Φόρτιση ναι. Έκπληξη όχι. Ούτε με το περιεχόμενο των καταγγελιών ούτε και με την μαζικότητά τους. Μόνο συμπαράσταση και σεβασμός σε όσες καταφέρνουν να μιλήσουν.

Το μοναδικό που συνεχίζει να με εκπλήσσει είναι όλα αυτά τα δήθεν αθώα «γιατί περίμενε να το πει τώρα;», τα «γιατί δεν φώναξε;», «γιατί δεν πήγε στην αστυνομία;». Είναι τρομερό πως στο άκουσμα του τραύματος του άλλου είναι αυτές οι πρώτες ερωτήσεις που σκέφτονται να θέσουν κάποιοι.

Την ίδια ώρα συνεχίζουν να δημοσιεύονται ειδήσεις για βιασμούς σε εφημερίδες, περιοδικά και sites, και οι φωτογραφίες που τα συνοδεύουν να δείχνουν το θύμα με τα εσώρουχά του ή σε σέξι πόζα σε ταινία που γύρισε πριν χρόνια. Μια γόβα, μια τυχαία ερωτική στιγμή που τσίμπησαν από το διαδίκτυο θεωρείται από κάποιους ακόμα και αυτή τη στιγμή κατάλληλη εικονογράφηση. Ένα συνεχές γαργαλητό της κουλτούρας του βιασμού.

Και αυτούς που διαλέγουν τις φωτογραφίες τους ξέραμε και τους παραπάνω που ρωτάνε τις λάθος ερωτήσεις τους ακούγαμε τόσα χρόνια. Ας ακουστούν τώρα οι άλλες φωνές και όλοι οι υπόλοιποι ας ακούσουμε και ας κοιτάξουμε όλα όσα πρέπει να αλλάξουν. Τώρα.

Μάχη Παύλου

Η παραγραφή

Τις τελευταίες εβδομάδες βαλλόμαστε από καταιγισμό καταγγελιών για σεξουαλικές επιθέσεις / παρενοχλήσεις, οι οποίες στον μεγαλύτερο βαθμό τους αφορούν σε περιστατικά βίας, που έχουν λάβει χώρα πολλά χρόνια πριν με αποτέλεσμα οι θύτες από ποινικής απόψεως να βρίσκονται στο απυρόβλητο, λόγω του ότι τα εγκλήματά τους έχουν υποπέσει σε παραγραφή.

Αξιολογώντας αυτές τις καταγγελίες, από νομικής πλευράς, ανακαλύπτουμε ότι τα θύματα της σεξουαλικής παρενόχλησης που καταγγέλλουν δημόσια τον Γολγοθά που βίωσαν, όχι μόνο δεν θα δικαιωθούν για αυτό που τους συνέβη, λόγω παραγραφής του εγκλήματος, αλλά κινδυνεύουν να υποστούν και την ποινική βάσανο της τυχόν καταδίκης τους ή έστω της ποινικής περιπέτειας τους, με διάσυρσή τους στα δικαστικά έδρανα στη θέση του κατηγορουμένου με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμησης του θύτη τους.

Αυτή η άδικη και πάντως σε κάθε περίπτωση μη ηθική έκβαση για ένα από αυτά τα θύματα των σεξουαλικών επιθέσεων/παρενοχλήσεων, πρέπει να αποτελέσει έρεισμα για να επανεξετάσει ο ποινικός νομοθέτης το θέμα της παραγραφής αυτών των «ιδιαίτερων» εγκλημάτων και κυρίως ποιο θα είναι το σημείο έναρξης του χρόνου παραγραφής.

Αλεξάνδρα Πράσσα

Μέχρι να σταματήσει να μας φαίνεται «αστείο»

Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, είναι πολύ μεγαλύτερο από την αποκαθήλωση ισχυρών μορφών και ειδώλων. Οι ανατριχιαστικές αφηγήσεις των θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης δεν μας κρατούν απλώς ξύπνιους τις νύχτες: Μας μαθαίνουν να «διαβάζουμε» -επιτέλους- την σεξουαλική βία με τον τρόπο που της αναλογεί. Φυσικά, οι φωνές που εγκαλούν τα θύματα για «καθυστερήσεις», «προκλήσεις», «συμφέροντα» ή για την ίδια τους την αδυναμία απέναντι σε άτομα που βρίσκονταν σε θέση ισχύος, δεν θα σιγήσουν από τη μια στιγμή στην άλλη.

Όμως αρχίζουμε να βλέπουμε τα γεγονότα μέσα από τα μάτια τους, να συνειδητοποιούμε τις μεθόδους που οδηγούν στην εσωτερίκευση του τρόμου, στη συμμόρφωση προς τον κακοποιητή, στην ντροπή και την απόκρυψη.

Και πάνω από όλα, μαθαίνουμε να «διαβάζουμε» το τραύμα, την ικανότητά του να μετατρέπεται σε κεντρικό στοιχείο της ίδιας της ύπαρξης εκείνων που το έχουν βιώσει. Μέχρι μια μέρα κανείς μας να μην μπορεί να γελάσει με ένα «αστείο» για τον βιασμό. Μέχρι μια μέρα οι θύτες να μην χωρούν πια πουθενά.

Ελένη Στεργίου

Καμιά ντροπή

Νιώθεις λύπη, απέχθεια και ταυτόχρονα γεμίζεις ελπίδα πως κάτι πάει να αλλάξει.

Είναι συναισθήματα σε σύγκρουση. Και από την άλλη, πολύ φοβάμαι πως ένα κίνημα αλήθειας και γενναιότητας μπορεί να χαντακωθεί αν μετατραπεί σε “κλειδαρότρυπα”.

Ο πόνος, η οργή και το βάρος που κουβαλούν τα θύματα κακοποίησης δεν είναι για κουτσομπολιό. Είναι για να δώσουν δύναμη σε άλλες και άλλους που είναι θύματα να μιλήσουν για τον βούρκο που ζουν.

Και για να μην το ζήσουν άλλοι. Πρέπει να έρθει η αλλαγή για το πως βλέπει η κοινωνία την γυναίκα. Την γυναίκα «εργαζόμενη», τη γυναίκα «σύντροφο», τη γυναίκα «παιδί», τη γυναίκα «έφηβη», τη γυναίκα «μητέρα», τη γυναίκα «ηθοποιό» ………μακρά η λίστα.

Το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί να επικαλείται την εξέλιξη όταν μεγαλώνει με δεκάδες στερεότυπα και τα μεταφέρει από γενιά σε γενιά.

Η αντίληψη για το πως βλέπουμε τη γυναίκα παραμένει σχεδόν ίδια, δεν έχει εξελιχθεί. Και τώρα έχω ελπίδα πως έγινε η αρχή για να αλλάξει αυτό. Έγινε αρχή γιατί δεν υπάρχει ντροπή για την αλήθεια.

Όλγα Στέφου

Ενωμένοι κατά της βαρβαρότητας

Ήταν η σωστή στιγμή να γίνουν όλα κι ήταν η σωστή στιγμή, γιατί τώρα ένιωσαν έτοιμες, ενωμένες και αρκετά δυνατές για να το κάνουν. Η Σοφία Μπεκατώρου πρώτα, οι γυναίκες του θεάτρου έπειτα κι ακόμα ο κύκλος δεν έχει κλείσει.

Μιλήσαμε κι εμείς, γυναίκες πιο νέες (κι ακόμα πιο νέες) στα social media κυρίως, μοιραστήκαμε ιστορίες πολύ φρικτές, τους βιασμούς μας και την ψυχή μας όλη.

Ευτυχώς, οι αποκαλύψεις που γίνονται δε μας χώρισαν σε δύο στρατόπεδα (στη δημόσια, έστω σφαίρα) τους άντρες με τις γυναίκες, μας βρήκαν ενωμένους με την κοινή αποδοχή πως συμβαίνει εις βάρος των γυναικών μία διαρκούς βαρβαρότητας.

Νιώθω ανακουφισμένη και έχω μια ελπίδα ότι ίσως -ίσως- κερδίσαμε μια νέα σελίδα στην ιστορία των γυναικείων δικαιωμάτων στην Ελλάδα.

Αλεξάνδρα Τάνκα

Η παρακαταθήκη της Σοφίας

Της πήρε χρόνο, της πήρε θάρρος, της στέρησε στιγμές και ώρες ύπνου.

Λίγο πριν κλείσει τα μάτια οι εικόνες της φρικιαστικής στιγμής βασάνιζαν το μυαλό της, χωρίς να την αφήσουν να ηρεμήσει.

Τελικά, δεν λύγισε και μίλησε.

Για όλους εμάς που νιώθουμε τον φόβο και την «ανάσα» του θύτη κάθε φορά που φέρνουμε στη μνήμη μας όποια κακοποιητική συμπεριφορά, όποια επίθεση, όποια απαξίωση.

Για όλες εμάς που νιώσαμε τη βουβή καταπίεση, που χαιρόμαστε –και πληρώνουμε- τις κατακτήσεις των προηγούμενων γενεών.

Το κίνημα Me Too εμφανίστηκε στην Δύση και κατέρρευσε όλες τις ψευδαισθήσεις περί ισότητας και σεβασμού του «αδύναμου φίλου».

Η Σοφία ήρθε και μίλησε. Σε μια περίοδο που οι μνήμες δεκάδων γυναικών που έχουν δολοφονηθεί στη χώρα μας, είναι ακόμα νωπές. Και μίλησε όχι μόνο για τον βιασμό της, αλλά έφερε στην επιφάνεια τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία, όπως αυτή φαίνεται από τα μάτια του «άντρα».

Και η φωνή της θα συνεχίσει να ακούγεται, μέχρι οι χαμηλοί μισθοί, η ερώτηση του «πότε θα κάνεις παιδί», μέχρι τα σεξιστικά στερεότυπα εξαφανιστούν.

Αργυρώ Τσατσούλη

Μα είναι κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει… ως κοινωνία

Μα είναι κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει…

Ο βιασμός είναι ειδεχθές έγκλημα και πρέπει να τιμωρείται αυστηρά, χωρίς «ναι μεν αλλά» αναλόγως των ενδυματολογικών προτιμήσεων, της συμπεριφοράς και των σεξουαλικών προτιμήσεων του θύματος. Τουλάχιστον τον 21ο αιώνα συμφωνούν σε αυτό όλοι οι ψυχικά και νοητικά υγιείς άνθρωποι και οι νόμοι εκσυγχρονίστηκαν.

Η ίδια αντίληψη για καταδικαστέα και μη ανεκτή πράξη τείνει, ευτυχώς, να επικρατήσει και σε ότι αφορά τη σωματική βία. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να σηκώσει χέρι σε κανέναν, ούτε καν να απειλήσει.

Δεν αρκούν βέβαια οι νόμοι. Για την τήρησή τους είμαστε υπεύθυνοι όλοι και αν σιωπούμε γινόμαστε συνειδητά και επωνύμως συνένοχοι στο έγκλημα.

Τι γίνεται όμως με τους βιασμούς και τραυματισμούς ψυχής και προσωπικότητας; Γιατί από εδώ ξεκινά η παθογένεια και στρώνεται το έδαφος για υποταγή στα κακώς κείμενα της κοινωνίας.

Στις περιπτώσεις αυτές η έλλειψη παιδείας και καλλιέργειας, οι ακατέργαστοι φόβοι, ο κομπλεξισμός, η αλαζονεία, ο αριβισμός, η αναξιοπρέπεια και ο ρεβανσισμός γίνεται ο γνώμονας της συμπεριφοράς των «βασανιστών».

Επικίνδυνοι γονείς που θεωρούν τα παιδιά τους μαριονέτες τους για να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία ζωής και να καταφέρουν όσα δεν μπόρεσαν, μεγαλώνοντας τα με το μότο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και με το σκύψε το κεφάλι μέχρι να πετύχεις (άραγε τι; να χάσεις τον εαυτό σου;) και μετά θα υποδουλώσεις τους πάντες.

Δάσκαλοι που διδάσκουν αναχρονιστικά κοινωνικά στερεότυπα με τα οποία οι ίδιοι μεγάλωσαν, «πνίγοντας» τη διαφορετικότητα και γαλουχώντας ανελεύθερους και φοβισμένους ανθρώπους, χωρίς γνώμη, φωνή και φαντασία.

Εργοδότες και διευθυντές, που για να ξεπλύνουν τους λεκέδες στους καθρέφτες τους από τις αρχές και τις αξίες που αναγκάστηκαν να ξεπουλήσουν για να ανελιχθούν, ξεφτιλίζουν και απαξιώνουν τους εργαζόμενους. Όταν δε οι τελευταίοι είναι γυναίκες ή ομοφυλόφιλοι ή νεαροί ή ανάπηροι η γκάμα των αηδιαστικών σχολίων, υπονοούμενων, απειλών διευρύνεται και το «γεύμα» του άρρωστου εγωισμού τους γίνεται πιο πλούσιο.

Όταν μια γυναίκα κατακτά υψηλόβαθμες θέσεις είναι άσχημη, στέρφα, ανέραστη οπότε τι άλλο να έκανε στη ζωή της; Όταν ένας ομοφυλόφιλος γίνεται διευθυντής είναι γιατί κοιμήθηκε με όποιον βρήκε στο δρόμο του. Αν μια μάνα εργαζόμενη που τρέχει σαν τον Βέγγο -αφού καμία κοινωνία δεν της εξασφάλισε τις αναγκαίες παροχές για να της αρκεί το 24ωρο- χάσει μια συνάντηση, δικαιώνει τον «αφέντη» που δεν της έδωσε προαγωγή. Όταν ένας νέος άνθρωπος εργάζεται σκληρά και διεκδικεί το όνειρό του είναι βύσμα του τάδε, αν δε, τυγχάνει να είναι και κοπέλα τότε σίγουρα κλείνοντας το λαπτοπ ανοίγει τα πόδια σε κάποιον ισχυρό, κτλ κτλ άπειρες οι ανόητες, βαθιά ρατσιστικές και τελικά απάνθρωπες ατάκες που έχουμε ακούσει σε χώρους εργασίας και όχι μόνο.

Το να γίνεις άνθρωπος από δίποδο με αντιτακτό αντίχειρα θέλει δουλειά πολλή, και όσο κάποιοι δεν είναι διατεθειμένοι να την κάνουν τα metoo θα πολλαπλασιάζονται.

Σοφία Χαλδαίου

Ζουν κι άλλα τέρατα

Ο μέσος Έλληνας συγκλονίστηκε ακούγοντας στην τηλεόραση για τις καταγγελίες στο θέατρο, όταν στον από πάνω όροφο ο γείτονας σάπιζε τη γυναίκα του στο ξύλο.

Το πανελλήνιο έφριξε ακούγοντας για τον πασίγνωστο σκηνοθέτη και τα αγοράκια, την ώρα που ένας νεαρός άνδρας απείλησε ότι θα αυτοκτονήσει (και ακόμα αγνοείται) καθώς έγινε αντικείμενο εκδικητικής πορνογραφίας.

Το «ιερό τέρας» του θεάτρου αποκαθηλώθηκε μετά τις καταγγελίες της Ζέτας Δούκα, αλλά τα άλλα τέρατα ζουν και βασιλεύουν μέσα στο κατεστραμμένο από την κρίση τοπίο των εργασιακών δικαιωμάτων.

Οι θύτες όμως δεν είναι τέρατα. Είναι καθημερινοί άνθρωποι.

Είναι αξίες και έννοιες βαθιά ριζωμένες στην ελληνική κοινωνία.

Γιατί η πατριαρχία και ο μισογυνισμός θέλουν τη γυναίκα σπίτι της να πλένει πιάτα.

Τα συμπλέγματα ανωτερότητας και εξουσίας των αφεντικών θα ωθήσουν γυναίκες και άνδρες να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης με τη θέλησή τους.

Η ρομαντικοποίηση της βίας θα κάνει τον σκηνοθέτη που βρίζει τους ηθοποιούς του «ιδιοφυΐα» και όχι απλά έναν παλιομ@λάκα.

Και πρέπει επιτέλους να αρχίσουμε να δείχνουμε τους θύτες και τις αιτίες, όχι τα θύματα.

Σοφία Χρήστου

Ας τους τελειώσουμε

Κοντεύουμε τους δύο μήνες από την σοκαριστική αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου η οποία άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για δεκάδες ακόμη καταγγελίες από τον χώρο του αθλητισμού και της Τέχνης και ακόμη αντιλαμβάνομαι πως πολλοί εκεί έξω στέκονται σε… ανούσιες λεπτομέρειες.

Σε συζητήσεις που έχω με φίλους και γνωστούς άκουσα και τις εξής ερωτήσεις:
« Μα γιατί δεν σηκώθηκε να φύγει;»

«Γιατί ξαφνικά έχουν βγει όλες και μιλάνε τόσα χρόνια μετά;»

«Γιατί μιλάνε ακόμη και όσες δεν έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση;»

Και εγώ απαντώ λοιπόν:

Γιατί η ήρθε η ώρα το εθνικό μας «σλόγκαν»: «Μην μιλάς γιατί θα μπλέξεις» να σταματήσει.

Γιατί ΔΕΝ πρέπει να εκπαιδευόμαστε άλλο στο να σιωπούμε.

Γιατί οι συνέπειες δεν πρέπει να είναι βαριές για τα θύματα αλλά για τους θύτες.

Γιατί πρέπει να σταματήσουν οι θύτες να βγαίνουν θριαμβευτές από τέτοιες υποθέσεις-καταγγελίες επειδή έχουν φήμη, εξουσία και λεφτά.

Γιατί ήρθε η ώρα ένα κράτος δικαίου να προσφέρει ασφάλεια σε όσους θέλουν να μιλήσουν, αλλά φοβούνται.
Ας κατανοήσουμε πως αυτοί που ασκούν βία εκμεταλλευόμενοι την εξουσία που κατέχουν – το γνωρίζουν και το εκμεταλλεύονται. Επιθυμούν τα θύματα να σιωπούν. Επιθυμούν να ζουν υπό ένα καθεστώς διαρκούς φόβου.

Ας το τελειώσουμε. Ας ΤΟΥΣ τελειώσουμε. Γιατί το να μιλάς δεν είναι ντροπή και η σιωπή δεν είναι χρυσός πια.